مکث

گوهر وحدت

یکی از زیباترین مقوله‌های عرصه وجود «وحدت» است. سروده لطیف خلقت که در بطن آفرینش به ودیعه نهاده شده، در پیوند اجزای هستی زمینه پویایی و تکامل آن را در جنبه‌های گوناگون به ارمغان آورده است. از آنجا که عصاره عالم هستی و چکیده آفرینش یعنی انسان بار گران تکلیف را بر دوش می‌کشد، «وحدت» تبلوری دیگر می‌یابد و در قالب مقدس «امت واحده» غایت اجتماع بشری گشته و نمای حقیقی مدینه فاضله و انسان‌های کمال یافته را ترسیم می‌نماید. بنابراین قومیت و ملیت به معنایی که امروزه رواج یافته و دستمایه‌ای برای پراکندگی و اختلافات شده، هیچ اعتباری ندارد؛ بلکه اسلام به همه اقوام و ملت‌ها (با حفظ سنت‌های پسندیده آنها) به یک چشم نگاه می‌کند و از همان آغاز ظهور خویش همگان را به اعتصام به حبل‌الله دعوت کرده تا در مسیر تکامل و سعادت ابنای بشر گام‌های بلندی برداشته شود. شرط لازم برای تحقق وحدت حقیقی و عینی، تبدیل شدن «من» به «ما» است، من و تو یا ما و شما باید از بین برود و تبدیل به یک «ما» بشود.

کد خبر: ۲۹۸۵۹۱

باید سخنان آن حکیم فرزانه و یگانه دوران امام راحل(ره) همیشه سرلوحه زندگی فردی، سیاسی و اجتماعی ما قرار گیرد که به متولیان و مسوولان کشوری یاد‌آور می‌شدند که این من که تو می‌گویی از شیطان است (قریب به مضمون.) باید منیت را برای مصالح عمومی جامعه اسلامی و وحدت آن کنار زد.

من + یت با پسوند جعلی به خودخواهی، خودپسندی، تکبر و نخوت معنی شده است که به نوعی هر کدام از این خصوصیات از بدترین رذایل اخلاقی و ملکات نفسانی انسان محسوب می‌شود.

امام راحل (ره) ، آن حکیم سفر کرده (خدایش در اعلی علیین و در جوار رضوان اکبر خود مقام دهد) که نکته‌سنجی‌ها و خودسازی‌هایش برای همیشه در لوح ضمیر و صفحه قلوب پاک انسان‌های سلیم‌النفس حک شده است، چه زیبا و باوقار و صمیمی و خالصانه می‌فرمود: اگر همه انبیای الهی در یک کشور جمع شوند هیچ اختلافی، کدورتی و جنگ و نزاعی بین آنها رخ نخواهد داد (قریب به مضمون) زیرا آنها منیت و خودخواهی را از خود دور کرده و از خود گذشته و به حقیقت انسانی دست یافته‌اند و جز ما بودن برای رسیدن به حضرت دوست و خدمت شبانه روزی به بندگان خدا اندیشه‌ای دیگری ندارند.

این روزها بداخلاقی برخی عناصر که روزگارانی نه چندان دور به عنوان الگو و سرمشق جوانان داد سخن می‌راندند، پیوسته شعله دوگانگی، چند دستگی و اختلاف را در امت اسلامی دامن می‌زنند و ذائقه مردم را بسیار تلخ و حال عمومی جامعه را بد کرده‌اند. (باید به خدا پناه برد.)

امت و امام دو مفهوم بسیار عمیق در آموزه‌های دینی و مناسب با طبع و طبیعت وجودی انسان‌هاست.امت یعنی همه مردم، نه گروه خاصی یا قشری محدود یا نژادی معین یا عده‌ای نخبه یا صنفی معین بلکه همه مردم از هر رنگ و نژاد و قبیله و اعتقاد. و امام که دارای شرایط احراز بسیار عمیق است، از متن و بطن همین مردم برمی‌خیزد و رهبری و هدایت و مدیریت امت را به عهده می‌گیرد. جایگاه و شأن معنوی، اخلاقی، سیاسی، مدیریتی، دلسوزی‌ها و اخلاص او، همه و همه برگرفته از اصول معنوی و دینی است که از دوری هوای نفس (صائنا لنفسه و حافظا لدینه) سرچشمه می‌گیرد و این ویژگی منحصر به زمامداران و رهبران جوامع اسلامی است.

مدیر نیز از ریشه «دور» گرفته شده است که مصدر آن «دوران» است به معنی گردیدن، پس مدیر یعنی گرداننده و مدیریت به معنی گرداندن است. معنی و مفهومش این است که وحدت واقعی در امت اسلامی زمانی است که گرداگرد امام و رهبری خود پروانه‌وار می‌گردند و از شمع وجود او در هدایت و راهبری بهره‌ می‌گیرند تا راه را گم نکنند و مسیر را به بیراهه نروند. در جاده تعالی و تکامل فردی و اجتماعی خود گام بردارند تا در نتیجه جامعه اسلامی به همه اهداف والای خود دست یابد و هر فرد، فردیت خود را فدای جمع کند و هویت خود را در گرویدن به کاروان امت اسلامی با رهبری زعیم جامع‌الشرایط جستجو کند.

به همین دلیل از امر ولایت در اسلام به عنوان رکن یاد شده و بر بسیاری از فروع دین ترجیح یافته است.رهبری ضامن حفظ و بقای ملک و ملت خواهد بود، لذا رای او نافذ و نظر او خاتم و کلام او فصل‌الخطاب خواهد بود.در این صورت، شعور واحد، درک مشترک، تحلیل صحیح و دشمن‌شناسی واقعی در جامعه توسعه می‌یابد و همه از غم یکدیگر متاثر و از شادی‌های هم دلشاد می‌شوند و اتحاد و اتفاق، یکرنگی و یکدلی، همزبانی و وفاق و رفاقت و صمیمیت، شادابی و نشاط عمومی در لایه‌های مختلف جامعه جاری و ساری می‌شود. آری به اتقاق، جهان می‌توان گرفت و حسن اولئک رفیقا. تجربه عملی و باورهای اعتقادی حفظ منافع ملی و تمامیت ارضی کشور ثابت می‌کند هرگاه امت در مسیری وحدت بخش و در تبعیت آگاهانه و مخلصانه از امامت و رهبری حرکت کرده است، توطئه‌های دشمنان داخلی و خارجی خنثی و مسیر سازندگی و توسعه هموارتر شده است. باشد که همواره چنین باشد.