فوتبال ایران و مسیر بیراهه کرش

البته ما هم اصراری نداریم که بگوییم فوتبال ایران در این 40 سال کلی پیشرفت کرده است، اما با شواهد و قرائنی که در دست داریم می‌توانیم بگوییم اگر در این 40 سال هیچ پیشرفتی نداشتیم در شش ماه آینده هم پیشرفتی حاصل نخواهد شد.

کرش با وجود سه سال زندگی در ایران هنوز نسبت به فوتبال ما به این سطح از شناخت نرسیده که بداند چهار دهه قبل تیمی مثل استرالیا برای آنکه آماده حضور در جام جهانی 1974 شود به تهران آمد تا با سه تیم باشگاهی ایران مسابقه دهد.

اکبر مالکی دروازه‌بان آن روزهای عقاب، ابراهیم آشتیانی، جعفر کاشانی، فریدون معینی، علی پروین، حسین کلانی، همایون بهزادی و داریوش مصطفوی که در پرسپولیس توپ می‌زدند و حسن حبیبی، مجید حلوایی، همایون شاهرخی، محمود یاوری، مهدی مناجاتی و اصغر شرفی که پیراهن پاس را بر تن داشتند آن سه بازی را که روزهای یازدهم، سیزدهم و پانزدهم آبان 1349 برگزار شد خوب به خاطر دارند.

عقاب با استرالیا بدون گل مساوی کرد، پرسپولیس 2 بر یک باخت و پاس هم با این تیم به تساوی 3 بر3 رسید.

حالا در شرایطی که استرالیا هرگز حاضر نمی‌شود در برنامه اردوهای آماده‌سازی خود برای حضور در جام جهانی 2014 برزیل بازی با تیم‌های باشگاهی ایران را بگنجاند، ما با مربی صاحب سبکی چون کرش به دنبال این هستیم که در آفریقا اردو بزنیم و چند بازی با تیم‌های باشگاهی آفریقای جنوبی برگزار کنیم.

با چنین برنامه‌ای چطور می‌توان امیدوار بود که فوتبال ایران راهی را که به قول کرش چهل سال نرفته، در کمتر از شش ماه برود؟ در روزهایی که قحطی بازی ملی با تیم‌های بزرگ، تیم ملی فوتبال ایران را آزار می‌دهد، کرش به گفته خودش پیشنهاد فابیو کاپلو را رد می‌کند تا تیم ملی ایران به جای رویارویی با تیمی صاحب‌سبک چون روسیه، در اطراف کمپ تمرینی‌اش در آفریقای جنوبی به دنبال بازی با چند تیم باشگاهی باشد. تعطیل کردن زودهنگام لیگ و برگزار نکردن رقابت‌های جام حذفی، راه پیشرفت فوتبال ایران نیست.

فوتبال ما نیازمند بازی با تیم‌های بزرگ است تا اعتماد به نفس از دست رفته‌اش را بازیابد، اما افسوس که سرمربی سرشناس تیم ملی اعتقادی به این موضوع ندارد.

رضا پورعالی - گروه ورزش