بر همین اساس، تلآویو درمحیط عربی خودویک برنامه راهبردی بلندمدت درهفت مرحله تدوین کردکه مرحله نخست (درسالهای ابتدایی اشغال فلسطین) آواره ساختن فلسطینیان و راندن آنها از سرزمین خود بود. اکنون، شاهد انباشت هشت دهه جنایت رژیم اشغالگر صهیونیستی در منطقه هستیم. آیا میتوان این حجم از جنایت مستمر، که تنها بخشی از آن را ما در یکسال و نیم اخیر درجنگ غزه مشاهده کردهایم را نادیده انگاشت؟ رژیم صهیونیستی در سیاستگذاریهای منطقهای خود، به دنبال تحقیر فلسطینیان، عدم احقاق حقوق آنها، به رسمیت شناختن شهرکسازیهای غیرقانونی در نقاط گوناگون (کرانه باختری ونوارغزه) ودریک کلام، رسمیت بخشیدن به اشغالگری خوداست.مقاومتی که در دهههاوسالهای اخیر، خصوصا درجریان عملیات طوفانالاقصی وپس از آن علیه رژیم صهیونیستی صورت میگیرد، واکنشی طبیعی و مشروع به این حجم از جنایت و از آن مهمتر، تلاش صهیونیستها برای عادیسازی اشغالگری و نسلکشی در منطقه است. در این میان، رژیم صهیونیستی از استراتژیهایی مانند ناآرام ساختن کشورهای حامی مقاومت، تضعیف ملتهای منطقه و تلاش برای تجزیه منطقه استفاده میکند. تکهتکه کردن ملتهای منطقه، روش و چارچوبی است که صهیونیستها با بهرهگیری از حمایت حامیان خود در جهان امروز، به دنبال آن هستند.بنابراین، باید ارزش و اصالت مقاومت در برابر رژیم صهیونیستی و عیار آن در مواجهه با نقشههای شوم تلآویو و حامیانش را درک کرد. این درک، به ما کمک میکند تا تصویری گویاتر و به مراتب، واضحتری در قبال مناقشات رژیم اشغالگر صهیونیستی و فلسطین ترسیم کنیم.
