تجربه

پرنده‌های بومی ایران

تعدادی از پرنده‌ها ویژه ایران هستند و هر پرنده‌نگری که بخواهد آنها را رصد کند باید حتما به ایران سفر کند. بنابراین می‌توان مانور خوبی روی آنها داشت تا از این طریق بتوان تورهای پرنده‌نگری خارجی را جذب کشور کرد و درآمدزایی داشت.
کد خبر: ۴۵۰۱۲۴

زاغ بور: زاغ بور پرنده‌ای از خانواده کلاغ‌هاست. این پرنده تفاوت‌های زیادی با دیگر خویشاوندانش یعنی کلاغ‌ها و زاغ‌ها دارد؛ ازجمله زمین‌زی بودن به طوری که حتی هنگام احساس خطر نیز دویدن را به پرواز ترجیح می‌دهد. صدای خوش و رنگ نخودی مایل به قهوه‌ای دارد.

زاغ بور تنها در مناطق بیابانی و نیمه‌بیابانی شرق و جنوب شرق ایران بویژه در استان‌های یزد و توران در سمنان و خراسان جنوبی زندگی می‌کند.

دارکوب بلوچی: هرچند این دارکوب در پاکستان هم زندگی می‌کند، اما به دلیل نبود امنیت در این کشور، به صلاح پرنده‌نگاران است که برای دیدنش به ایران سفر کنند. دارکوب بلوچی ۲۰ سانتی‌متر طول دارد و در ظاهر شبیه دارکوب باغی است، اما جثه‌اش کوچک‌تر بوده، گردنش کوتاه‌تر است و نوار طولی سیاهرنگی کنار گلویش دارد. تاج پرنده نر کاملا قرمزرنگ است، اما در پرنده ماده چنین نیست.

دارکوب بلوچی در جنگل‌های خشک گرمسیری یا نیمه‌گرمسیری و بیشه‌هایی که در آنان درخت گز می‌روید، زندگی می‌کند و در سوراخ تنه درختان لانه می‌سازد.

کبک دری: کبک دری از پرندگان بومی ایران است که در حاشیه دریای مازندران و ارتفاعات البرز و زاگرس زندگی می‌کند و همین طور در ترکیه و قفقاز هم دیده شده است.

در گذشته این پرنده بسیار زیبای ایرانی فراوان بود، اما در حال حاضر این پرنده از گونه‌هایی است که در معرض خطر انقراض قرار دارد. این پرنده در لابه‌لای صخره‌ها لانه ساخته و در هر بار 6 تا 9 تخم می‌گذارد. رنگ پوسته تخم، سبز روشن است.

زیستگاه این پرنده در ایران و بویژه در مناطقی از استان چهارمحال و بختیاری، در شهرستان‌های اردل و لردگان و در منطقه حفاظت شده تنگ صیاد در نزدیکی شهرکرد است.

میوه خور: گونه‌ای از پرندگان کوچک شاخه‌نشین است که دمی بلند دارد و از میوه‌ها تغذیه می‌کند. میوه‌خور ماده قهوه‌ای‌تر و فاقد سیاهی اطراف چشم است.

این پرندگان خجالتی و ترسو هستند و در صورت احساس خطر خود را کاملا پنهان می‌کنند و تا برطرف شدن عامل آن بی‌حرکت می‌مانند. پرنده میوه‌خور در خوزستان زندگی می‌کند.

سینه‌سرخ: پرنده سینه‌سرخ تنها پرنده ایرانی است که نام علمی آن واژه ایرانیا را هم همراه دارد. پرنده نر به وسیله سطح پشتی خاکستری مایل به آبی، سینه و پهلوی قرمز‌ـ نارنجی و دم سیاه به آسانی تشخیص داده می‌شود. پرنده ماده، اما قسمت سیاه سر را ندارد. سینه سرخ ایرانی نیز در فصل‌های بهار و تابستان در البرز و زاگرس دیده می‌شود.

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها