پیشگیری تنها راه درمان

کارشناسان این سازمان اعتقاد دارند اگر جوانان حقایق مربوط به اچ آی وی و بیماری ایدز را ندانند قادر به محافظت از خود نخواهند بود. نوجوانان باید پیش از آن که درگیر مسائلی چون اعتیاد، فعالیت جنسی و... شوند به حقایق پی ببرند. در ایران علی‌رغم گذشت بیش از 3 دهه از شیوع این بیماری، خیل عظیمی از جوانان درباره مسائل جنسی و عفونت‌های منتقله از طریق تماس جنسی ‌اطلاعات زیادی ندارند و بسیاری از آنها نمی‌دانند ایدز چگونه شیوع می‌یابد و هرگز باور ندارند که خودشان در معرض خطر هستند. سازمان‌های جهانی و متخصصان داخلی متفق‌القول هستند که ارائه آموزش درباره بیماری ایدز به جوانان و پرورش مهارت‌های آنها در مذاکره، حل و فصل اختلافات، تصمیم‌گیری و ارتباطات امری ضروری است. والدین و خویشاوندان، اهل محله، مدارس و مساجد در هدایت و حمایت از جوانان به منظور امکان انتخاب گزینه‌های بی‌خطر درجهت حفظ سلامت و رفاه خود، نقش بسیار مهمی دارند. از طریق نهضت‌های اطلاع‌رسانی عمومی می‌توان جوانان را در داخل و خارج از مدارس و دانشگاه‌ها مورد پشتیبانی قرار داد تا سطح آگاهی آنان افزایش یابد و با ننگ ناشی از ابتلا به این بیماری مبارزه شود. از سویی مسائل در مورد بیماری ایدز و ویروس آن، در بطن عملکردها و باورهای اجتماعی و فرهنگی نهفته است که بسیاری از آنها درونی، شخصی و خصوصی است، لذا باید نیازهای جوانان در زمینه بهداشت جنسی و باروری تامین شود و جوانان به حقایق مربوط به بیماری ایدز و نحوه پیشگیری از آن به طور روشن و صریح آگاهی یابند.

درمان رایگان

ایران تنها کشوری در منطقه است که از نظر آموزش و کنترل این بیماری در سطح بالا فعالیت می‌کند. سازمان بهداشت جهانی تمام فعالیت‌های ایران را در این زمینه تایید کرده و بسیاری از متخصصان کشورهای دیگر را برای آموزش به ایران ارجاع می‌دهد. مجموع تلاش‌ها باعث شده ایران در بین دیگر کشورهای جهان درخصوص مبارزه، پیشگیری و کنترل بیماری ایدز جایگاه ممتازی پیدا کند و کشورهای منطقه هر ساله برای مشاهده فعالیت‌های این کشور به ایران سفر کرده و از نزدیک با برنامه‌های پیشگیرانه ایران آشنا ‌شوند. کشور ما تنها کشوری در منطقه است که هزینه درمان بیماران ایدزی را تمام پرداخت می‌کند و درمان برای این بیماران رایگان است. حدود 40 تا 45 درصد اعتبارات کنونی مبارزه با ایدز وزارت بهداشت برای تامین داروهای رایگان بیماران و مابقی در جهت فعالیت‌های آموزشی هزینه می‌شود.

مشکل اشتغال

آیا فردی که به هر علت مبتلا به بیماری ایدز شده دیگر نباید جایی در جامعه داشته باشد؟ آیا این فرد واقعا در روابط عادی و کاری خود می‌تواند مشکلی برای دیگران ایجاد کند؟

