تکرار یک اشتباه در ترویج حجاب

نسل معاصر ایرانی، سهم عمده‌ای از ترویج بی‌بندوباری را به رسانه‌ها داده است. از پدران ما گرفته که فیلم فارسی‌ها و اتمسفر سینمای پیش از انقلاب و یا برنامه‌های تلویزیون را مقصر می‌دانستند تا امروز که جوانان هم از نقش شبکه‌های اجتماعی دراین‌باره گفت‌وگو می‌کنند.

اینکه باید ریشه‌های چنین وضعیتی را بشناسیم نکته‌ای مهم است و مهم‌تر آن‌که برای بهبود این وضعیت، مبارزه با رسانه یک آدرس اشتباه است و باید فکری به حال درمان ریشه‌ها کرد؛ چراکه رسانه‌ها در بدترین حالت، بستر تسهیل برای انتقال چنین پیام‌هایی هستند که زمینه دریافت آن‌ها ایجادشده است هرچند اثرگذاری آن‌ها در میزان نفوذ این پیام قابل‌انکار نیست.

تفکری که نتوانست تقصیر و مقصر را در این ماجرا از هم تفکیک کند، برای حل مساله پیش روی جامعه در زمینه ترویج حجاب و عفاف و مبارزه با بی‌بندوباری به استفاده از ابزار رسانه روی آورد و اشتباه دیگری را برای حل مساله مرتکب شد.

فیلم، مستند، پوستر و خلاصه قالب‌های متفاوتی که برای این منظور مورد استفاده قرار گرفت غالباً فاقد روح و معنای لازم برای اثرگذاری بود و دچار شرایطی شد که از آن با عنوان شعارزدگی یاد می‌شود.

دراین‌باره، نکته مورد نظر پیرامون روش‌های اثرگذاری تولیدات رسانه‌ای مرتبط با حجاب و عفاف نیست که البته خود جای تأمل دارد بلکه موضوع، توجه به یک راه‌حل غلط است.

تولید محتوای رسانه‌ای در فضای تعاملی رسانه‌های امروز با رویکرد سفارشی، فاقد شرایط لازم برای جلب نظر مخاطب است. این نکته چهار دهه تجربه است و تکرار این اشتباه برای ترویج حجاب و عفاف ما را به نتیجه متفاوتی نمی‌رساند.

گروه‌ها و افراد بسیاری از سر دغدغه به تولید محتوا در این زمینه روی آورده‌اند که به نظر می‌رسد تقویت و حمایت از آنان برای تولید فاخر و توزیع هدفمند کارهای آنان، تنها راه نجات فعالیت‌های کلیشه‌ای از دایره تولیدات سفارشی، خنثی و شعاری است؛ مسئولان فرهنگی محتاج چنین گروه‌های مبتکر و افراد خلاقی هستند تا بتوانند کوتاهی خود را با حمایت از تولیدات آنان جبران کنند و تولیدات رسانه‌ای حجاب و عفاف را از این شرایط نجات دهند.

سید ناصر نعمتی - مدیر خبرگزاری فارس خراسان رضوی