ادب رفاقت

منتظر تاکسی بودم .بر عکس همه که دنبال ماشین های تمیز و راحتند برای جابجایی من همیشه مشتری کهنه ها و خسته ها هستم. جلویم ترمز زد . پیکان بود. انگوری رنگ و دلبر. عاقله مردی راننده اش بود. قدری شکم داشت ... سری کم مو و ریشی چند روزه .

مرکب را خوب نگه داشته بود . جز دوسه ترک روی داشورد و چرک مرد بودن مشمای سقفش ایراد گل درشتی نمی شد به اسباب رزقش گرفت. مسیر مقصدم خیلی کوتاه نبود . سر صحبت را وا کردم . از هر دری سخنی راند و کلامی چاق کرد ... از قدیما یادش به خیر... از اینجا خونه می دادن متری هفت هزارتومن ... از اینجا همه ش بیابون بود ... بحث را کشیدم سمت ماشین و پیشنهاد تعویضش را دادم و با جمله : یک چرخش شرف داره به اسباب بازی های امروزی دهانم را بست . تصمیم گرفتم تا مقصد حرفی نزنم نه که ناراحت شده باشم نه روزه بودم دهنم خشک شده بود و از گوشهایم انگار بخار گوگرد بیرون می زد. لنگی دور گردنش انداخته بود و عرقهای سر کم مو و دور گردنش را پاک می کرد . ساکت بودم .

جوری که من بشنوم غر زد : می بینی مهندس؟ پول بنزین جدا بده پول ورود به طرح جدا بده از بعد سحر زبون روزه بزن بیرون واسه دو زار کاسبی اینم وضع مسافراس ! گفتم : خدا روزی رسونه حرص نخور صبوری کن و صبرتو واسه خدا فاکتور کن . ادامه دادم : جالبه برام روزه گرفتین . گفت : زکی مام مسلمونیم به خدا مهندس ! گفتم جسارت نکردم خدمتتون منظورم با این گرما و سختی و شغلتون سخته خب ! گفت می دونی چیه ؟ گفتم بگید بدونم! گفت: از تو شیکم مادر که زدیم بیرون همینجوری واسه مون بریز بپاش کرد از نعمت . نعمتایی که میشه شمرد و نعمتایی که از شون خبرم نداریم گفتم خب ! گفت خب گفت: دین و رساله و دستور و اینا به کنار . رفاقتی به قصه نگا کن . گفتم منظور؟ گفت همین دیگه یازده ماه سال رو برات بریز بپاش میکنه و میگه بخور نوش جونت . یک ماه هم میگه نخور باس بگی چشم . تو عالم رفاقت افت داره مهندس ملتفتی که ؟؟

حامد ‌عسکری - شاعر