در باره سریال های ماه رمضان امسال کار تیمی یک ضرورت است

سریال های ماه رمضان به نقطه پایانی خود رسید. از چند روز دیگر پخش چند سریال جدید تلویزیونی آغاز می شود.

کد خبر: ۱۴۸۷۹۸

همه چیز دوباره به حالت غیررمضانی بازمی گردد و سریال های امسال نیز با همه ماجراهای تلخ و شیرین خود به خاطره ای در ذهن مخاطبان تبدیل می شود. اما آیا تاثیرگذاری این سریال ها تنها به خاطره ای که در ذهن ما برجا گذشته اند، محدود می شود؛
سریال های رمضانی امسال چند دستاورد مهم و اساسی برای مخاطبان سیما داشته است.
اولین آموزه مهم این سریال ها این بود که ثابت کرد بینندگان سیما بسیار باهوش تر از آن هستند که به نظر می رسد. دیگر به سادگی نمی توان این مخاطب را پای تلویزیون نشاند. حتی برای داستان هایی که به ناچار باید به یک پایان اخلاقی ختم شود هم باید به گونه ای برنامه ریزی کرد که بارها مخاطب به نقطه هیجان برسد و در نهایت با یک پایان آرام ، به آرامش برسد. این که بخشی از داستان های این سریال ها قابل حدس زدن است ، شاید در نگاه اول به حاشیه هایی بازگردد که رسانه ها برای سریال ها ایجاد کردند و با دامن زدن به عطش مخاطبان برای فهمیدن پایان داستان و نیز بیان پیش بینی های گوناگون سبب شدند تا برخی دست اندرکاران این سریال ها تا پایان کار، انتهای قصه را محرمانه نگه دارند.
اما نباید از این نکته غافل بود که پیامک هایی که از سوی بینندگان سیما فرستاده می شود یا اظهارنظرهایی که در گوشه و کنار شنیده می شود، نشان می دهد دیگر نمی توان مخاطبان را به هر شیوه ای دنبال خود کشاند. دوره قصه های دختر پسری حداقل در تلویزیون سرآمده و اگر اثری تلویزیونی بخواهد بر مخاطب تاثیر عمیقی بر جا بگذارد، حتما باید از محتوا و عمق قابل توجهی برخوردار باشد. به همین دلیل است که می توان نتیجه گرفت دیگر پایان های سرهم بندی شده ، نتیجه گیری های اخلاقی مستقیم و... نمی تواند برای مخاطب جذاب باشد.
آموزه دیگر سریال های ماه رمضان می تواند منجر به تغییر نگاه در تولید آثار نمایشی شود. در تولید آثار هنری همیشه یک نگاه هنری حاکم بوده است. بارها هنرمندان از این واژه استفاده کرده اند که «اثر هنری مانند فرزند آدم است». بارها درباره وابستگی کارگردان ها به داستان هایی که می نویسند، خوانده و شنیده ایم اما آیا زمان آن نرسیده که با نیم نگاهی به وجه صنعتی رسانه تلویزیون ، تولید آثار در این رسانه را نیز به شکل یک خط تولید در نظر گرفت؛
آنچه امسال در سریال «میوه ممنوعه» به کار گرفته شد و در آن فیلمنامه نویسی از دیالوگ نویسی تفکیک شد، یا آنچه در سریال اغمائ با حضور مشاوران مختلف به شکل کامل تری تجربه شد، تجربه های چندان تازه ای نیست و در خارج از مرزهای ایران نمونه های مختلفی دارد.
برخی تولیدات نمایشی موفقی که از سیما هم پخش شده مانند سریال پرستاران اغلب محصول کارگردان های مختلفی است که در مراحل گوناگون حضور یافته اند و بخشهایی از یک سریال را تولید کرده اند. سال گذشته نیز یک سریال با همین محتوا در شبکه 5سیما تجربه شد.این روزها دیگر حرفه کارگردانی تنها به «کارگردانی هنری» محدود نمی شود و به شاخه های گوناگونی تقسیم می شود. کارگردانی جلوه های ویژه و صحنه های اکشن یکی از این تخصص هاست که با حضور فردی در سر صحنه شکل می گیرد که وظیفه اش تنها کارگردانی صحنه های اکشن یک فیلم یا سریال است. گاه حتی ایده یک برنامه نمایشی به قیمتی بالا خریداری می شود تا بر اساس آن شکل کلی کار طراحی شود. این فکر و ایده ارزش دارد.
در سینمای هالیوود تخصص دیگری نیز وجود دارد: فردی بعد از ساخته شدن فیلم ، با دیدن آن ، لحظه های غیرجذاب کار را شناسایی و برای این بخشها، فیلمنامه مجزایی می نویسد تا با اضافه کردن آن به داستان ، به جذابیت کار اضافه شود. تخصص هایی مانند بازیگردانی ، مدیریت طراحی ، مدیر هنری و... نیز حرفه هایی است که هر یک از آنها با هدف انجام یک تقسیم کار شکل گرفته تا نتیجه نهایی بهتر و حرفه ای تر باشد.
متاسفانه سنتی مانند فیلمنامه نویسی به شکل گروهی هیچ گاه در کشور ما به شکل جدی مورد توجه قرار نگرفته و فیلمنامه نویسی گروهی بیشتر شامل این شکل از کار می شده که فیلمنامه نویسان مطرح با سپردن فیلمنامه های خود به شاگردانشان ، در نهایت یک رتوش نهایی بر روی فیلمنامه انجام می دادند.
شاید حالا زمان مناسبی باشد تا با بهره گیری از تجربه هایی که امسال در ماه رمضان به شکل جدی به نتیجه رسید، راه را برای ساخت کارهای تیمی هموار کرد. ساخت کارهایی که دیگر در آن کارگردان هم تنها بخشی از یک خط تولید است که تلاش می کند تا کیفیت کار بهتر شود.