نَقل

جیسون رضاییان یک شخصیت بسیار پیچیده‌ای است آن هم برای من که سال‌هاست تدریس و کار تئاتر می‌کنم. هم از این منظر و هم از این منظر که یکی از علاقه‌مندی‌هایم تاریخ ایران، فلسفه، عرفان و جهانشناسی است. بعضی از کارهایی که کار کرده‌ام درباره تاریخ معاصر بوده و از این بُعد برایم همیشه جذاب هستند.
متأسفانه کارهایی که در ایران با موضوع امنیتی و پلیسی و ... ساخته می‌شود، همگی پلیس‌ها و مأمورها را بیش از اندازه مؤدب و زیباروی نشان می‌دهند در حالی که این کار خودش به پلیس‌ها توهین می‌کند. اتفاقا من در یکی از کارهای مازیار میری نقش پلیسی را بازی کردم که چاق بود، شکم داشت، چای خور و بامزه بود که برخی از دوستان نیروی انتظامی کمی دلخور شدند اما واکنش مردم به این موضوع خیلی خوب بود و می‌گفتند که ما این آدم را در واقعیت دیده‌ایم.
در کارها هم کلیشه شده که منفی بودن شخصیت‌ها روی ظاهرشان تاثیر دارد. مثلا اگر این فرد اگر جاسوس است پس گوشه چشمش می‌پرد، یا برقی در چشم دارد و یا صدای خشنی دارد و ما از همان لحظه اول می‌فهمیم که آن شخصیت منفی است. اما ما در گاندو به سمت کلیشه‌ها نرفتیم که چون فردی جاسوس هست باید ظاهر منفی داشته باشد و این نگاه در فیلمنامه وجود داشته به سمت کلیشه‌زدایی برویم. از این حیث فضایی بسیار سخت در مقابل من گشوده شد.
جیسون رضائیان یک جاه‌طلب تمام عیار است و در این زمینه مثل مکبث هیچ خط قرمزی ندارد و تمامیت را می‌خواهد. این هدف است و برای رسیدن به هدف هر کاری می‌کند حتی کشتن آدم. من بعدا فیلم مواجه با اوباما یا جان کری را دیدم که مانند فرزندی که از آغوش مادر جا مانده به آغوش آنها پناه می‌برد. او یک انسان جاه‌طلب از جنس هارپاگون در خسیس مولیر است که می‌تواند به یک بی‌قراری برسد. حالا مهم نیست که میلیون‌ها کودک بر اثر بیماری در این مسیر جان خود را از دست بدهند دیگر اهمیتی ندارد.