دومنک و زندگی تحت فشار مهلک روحی

ما مشکل حادی در این زمینه نداریم. مدتی منتظر پایان مسابقات لیگ فرانسه بودیم تا اردوی نهایی تیم ملی را برپا کنیم که این مهم صورت پذیرفت و فکر می‌کنم پس از یک ماه اردوی فشرده و متمرکز به اهدافمان رسیده‌ایم و با آمادگی لازم به آفریقای جنوبی می‌رویم.

انتقادها و حرف‌های منفی زیادی در این مورد مطرح و گفته شد، اما این گونه ماجراها معمولا از کنترل یک تیم خارج است. اضافه بر این، فوتبالیست‌های حرفه‌ای با این جور اتفاقات آشنا هستند و شرایط را می‌شناسند و کار عادی‌شان را انجام می‌دهند و از این حرف‌ها تاثیر زیادی نمی‌پذیرند. البته یادتان نرود که در تمامی این قضایا آتش‌ها و شلیک‌ها در درجه اول به سوی من بوده و نه به سمت بازیکنان و بیشترین انتقادها از من صورت گرفته است. وقتی دور پایانی جام جهانی شروع شود، آنها بیش از من در مرکز توجه قرار خواهند داشت و وظیفه من این است که به شکل لازم آنها را از تیررس برخی از این حملات و مشابه آن دور نگه دارم تا کارشان را راحت انجام بدهند. من هر کاری را در این ارتباط انجام می‌دهم و حافظ و مراقب درجه اول آنها خواهم بود.

چون مربی نبوده‌اید، این سوال را از من می‌پرسید. اولین چیزی که یک مربی یاد می‌گیرد، تحمل این فشارها و زندگی تحت چنین شرایطی است. درست است که آدمی را آزار می‌دهد اما چون یک مربی از اوایل کارش به آن خو گرفته، از پای درنمی‌آید. تازه، من که تخصص بیشتری دارم و 3 سال است در این فضا و تحت فشار مهلک و کمرشکن زندگی می‌کنم. هر روز صبح که به کمپ تیم ملی می‌آیم، در بین راه به خودم نهیب می‌زنم، ریموند آماده باش.

ما در یک مقطع انتقالی و تغییر از یک شرایط به شرایطی دیگر هستیم و این مساله زمان می‌برد. بجز برزیل که همیشه یک فوج فوتبالیست خوب قابل عرضه به عرصه‌های بین‌المللی دارد، سایر کشورها برای تغییر نسل به زمان احتیاج دارند و فرانسه هم مستثنا از این قاعده نیست. ما تعدادی بازیکن مجرب داشتیم که به سبب بالا رفتن سنشان یا در سطح ملی یا به کلی بازنشسته شده‌اند و ما بناچار باید جایشان را پر می‌کردیم. فوتبالدوستان در فرانسه این مساله را نمی‌بینند و نتیجه‌گیری سریع می‌خواهند و هیچ جور رکود و توقفی را برنمی‌تابند. ما واقعا تلاش کرده‌ایم این کار با سرعت هرچه بیشتر صورت پذیرد، اما تا زمان جواب دادنش هنوز وقت قابل توجهی مانده است و وقت جانشین من ـ بلان ـ را هم خواهد گرفت. اگر قابلیت‌های فردی مورد اشاره‌تان در بازی‌های اخیر ما کمتر فرصت تجلی یافته، بدین خاطر است که نفرات جدید و قبلی‌ها فرصت کافی برای هماهنگ و یکی شدن با یکدیگر نداشته‌اند.

آنقدرها هم غیرمنطقی نبود و ایرلند چیزی برای از دست دادن نداشت. بازی رفت را در دابلین باخته و در پاریس‌ با ما بازی می‌کردند و احتیاط و عقب کشیدن فایده‌ای به حالشان نداشت. در نتیجه هجوم بردند و نتیجه گرفته و صفر ـ یک پیش افتاده بودند و می‌رفتند که کار را به ضربات پنالتی بکشند، در نتیجه فشار روحی هولناکی به ما وارد می‌شد. در چنان فضایی ایرلند جنوبی راحت‌تر و بهتر از ما بازی می‌کرد؛ زیرا فشاری به اندازه ما به آنها وارد نمی‌شد، حتی اگر ایرلند می‌باخت و حذف می‌شد (که در نهایت هم حذف شد)‌ این داعیه را داشت که در پاریس تسلیم ما شده است. ما این عذرها و بهانه‌ها را در دست نداشتیم و هر اشتباه ما می‌توانست ضرر مهلک و پیامد هولناکی داشته باشد. بپذیرید که در چنین شرایطی، اعصاب راحت و خیال آسوده‌ای برای بازیکنان جهت ارائه آنچه در توان دارند، باقی نمی‌ماند و ما در آن دیدار خاص چنان حالتی را داشتیم.