طبق مصوبه سازمان بین‌المللی کار (ILO) وضعیت یک فرد از نظر ابتلا یا عدم ابتلا نباید ملاک استخدام یا اشتغال قرار گیرد. برای کار یا حین کار، کارفرما نباید از افراد آزمایش اچ آی وی بخواهد و کارکنان مبتلا به ایدز موظف به افشای جواب آزمایش مثبت خود نیستند؛ اما در عمل بیماران مبتلا به ایدز برای به‌دست آوردن جایگاه اجتماعی خود و حقوق شهروندی در همه جوامع با مشکلات زیادی مواجه هستند. در ایران اقداماتی برای رفع تبعیض علیه آنها انجام شده که از جمله آن می‌توان به بخشنامه سال 82 از سوی دولت به همه کارفرماها که بر اساس آن هیچ کارفرمایی حق اخراج کارمند یا کارگر خود را صرفا به دلیل اچ‌آی‌وی مثبت ندارد یا ابلاغیه رئیس قوه‌قضاییه به همه زندان‌ها مبنی بر ممانعت از جداسازی افراد اچ‌آی‌وی مثبت از دیگر زندانیان مگر در موارد حاد و قابل توجیه اشاره کرد. این اقدامات کارهای موثری برای رفع تبعیض علیه افراد مبتلا به این بیماری است که مشابه آن در کشورهای دیگر نیست و انعکاس خوبی نیز در سازمان‌های جهانی متولی بهداشت داشت.هر چند طبق مقررات موجود، هیچ منعی برای کار کردن بیماران مبتلا به ایدز در کشور وجود ندارد و اگر فردی پس از ابتلا به ایدز کارش را از دست داده، این موضوع از طریق وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی پیگیری می‌شود و هیچ منعی برای کار کردن این بیماران وجود ندارد؛ اما در عمل می‌بینیم که چنین نیست. البته در کشوری که کار مشکل اصلی نسل جوان است و افراد سالم برای به دست آوردن آن با مشکلات زیادی مواجه هستند قابل انتظار است که فردی که بیماری داشته باشد مشکلات مضاعفی داشته باشد، آن هم بیماری که انگ‌های اجتماعی فراوانی به همراه دارد. تصویر غالب این بیماری در ایران به طرز غیرواقعی و افراط گونه‌ای به رفتارهای نامتعارف جنسی گره‌خورده، در صورتی که چنین دیدی نادرست است. این دید غلط و بستن چشم بر حقیقت موجب شده مبتلایان به این بیماری به طردشدگان از اجتماع تبدیل شوند.

فردا دیر است

ایدز در همه کشورهای جهان، به عنوان یک مشکل حیاتی مطرح است و فقیر و غنی نمی‌شناسد. بسیاری از کشورها بر این عقیده‌اند که ایدز یک بیماری وارداتی است و آن‌ را مشکل بهداشتی جامعه خود نمی‌دانند و از سرعت انتشار آن غافلند. این عقیده‌ اشتباه باعث شده به جای مبارزه با بیماری با بیمار مبارزه کنند. در کشور ما ایدز هست.

هر چند در ایران میزان شیوع ایدز در سطح پایینی است و هنوز مشکلات اقتصادی و اجتماعی، خود را نشان نداده است، اما اگر از حالا به فکر نباشیم در آینده شاید چنین نباشد. خطر همه‌گیری ایدز در ایران جدی است، جمعیت کشور ما بسیار جوان است و کشور ما در منطقه‌ای واقع است که از پرجمعیت ترین و فقیرترین مناطق جهان است و بر اساس نظر سازمان جهانی بهداشت با داشتن پایین‌ترین معیارهای اقتصادی و انسانی، امکان همه‌گیری آلودگی و بیماری ایدز در قرن بیست و یکم در آن بسیار زیاد است. از سوی دیگر کشور ما در کنار بزرگ‌ترین تولیدکنندگان مواد مخدر جهان قرار دارد که ضرورت مداخله فوری در معتادان تزریقی را دوچندان می‌کند. شاید اکنون ما، در موقعیتی بظاهر کم‌خطر باشیم، اما به‌هیچ‌وجه نباید رشد ابتلا به بیماری در سال‌های اخیر، رشد رفتارهای پرخطر (بویژه در بین جوانان) و خطر همه‌گیر شدن به علت کمبود دانش در مورد بیماری را نادیده گرفت. اگر امروز به فکر نباشیم فردا بسیار دیر است.