وقتی زبان از فکر عقب می‌ماند

کودکان خردسالی که لکنت‌زبان دارند اصولا در رشد زبان و تلفظ تاخیر نشان می‌دهند بدون آن که دچار اختلالات دیگر زبان و تکلم باشند. در کودکان سنین پیش‌دبستانی و سنین مدرسه مبتلا به لکنت‌زبان، میزان بروز اضطراب اجتماعی و امتناع از رفتن به مدرسه شایع‌تر است. کودکان بزرگ‌تر مبتلا به لکنت‌زبان نیز اغلب اختلالات و نشانه‌های اضطراب را بروز می‌دهند. در صورتی که لکنت‌زبان تا دوره نوجوانی ادامه یابد، ممکن است فرد دچار انزوای اجتماعی شود.

لکنت‌زبان معمولا بین 18 ماهگی و 9 سالگی بروز می‌کند. افراد دچار لکنت‌زبان به روشنی و با ترس زیاد لکنت‌زبان خود را پیش‌بینی می‌کنند. آنها از کلمات، اصوات و موقعیت‌ها می‌ترسند. در این افراد جایگزینی کلمات و درازگویی شایع است ضمن آن که در موقعیت‌‌هایی که مستلزم تکلم است اجتناب کرده و دچار ترس و خجالت می‌شوند.

در درمان لکنت‌زبان از دو رویکرد استفاده می‌شود. یکی گفتاردرمانی مستقیم که به تعدیل پاسخ لکنت و تغییر آن به گفتار سلیس می‌پردازد و دیگری معطوف به کاهش تنش و اضطراب در حین تکلم است. این درمان‌ها شامل تمرینات تنفسی، فنون آرام‌سازی و گفتاردرمانی است که طی این روش‌ها به کودک کمک می‌شود سرعت تکلم را کند و حجم گفتار را تعدیل کند. از پرت کردن حواس نیز به این صورت استفاده می‌شود که از فرد خواسته می‌شود همزمان با حرکات موزون دست، بازو یا انگشتان صحبت کند. همچنین به این افراد توصیه می‌شود با حالتی آهنگین یا یکنواخت صحبت کنند.

دکتر آزاده شیروانی