رویای دور اما نزدیک

این‌که چرا چنین جشنواره‌ای باید برگزار شود، سوالی است که همه این رویدادهای اینچنینی باید به آن پاسخ دهند. قاعدتا بخشی از شرکت‌کنندگان در چنین جشنواره‌ای دانشجویانی هستند که در همین زمینه کاری «فعالیت» می‌کنند، اما بخش قابل توجهی از آنها نیز دانشجویان رشته‌های دیگری هستند که صرفا به فیلمسازی علاقه دارند و می‌توانند در سال‌های آینده به فیلمسازان بالقوه‌ای تبدیل شوند که دغدغه «نان» ندارند و با تکیه بر خلاقیت فیلم می‌سازند. ساخته‌های این دانشجویان سال‌هاست که راه جشنواره‌های خارجی را در پیش می‌گیرند و بعضا در گوشه و کنار دنیا به توفیق‌هایی دست پیدا می‌کنند اما این‌که این فیلم‌ها تا چه اندازه بر اساس قواعد فیلمسازی ساخته می‌شود و تا چه اندازه می‌توان به آینده سازندگان آن امیدوار بود سوالی است که جشنواره‌ای اینچنینی می‌تواند به آن پاسخ دهد.

«هیات داوران پس از ارزیابی کلیه فیلم‌ها بر این باور است که فیلم‌های بسیاری نیاز به بازبینی مجدد به لحاظ مباحث فنی از طرف سازندگان این آثار دارد که البته فیلم‌های تحسین شده جشنواره نیز بی‌نیاز از این بازبینی نیست».

این عبارتی است که دکتر احمد الستی، یکی از اعضای هیات داوران بخش فیلم در بیانیه خود بر آن تاکید کرده است. معنی و مفهوم این جمله بسیار ساده است، اما نزدیک‌ترین تعبیری که می‌توان از آن داشت این است که در همه این سال‌ها جریان فیلمسازی دانشجویی رها شده و قضاوت حرفه‌ای و درستی در خصوص آن صورت نگرفته است.

اغلب دانشجویانی که سه‌شنبه شب پس از برگزاری مراسم اختتامیه در حال خوردن «سوسیس، سیب‌زمینی و تخم مرغ» و نیز «لوبیا چیتی» به عنوان شام جشنواره بودند، امیدوار بودند حرف‌های دبیر در خصوص تاسیس خانه فیلم و عکس دانشجویی از سوی مسوولان وزارت علوم جدی گرفته شود تا این رویداد دیگر به خواب چند ساله نرود.

حبیب حداد / جام‌جم