بیمار با کمردرد به فیزیوتراپیست مراجعه می‌کند و اولین نسخه برای او راه رفتن در سطح صاف است، با درد زانو می‌آید باز هم از او خواسته می‌شود که روزانه 45 دقیقه در یک مسیر بدون شیب پیاده‌روی کند. این موضوع در مورد سایر اختلالات مفصلی همچون گردن درد، شانه درد و درگیری فقرات پشتی نیز صدق می‌کند.
کد خبر: ۱۲۱۹۸۹۵

اما پیاده‌روی چگونه می‌تواند یک اختلال در کمربند لگنی یا درد ناحیه کمربند شانه‌ای را بهبود بخشد؟ بدن انسان یک مجموعه فعال و متحرک است و عملکرد هر یک از مفاصل هماهنگ با سایر بخش‌ها می‌تواند مانع از ناتوانی فرد شود. این‌که عضلات یک مفصل علاوه بر قدرت و سلامت فیزیکی، زمان‌بندی مناسبی در حرکات عمومی بدن داشته باشند و به‌موقع و در زمان مناسب وارد عمل شوند و تعادل و ثبات مفصل را فراهم کنند، نکته بسیار مهمی است که تنها در یک رویکرد کلی و در یک رژیم تمرین درمانی جامع حاصل می‌شود.
برنامه تمرینی که علاوه بر ورزش‌های خاص یک مفصل، تمرینات عمومی همچون راه رفتن را هم شامل شود. این‌که مفصل آسیب دیده تحت درمان، مدام در یک ریتم هماهنگ از حرکات همه مفاصل بدن وارد عمل شود و فعالیت کند، سبب می‌شود بهبود سریع‌تر حاصل شود و سطح آمادگی جسمانی بیمار ارتقا یابد. از این رو گاهی پیاده‌روی روزانه خود به تنهایی یک درمان کامل و کافی محسوب می‌شود. مغز در این روند بهبود نقش بسیار مهمی دارد و در حقیقت مغز است که با درگیر کردن عضو آسیب‌دیده در یک الگوی حرکتی مانند راه رفتن و دریافت مکرر پیام‌های حسی از گیرنده‌های عصبی مفصل و ارسال پیام‌های مکرر به عضلات آن موضع سبب بازآموزی حرکتی آن مفصل و بهبود عملکرد بیمار می‌شود. تمرین‌های عمومی دیگری همچون شنای آرام، راه رفتن در آب و دوچرخه سواری نیز اثرات درمانی مشابهی دارند. علاوه بر ایجاد ثبات و هماهنگی، اثرات قلبی، عروقی و تنفسی این تمرینات هم می‌توانند برای ارتقای شاخص‌های سلامتی بیمار، بسیار مهم و قابل توجه باشند. هدف نهایی فیزیوتراپیست از درمان هر بیمار پیشگیری از ناتوانی و اختلال در تحرک و بازگرداندن بیمار به زندگی طبیعی و فعالیت‌های قبلی و روزانه اوست.

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها