سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
الان به نظر میرسد همه دارند ـ حتی بچهها ـ به اورست صعود میکنند. این کار به امری عادی تبدیل میشود و شرپاها به مثابه زباله جمعکن عمل میکنند و تمام آشغالهای برجای مانده از انبوهی از کوهنوردان را جمعآوری میکنند. هیلاری هرگز سیستمهای تنفسی با فناوری پیشرفته، جی پی اس، یا چیزهای دیگر نداشت. جوردن گفت که الهامبخش او برای صعود به اورست یک نقاشی در مدرسه بوده است. او در وبلاگش نوشت: «هر قدمیکه بر میدارم در نهایت به سوی بزرگترین هدف زندگیام یعنی ایستادن بر بام جهان است.» این که بچهای بخواهد کارهای احمقانه را انجام دهد چیزی غیرعادی نیست، اما 99 بار از 100 بار والدین میگویند که «نمیتوانی این کار انجام بدهی. احمقانه است.» این همان یک استثنا بود. پدر جوردن پسرش را تشویق و تربیت کرد. به نظر میرسد پدر و دوستش هر دو بنا به نوشته The New York Times، شرکتکنندگان در مسابقه ماجراجویی هستند، حالا هر چه که باشد. این دو در این صعود در کنار جوردن بودند و البته 3 راهنمای شرپا هم همراهشان بود (نمیدانیم چقدر به شرپاها دادهاند. هر چقدر که باشد، خیلی اندک است.) خیلیها هستند که میگویند که برای یک بچه مناسب نیست که به چنین کار شاقی اقدام کند، حتی اگر پدرش او را تربیت کرده و در کنارش حضور داشته باشد. دلیلی که میآورند پسربچههای 13 ساله ورزشکاران حرفهای نیستند این است که آنان برای این کار آماده نیستند. جوردن توانست صعود را انجام دهد، اما اگر موفق نمیشد چه میشد؟ اگر حادثهای فاجعهآمیز روی میداد چه میشد؟ آن وقت تمام نگاهها به سوی پدری میرفت که این اجازه را او به داد. صعود به اورست هنوز هم مانند پیادهروی در پارک نیست، اما مطمئنا به نظر میرسد با این همه افرادی که به آن میروند و پیکنیکها و زبالهها و بدتر از همه بچهها، در حال تبدیل شدن به قدمزنی در پارک است.
وبلاگ کوهنوردی
سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
علی اصغر هادیزاده، رئیس انجمن دوومیدانی فدراسیون جانبازان و توانیابان در گفتوگو با «جامجم» مطرح کرد