کریم؛ فرماندهی که می‌خواستیم

نکته‌ای که علی دایی، اینک به آن معترف شده است، سال پیش همین موقع یکی از دستمایه‌های او برای دعوا با خبرنگاران بود، پیش از بازی‌های دور مقدماتی، زمانی که ما با سوریه، امارات و کویت بازی داشتیم، خبرنگاران ورزشی دائم می‌نوشتند و از دایی می‌پرسیدند چرا از وجود کریم باقری بهره نمی‌گیرد؟ در آن روزها علی دایی در پاسخ می‌گفت: کریم باقری به تاکتیک من نمی‌خورد!

آن روزها هم تیم ملی به همین شیوه فعلی بازی می‌کرد و همین نفرات به اردوی تیم ملی دعوت می‌شدند. امروز علی دایی، بیشتر امید خود را در خط میانی به کریم باقری بسته است؛ بازیکنی که خود معترف شده است، بدنش به تمرین‌های تیم ملی جواب نمی‌دهد و باید پس از این چند بازی دور مقدماتی از تیم کنار برود.

علی‌رغم این اعتقاد کریم باقری که همیشه نگاه دقیقی به اتفاق‌های پیرامون خود دارد، در برابر قطر خوب دوید، خوب جنگید و از جمله نفرات ثابت تیم ملی در برابر قطر بود.

علی دایی، به دلیل اعتقادی که به کریم داشت، ترجیح داد او به عنوان یک فرمانده داخل میدان بماند و به وظیفه کاپیتانی‌اش عمل کند.

علی دایی امروز می‌داند که در تیم ملی نیاز به بازیکن مقبول و پذیرفته‌شده‌ای نزد دیگر همبازیان دارد تا حرف‌های او را به جان بخرند و کریم بازیکنی است که بخوبی از عهده کارش برمی‌آید.

این که بعضی‌ها نگاهی سطحی به بازگشت باقری دارند و پوشیدن پیراهن شماره 6 را پیراهن عثمان کرده‌اند، حتما می‌دانند که کریم باقری سال‌ها برای تیم ملی بازی کرده و با همین پیراهن شماره 6 برای تیم ملی و مملکت افتخار آفریده است. قطعا کریم بیش از هر کس دیگری استحقاق پوشیدن این شماره را دارد و تردیدی در این ارتباط وجود ندارد.

علی دایی که با عقب‌نشینی تاکتیکی پذیرفته است که کریم عصای دست اوست و حضور او می‌تواند بسیاری از کمبودهای تیم ملی را رفع کند، در قضایای دیگر نیز باید به افکار عمومی، بویژه جامعه رسانه‌ای کشور بیشتر احترام بگذارد و بپذیرد که همه مثل او سربلندی تیم ملی کشورشان را می‌خواهند.