همیشه وسوسه نوشتن داشته‌ام

همیشه هر وقت که می‌خواهم کار نوشتن کتابی را شروع کنم، الهام‌بخش من یک قصه چند خطی و کوتاه است. این قصه چند خطی خیلی سریع و در یک وضعیت کاملا نامتعادل به ذهنم می‌آید و مرا رها نمی کند. وقتی چند روز را با این موضوع سپری کردم، مطمئن می‌شوم که این همان داستانی است که باید روی آن تمرکز کنم و آن را به صورت یک داستان بلند بنویسم. الهام‌بخش من برای تمام داستان‌هایم آدم‌ها و اتفاقات دور و برم هستند که مرا تحت تاثیر قرار می‌دهند. هر روز وقتی از خانه بیرون می‌زنم، بچه‌های مختلفی را می‌بینیم که مشغول انجام انواع و اقسام کارها و بازی‌ها هستند. آنها با کارهایشان همیشه توجه مرا به خود جلب می‌کنند. چند بار از خودم پرسیدم اگر یکی از آنها در نوجوانی تبدیل به یک وکیل ماهر شود،‌ چه اتفاقی خواهد افتاد و با چه دنیایی سر و کار خواهد داشت؟ با گذشت زمان این موضوع بتدریج ذهنم را به صورت کامل درگیر خود کرد و یک روز احساس کردم می‌خواهم داستانی درباره یک پسر نوجوان 13 ساله بنویسم که وکیل است و در دنیای فانتزی پیرامون خود، با آدم‌های جورواجوری باید مقابله کند. این ایده برای مدت زمانی طولانی همراه بود و نمی‌دانستم چه زمانی قرار است آن را به یک داستان تبدیل کنم. خیلی خوب می‌دانستم که هر وقت زمان آن فرا برسد، قلم در دست گرفته و کار نوشتن را شروع می‌کنم. این اتفاق بالاخره چند سال قبل رخ داد و اولین قسمت آن را نوشتم. در مورد بخش دوم سوال باید بگویم وقتی جلد اول تئودور بون را می‌نوشتم احساس کردم ظرفیت بالایی برای تبدیل شدن به یک مجموعه کتاب را دارد. نوع شخصیت تئودور و ماجراجویی‌هایی که دارد امکان آ‌ن را به نویسنده می‌دهد که قصه‌های زیادی را در ارتباط با او تعریف کند و او را به سمت ماجراجویی‌های هیجان‌انگیز تازه بفرستد. حقیقت را بخواهید، من در حال حاضر ایده‌های زیادی برای نوشتن جلدهای بعدی کتاب دارم.

همیشه وسوسه نوشتن درباره چیزهایی را داشته‌ام که تا پیش از این درباره‌شان ننوشته‌ام. ورود به یک دنیای تازه و ناشناخته را دوست دارم و می‌خواهم سنت‌شکنی کنم. در همین ارتباط است که سراغ نگارش کتاب تئودور بون رفتم. با این حال، مبادا فکر کنید از کار نوشتن قصه‌های دلهره‌آوری که در دنیای وکالت رخ می‌دهد خسته شده‌ام. به نوشتن این‌جور قصه‌ها که به صورت علامت انحصاری کاری‌ام درآمده است ادامه می‌دهم. اما قرار نیست این نوع داستان‌ها تنها نوع کاری باشد که می‌خواهم ارائه بدهم. احساس می‌کنم آدمی خستگی‌ناپذیر هستم که استراحت برایش معنی و مفهومی ندارد و دوست دارد در هر زمانی دست به مکاشفه‌های تازه بزند.

این شخصیت به یکباره خلق نشد و این‌طور نبود که ناگهان به خودم بگویم «آهان، این همان چیزی است که می‌خواهم!» او به آرامی و تکه‌تکه در ذهنم موجودیت یافت. روزهایی را به یاد می‌آورم که با خودم فکر می‌کردم پدر و مادر او باید وکیل دعاوی باشند تا بتوان علاقه‌اش به کار وکالت را توجیه کرد. بعد احساس کردم بهتر است او تنها فرزند خانواده‌اش باشد تا هم اهمیت بیشتری برای پدر و مادرش داشته باشد و هم در داستان ما اهمیت و اعتبار بیشتری کسب کند. در چنین فضایی، طبیعی است که تئودور خیلی بهتر می‌تواند چیزهای بیشتری درباره دنیای وکالت بداند.

همواره از پرونده‌های حقوقی که کار کرده‌ام و خاطرات آنها را با خودم دارم، الهام می‌گیرم. این در حالی است که 20 سال از آن دوران می‌گذرد، اما حوادث واقعی زندگی روزمره بیشتر از هر چیز دیگری الهام‌بخش من هستند. پرونده‌های امروزی، تیترهای اول خبری و جنجال‌هایی که هر روز درباره‌شان می‌شنویم، به من الهام می‌دهند تا قصه کتاب‌های تئودور بون و بقیه کتاب‌هایم را بنویسم.

آرامش را دوست دارم و به من کمک می‌کند تا بهتر بنویسم. ولی از دنیای متمدن امروزی هم دور نیستم و سفرهای زیادی به شهرهای بزرگ می‌کنم، اما زندگی در شهر بزرگ را دوست ندارم. هر وقت به جاهایی مثل نیویورک یا شیکاگو می‌روم، اکثر کسانی که از کنارم رد می‌شوند مرا نمی‌شناسند. این خیلی خوب است. اصلا نمی‌خواهم شناخته شوم. می‌دانید وقتی می‌گویم در کشوری یک نویسنده مشهور هستم که در آن کسی کتاب نمی‌خواند، خودم خنده‌ام می‌گیرد!

ورودم به دنیای ادبیات کودکان و نوجوانان با این هدف صورت گرفت که آنها را به مطالعه تشویق کنم و درس‌هایی در ارتباط با علم حقوق به آنها بدهم. در عین حال ـ صادقانه بگویم ـ یک جورهایی می‌خواستم موفقیت مجموعه کتاب «هری پاتر» را تکرار کنم. در دهه 90 میلادی لقب نویسنده‌ای را گرفتم که کتاب‌هایش همیشه جزو پرفروش‌ترین‌ها هستند و طوری رفتار می‌کردم که انگار چنین چیزی برایم خیلی مهم نیست. بعد تب «هری‌پاتر» آمد و من به ردیف دوم تنزل پیدا کردم. خب، من شماره یک بودن را از دست داده بودم و از این بابت غمگین بودم. (می‌خندد)‌ با وجود موفقیت فراوان، زندگی عادی‌ام را حفظ کردم. این یکی از محسنات نویسنده بودن است که هم خیلی مشهور می‌شوی و هم زندگی خصوصی‌ات تغییر زیادی نمی‌کند.

تصور نمی‌کنم هیچ کتابی بتواند موفقیت هری‌پاتر‌ها را تکرار کند؛ اما اگر تئودور بون بتواند به آن نزدیک شود، خیلی خوشحال خواهم شد.