تحلیل بیانات رهبری از منظر برنامه ریزی استراتژیک مردم محوری

جام جم آنلاین - سخنان مقام معظم رهبری در جمع هیات دولت محورهای مهمی داشت که شاید تحلیل و پیگیری آن تحت الشعاع جمعه خونین نجف واقع شد.

کد خبر: ۲۸۴۲۱

اگرچه روی این سخنان با دولتمردان کشور بود اما از آن جهت که معرف سیاست های کلی است باید به قدر کافی در رسانه ها مورد تحلیل قرار گیرد تا اولا به گفتمان رسمی و حاکم تبدیل شود و دیدگاه های متفرق و بلکه متضاد را همگرا سازد و ثانیا مردم ، مطالبات خود را از حکومت بازشناسند و در سال خدمت رسانی بدانند از خادمان خود باید چه انتظاراتی داشته باشند.
این سخنان در ادامه بیاناتی بود که رهبر انقلاب چند روز پیشتر در جمع مسوولان نظام مطرح کردند.
کسانی که با ادبیات برنامه ریزی آشنایی دارند متوجه این نکته هستند که با تقسیم مناسب کار ، در یک دیدار عمدتا «منافع ملی با توجه به تهدیدات خارجی» بحث شد و در این دیدار «سیاست های کلی بویژه با نگاه داخل» رهبر انقلاب موکدا حفظ حضور مردم در صحنه ها را اصلی ترین وظیفه حاکمیت دانستند و از آنجا که عامل اصلی توفیقات به دست آمده مرهون ملت است تداوم این حضور را به مثابه رمز بقای نظام یادآور شدند.
تمامی بخش ها و محورهای دیگری که در دیدار رهبری با هیات دولت مطرح شد در سایه همین شاه بیت قابل ارزیابی است : ایشان اگر «تداوم مبارزه با افزایش قیمت ها» را خواستار شدند و در عین حال مصر بودند که «اقدامات سازندگی زیربنایی» فراموش نشود به خاطر آن بود که رضایت مردم جلب شود; رضایتی که به قول ایشان در طول رضایت الهی است .
اگر «تشنج های سیاسی» را خطرناک دانستند از آن رو بود که مردم را ناامید کرده ، آنان را از تداوم همراهی با نظام سرخورده می کند.
اگر «ریشه یابی صحیح مشکلات» را خواستار شدند از آن رو بود که به افزایش امیدواری مردم می انجامد.
اگر «پرهیز کامل مسوولان از زندگی مرفه» را برای چندمین بار تاکید کردند بدان جهت بود که عامل امیدواری بیشتر مردم است و اگر از «تبلیغ فقدان اقتدار مدیریتی» انتقاد کردند به خاطر آن است که یک عامل مهم واگرایی مردم از دولت و نظام است.
این نگاه استراتژیک باید به بدنه اجرایی تسری یابد.
محور ، مردم و همگرایی و همبستگی آنان است و همه چیز باید با این ملاک سنجیده شود.
«تنگ نظری های دو جناح» که با تقسیمات خود ، عملا یاوری برای انقلاب و نظام در نظر نمی گیرند ، «تنش» بین آنها که گهگاه از حد تعاطی برای ایجاد سنتز فراتر می رود و مردم را به آینده ناامید می کند ، «تشنج سازی»های برخی ارباب سیاست که در دایره تعلقات حزبی خود گرفتار آمده اند ، «تبلیغ نبود اقتدار مدیریتی» که آسیب آن گوهر امید مردم را مخدوش می کند.
با آن اصل اساسی در تضاد هستند و ما اگر به برنامه ریزی اعتقاد داریم باید سیاست های اجرایی را با اهداف ، منافع ، سیاست های کلی و راهبردهای کلان کشور هماهنگ کنیم ; نقطه ضعفی که تا به حال داشته ایم و بسیاری از تلاشهای انجام شده را به ترکیبی ناهمگون و بعضا متعارض تبدیل کرده و تصویرگر سیستمی خودکاهنده است که اجزای آن به جای تقویت همدیگر ، تضعیف گرند.
اگر سیاست های معین شده که در مدل های برنامه ریزی های در رهبری انجام می گیرد ، نصب العین برنامه ریزان و مجریان کشور قرار گیرد به آن هدف (افزایش همگرایی مردم) خواهیم رسید ; بمنه و کرمه