طبعا بی‌تاثیر نیست و کمک قابل توجهی خواهد بود، اما فراموش نکنید که جام جهانی میدان ویژه‌ای است که حتی باتجربه‌ترین بازیکنان را عصبی و دچار دغدغه می‌کند. از کارایی‌های عادی باز می‌دارد و این که چند سال دارید و چه مدت در سطح ملی توپ زده‌اید نیز لزوما شما را از این وضعیت رها نمی‌کند. بدانید که تیم‌هایی مثل ما و همچنین برزیل، اسپانیا، آلمان، ایتالیا و انگلیس تحت فشار روحی بسیار بیشتری قرار داریم. ما موظف به خوب نتیجه گرفتن هستیم و اگر چنین نکنیم، حملات بیرحمانه‌ای از هرسو به ما می‌شود و این امر همان طور که قبلا گفتیم، ما را در قیاس با تیم‌هایی که برخلاف ما انتظار زیادی از آنها نمی‌رود، عصبی‌تر می‌کند. این حالت در دور نهایی جام‌های بزرگ مثل آوردگاه جام جهانی چند برابر تشدید می‌شود. این تصور که چون ما نامدار و پرتجربه‌تریم، فشار روحی جام را بهتر تحمل می‌کنیم، آنقدرها هم برداشت صحیحی نیست.

ترسی در کار نیست. برعکس بازی با میزبان جام جهانی در اولین مرتبه‌ای که یک دوره جام در خاک آفریقا برگزار می‌شود، هیجان ویژه خود را دارد، اما سختی‌های ویژه‌اش هم غیرقابل انکار است، بخصوص که بازی سوم (و آخر)‌ ما در داخل گروهمان (دسته اول متشکل از آفریقای جنوبی، مکزیک، اروگوئه و فرانسه)‌ است و به تبع آن در صعود یا حذفمان نقش زیادی خواهد داشت. باید با نهایت جدیت اما بدون ترس با آن برخورد کنیم.

اخبار رسیده حاکی است که آماده‌اند و از عهده کار برمی‌آیند. استادیوم‌ها و تاسیسات مهیا شده‌اند. مقام‌ها و مردم شوق و ذوق دارند و نحوه برگزاری جام کنفدراسیون‌ها در سال گذشته هم ثابت کرد که کارشان را بلد هستند. فکر نمی‌کنم معضل خاصی برای آنها و برای ما میهمانان پیش بیاید. من حتی شنیده‌ام که زمین‌هایشان نیز کیفیت خوبی دارند.

من فقط وقتی می‌توانم این قبیل حرف‌ها را بزنم که بازیکنان با نوع نمایش‌شان این دلگرمی را به ما بدهند و تا به حال نداده‌اند. سال 2006 فرق می‌کرد. پزها و حرف‌ها و حرکات‌شان بوی رسیدن به فینال را می‌داد. اینک من حتی از یک برآورد دقیق اولیه از آنچه در اختیار دارم، عاجز هستم؛ زیرا مسابقات باشگاهی تا همین چند هفته پیش در تمامی سطوح ادامه داشت و 2 سال بود که نتوانسته بودم بازیکنان را در یک اردوی مجتمع ولو یک هفته‌ای در اختیار داشته باشم. برآورد نهایی من فقط از اواخر ماه قابل تامین شد؛ ولی هنوز هم ابهام‌هایی دارم. در هر مسابقه فوتبال همان 5 و 10 دقیقه اول به شما می‌گویند که چکاره‌اید و می‌برید یا می‌بازید و هرچند بارها هم اتفاق می‌افتد که در نیمه دوم همه چیز 180 درجه عوض می‌شود، اما اوایل هر بازی‌‌ای، پایان آن را هم نوید می‌دهد. در شروع جام جهانی و حتی یکی دو روز قبل از آن متوجه می‌شوم که کجا ایستاده‌ایم و سرنوشت ما چیست.