بازنشستگی فوتبالیست مریخی

این بازیکن سنگین‌وزن و پرحاشیه سال‌های اخیر، کسی جز رونالدو، بزرگ‌ترین ستاره دهه 1990 فوتبال دنیا و بهترین گلزن تاریخ جام‌های جهانی نبود، همان بازیکنی که در 17 سالگی با ورود خود به فوتبال اروپا، دنیا را مبهوت تکنیک بی‌نظیر و قدرت بالای گلزنی‌اش کرد، آنچنان که حتی برخی شاید به اغراق او را با توانایی‌هایی بالاتر از بازیکنان کره زمین خواندند و لقب مریخی برایش انتخاب کردند. در آیندهوون هلند، بارسلونا، تیم ملی برزیل و اینترمیلان همه چیز برای رونالدوی جوان، رویایی پیش می‌رفت تا آنجا که او حتی پله را هم در حد رقابت با خود نمی‌دید. سال 1999 و با مصدومیت شدید رونالدو در اینتر بسیاری از ادامه بازگشت او به دنیای فوتبال ناامید شدند، اما رونالدو پس از 3 سال، سلامت خود را بازیافت تا به قول خود نشان دهد نه «پله دوم» و نه «فان‌باستن دوم» بلکه «رونالدوی اول» است. او همان سال 2002 قهرمان و آقای گل جام‌جهانی و برای سومین بار، فاتح عنوان بهترین بازیکن سال جهان شد، هرچند این نقطه آغازی بر افول تدریجی و زودهنگام ستاره زودرس فوتبال دنیا بود و پس از آن، مصدومیت‌های پیاپی، ازدواج‌های ناموفق متوالی، فعالیت‌های حاشیه‌ای و اضافه‌وزن زیاد، رونالدوی رئال مادرید و سپس میلان را به فوتبالیستی کند و کم‌خاصیت تبدیل کرد. او در جام‌جهانی 2006 آلمان هم شرکت و گلزنی کرد تا رکورد 15 گل در ادوار مختلف جام‌جهانی را برای سال‌ها به نام خود ثبت کند ولی واکنش رسانه‌ها و هواداران متعصب برزیلی او فقط هو کردن و تمسخر مهاجم چاق تیمشان بود. آنها معتقد بودند رونالدو به جای تلاش و زحمت، تنها به فکر فعالیت‌های حاشیه‌ای است و اگر برای برزیل بازی می‌کند، صرفا به خاطر ثبت نام خود به عنوان رکورددار گلزنی در جام‌جهانی است. به هر حال رونالدو که در نوجوانی به دلیل رویا‌رویی با فقر شدید حتی توان مالی پرداخت بلیت اتوبوس مسیر خانه تا ورزشگاه محل تمرین را نداشت و بعد با معجزه آشنایی با «ژرزینیوی» افسانه‌ای سر از آسمان‌های شهرت و ثروت درآورد مثل بسیاری دیگر از ستاره‌های سرشناس برزیلی با افولی زودهنگام روبه‌رو شد تا حالا در 34 سالگی تصمیم به خداحافظی ناگهانی از فوتبال بگیرد. او هدف بعدی خود را تلاش برای کسب عنوان ریاست باشگاه کورینتیانس برزیل اعلام کرده است.

مجید عباسقلی ‌/‌ گروه ورزش