وزیر سبز

رئیس سازمان حفاظت محیط زیست یعنی سکان‌دار جریان انتخاب محرابیان به عنوان وزیر سبز دلایل محکمه‌پسندی برای این تصمیم دارد؛ این که وزیر صنایع رویکرد پیشگیری از آلودگی هوا را دارد، این که اراده‌اش برای جلوگیری از تخریب محیط‌زیست جدی است، این که صرفه‌جویی و جلوگیری از تلف شدن آب و انرژی سرلوحه تصمیماتش است، این که حمایتی ویژه از پژوهش‌های زیست محیطی دارد و دانشگاه و صنعت را به هم نزدیک کرده، این که به تفاهم‌نامه‌هایی که امضا می‌کند پایبند می‌ماند و این که صنایع را برای حفاظت از محیط زیست برانگیخته است.

بی‌شک بودن چنین وزیر سبزی در کابینه برای محیط‌زیست یک غنیمت است، اما به نظر می‌رسد اوضاع به این خوبی‌ها هم نیست.

در حال حاضر مصرف انرژی در ایران 70 میلیون نفری 2 برابر چین است کشوری پهناور با جمعیت یک میلیارد و چندصد میلیون نفری، اتلاف آب هم در کشور سرسام‌آور است یعنی رکوردی دیگر در جنبه‌ای منفی، خودروهای ساخت داخل نیز با استانداردهای جهانی فاصله بسیاری دارند و حتی گاهی به استانداردهای خودمان هم نمی رسند، تخریب محیط زیست به وسیله صنایع و تخریب طبیعت با معادن بدقواره هم که دیگر با چشم قابل دیدن است و نیازی به ارائه آمار ندارد، در گسترش استفاده از انرژی‌های پاک هم که هنوز کودکی نوپاییم، آب‌های سطحی و روان و زیرزمینی و دریاها و دریاچه‌هایمان هم که از خطر پساب‌ها و پسماندهای صنعتی در امان نیستند، پس چگونه است که می‌توان نتیجه گرفت رئیس چنین وزارتخانه‌ای می‌تواند حامی برتر محیط‌زیست باشد؟!

البته نمی‌خواهیم بی‌انصافی کنیم و بگوییم همه ناکارآمدی‌های وزارت صنایع و معادن به وزیر کنونی‌اش برمی‌گردد اما وقتی محرابیان خودش می‌گوید در برخی نقاط کشور، صنعت بدون رعایت ملاحظات زیست‌محیطی در حال گسترش است و محمدی‌زاده به کمک می‌آید و می‌گوید بیش از 1000 واحد صنعتی در کشور مشکل زیست‌محیطی دارند، اگر ما بر مواضعمان پایبند نباشیم چه کار دیگری از دستمان برمی‌آید؟ شاید برای جواب دادن به این پرسش کمی دقیق شدن در دلایل انتخاب محرابیان کارگشا باشد آنجایی که محمدی‌زاده می‌گوید او عزم جدی برای ... دارد، اراده‌اش برای ... قوی است، قصد دارد...، می‌خواهد این طور شود و دنبال آن است تا آن‌طور شود.

یعنی وزیر صنایع اهمیت محیط زیست را درک کرده است و اگر تصمیماتش عملی شود به نفع محیط‌زیست تمام خواهد شد. اگر هم روی کاغذ باشد، او می‌داند که محیط‌زیست باید حفظ شود.

به عبارت دیگر محرابیان فکر سبزی دارد و می‌خواهد وزارتخانه را هم سبز کند اگر چه همه تصمیماتش سبز نیست حتما به ناکارآمدی‌هایی برمی‌گردد که از گذشته برایش به ارث مانده!

پس با این اوصاف شاید بشود تا بهتر شدن وضعیت زیست‌محیطی صنایع و معادن از عنوان «وزیر نیمه سبز» یا «وزیری در پی زندگی سبز» برای او استفاده کرد و این سوال را از خود پرسید که وزرای نفت، مسکن و شهرسازی، جهاد کشاورزی و نیرو که حجم تخریب‌های زیست محیطی شان دست‌کمی از وزارت صنایع ندارد آیا حفاظت از محیط زیست را در همین حد هم در ذهن ندارند تا شایسته دریافت عنوان وزیر سبز شوند؟

مریم خباز
گروه جامعه