نیم قرن با بهروز و فرهنگ

رادیو مانند دارویی برای بهروز و فرهنگ ضروری است البته که دارو باید حقیقی باشد و اثر گذار و خوب!
شنیدن یک برنامه خوب بیش از هر چیزی به آنها احساس خوشبختی می‌دهد و آنها را به زندگی پیوند می‌دهد. آدم‌هایی از نوع وابسته به انسولین رادیو. وابستگی از نوع اول کسانی که فرهنگ را می‌شناسند می‌دانند اگر روزی یک برنامه خوب، یک موسیقی فاخر را بشنوند از حالت نومیدانه چهره‌اش زود متوجه می‌شود.
در مورد بهروز هم همین‌طور است بارها من دیده‌‌ام وقتی یک داستان خوب انتخاب نشده باشد، دقیقا چاره‌ای جز خوابیدن در وسط ضبط برنامه ندارد.
رادیو، پاره‌هایی از خیال را که ما برای فراموش کردن دنیای رنج‌آور به درون آن پناه می‌بریم به هم پیوند می‌دهد و یکپارچه می‌کند‌. رادیو دنیایی است که هنگام شنیدن وارد آن می‌شویم‌. رادیو همان‌گونه که به شنونده احساس خوشی می‌دهد، به برنامه‌ساز، به تهیه‌کننده و گوینده هم دنیای سالم و مطمئنی می‌بخشد که در هر ساعتی از روز می‌تواند به آن پناه برد و احساس خوشبختی کند. بهروز و فرهنگ مثل من و شما در چنین دنیایی زندگی می‌کنند و دوست ندارند حتی برای لحظه‌ای از آن خارج شوند.
زیبا‌ترین سویه کار در رادیو، فراموش کردن دنیا مانند کودکان است، درک وجود مسؤولیتی عمیق در حین بازی و تفریحِ دلخواه‌. وقتی در لحظه با شنوندگان ارتباط برقرار می‌کنید‌. همه شش روز را در آفرینش و برنامه‌سازی سر می‌کنید با همان صداقت و صمیمیتی که در کودکان سراغ داریم‌. آیا جدی‌تر از شما، آیا جدی‌تر از ما کسی در این بازی وجود دارد؟
سلام و دعای همه ما بر فرهنگ جولایی. سلام و دعای همه ما بر بهروز رضوی. سلام و دعای همه ما بر خالقان خیال و آفرینشگران زندگی در دنیایی که ما را به آرامش می‌رساند‌. کسی که برایت آرامش بیاورد مستحق ستایش است.

محمد صادق رحمانیان

مدیر رادیو فرهنگ