گوانگجو و زبان فارسی

به کار بردن این اصطلاح در حالی است که «غرور» از نظر معنایی همواره صفتی منفی بوده و از صفات ناپسند است که در تمام لغتنامه‌های معتبر به معنی فریفتن و فریب دادن، خودپسندی و تکبرآمده است تا آنجا که در قرآن کریم هم تمام مشتقات این صفت درباره فریب‌خوردگان از شیطان و فریفته‌شدگان به دنیا و نظایر آن است: إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَلَا تَغُرَّنَّکُمُ الْحَیَاهُ الدُّنْیَا وَلَا یَغُرَّنَّکُم بِاللَّهِ الْغَرُورُ / وعده خدا حق است زنهار تا این زندگى دنیا شما را نفریبد و زنهار تا شیطان شما را مغرور نسازد. (سوره لقمان؛ آیه 33)

به نظر می‌رسد می‌توان به جای این ترکیب غلط و ناپسند ازجانشین‌هایی چون «افتخار» یا «مباهات» ملی بهره گرفت.

اما یکی دیگر از اتفاق‌هایی که در روزهای گذشته رخ داد پخش سرودهایی پس از افتخارآفرینی ورزشکاران بودکه متاسفانه گاه این سرودها از نظر کلامی آنقدر نازل بودند که حلاوت دلاوری‌ها را در کام بسیاری از مردم و خاصه اهل فرهنگ تلخ کرد:

ایران من ایران من جانم فدایت / کل زمین و آسمان‌ها خاک پایت

«مبالغه» اگرچه یکی از صنایع ادبی است، اما نمونه بالا کاملا با اعتقادات و باورهای دینی ما در تناقض است.

وطنم پاره تنم / ای زادگاه و میهنم

در این نمونه هم اصولا ما فرزندان و پاره تن ایران و وطن هستیم نه وطن فرزند و پاره تن ما!

ورزشکاران دلاوران نام‌آوران / به نام یزدان پیروز باشید / پرتوان استوار چون کوه باشید / پرتلاش سربلند در جهان باشید

در نمونه بالا هم پیروز، کوه و جهان با یکدیگر قافیه شده‌اند که غلطی فاحش است.

به نظر می‌رسد ناظران بر پخش و تولید یک بار دیگر باید به صورت جدی ورودی‌های ترانه و موسیقی را مورد بازنگری قرار دهند تا سرودهایی در حد و اندازه این قهرمانی‌ها از رسانه ملی پخش شود.