شاید اگر گل سردار آزمون نبود تیم قلعه‌نویی مساوی غیرقابل قبولی به حریف درجه دو آسیایی داده بود. محمد نصرتی با وجود تمام انتقاداتی که به تیم‌ملی می‌شود به آینده بسیار امیدوار است ومیگوید این تیم باید رویاهای خیلی بزرگ‌تری در ذهن داشته باشد.
از لحاظ فنی برد ۳ بر ۲ ایران مقابل قرقیزستان را چطور ارزیابی میکنید؟
ایران در نیمه نخست بسیار به مسابقه مسلط بود. هم کنترل بازی را در دست داشت و هم گردش توپ و مالکیت آن را در دست گرفته بود. در مجموع ایران تیم مسلطی بود و در نیمه نخست به دو گل هم رسید.
اما در نیمه دوم واقعا چه اتفاقی برای تیم‌ملی افتاد که دو گل از قرقیزستان دریافت کرد؟
مثل بازی با کره شمالی نیمه دوم اصلا خوب شروع نشد. تیم ملی در شروع مجدد بازی در نیمه دوم نباید در ده دقیقه اول تا آن اندازه به حریف ضربات کرنر، اوت و خطا می‌داد. با این اشتباهات اعتماد به نفس حریف بالا رفت. البته آنها حمایت هواداران خودشان را هم در میدان مسابقه داشتند و حسابی تهییج شدند. در ادامه یک گل زدند و یک پنالتی هم گرفتند. تیم ایران تا دقیقه ۷۵ نیمه دوم خوب کار نکرد اما بعد از آن با گلزنی سردار آزمون دوباره کنترل همه چیز به دست بازیکنان افتاد و گردش توپ دوباره از آن ایران شد.
مشکل اصلی تیم‌ملی هم در دیدار با کره‌شمالی و هم در دیدار با قرقیزستان چه بود؟
این یک بحث روانی پشت سرش دارد. اما من میخواهم درباره مسائل فنی صحبت کنم. تیم ملی باید در قاب دفاعی مسئولیتپذیرتر و سختگیرتر باشد. سوای این مسائل باید به لحاظ روحی و روانی تیم تقویت شود و از لحاظ ذهنی آماده هر نبردی باشد. تیم باید تمرکز داشته باشد. البته کارهای دفاعی فقط به عهده چهار مدافع یا دروازه بان نیست و به تمام بازیکنان ارتباط دارد. برخی از بازیکنان خطوط جلو هم باید به وقت مقتضی در کارهای دفاعی شرکت کنند. دفاع کردن در فوتبال مدرن دنیا فقط بر عهده عناصر دفاعی نیست و به تمام بازیکنان برمی‌گردد. در زمان زدن ضربه کرنر حتی طارمی و آزمون هم به باکس دفاعی ایران می‌آیند و به نحو احسن وظیفه خود را انجام می‌دهند. اصلا گل دوم ایران را دیدید؟ صالح حردانی که در کارهای دفاعی است، زد. او روی یک ضدحمله گل را به ثمر رساند. منظورم این است که مسئولیت‌ها در یک مسابقه تقسیم می‌شود. قرار نیست یک مدافع فقط مدافع باشد.
به بحث روانی هم اشاره کردید. تیم‌ملی دراینباره چالشی جدی دارد. چطور باید این مسأله را حل کرد؟
مهم زطترین عامل انگیزههای درونی خود بازیکنان است. برخی از بازیکنان فکر میکنند آن انگیزه و انرژی خوبی که برای دیدارهای بزرگ مثل انگلیس و اسپانیا میگذارند نباید مقابل تیمهایی مثل کره شمالی وقرقیزستان از خود نشان بدهند. شما خودتان فکر میکنید بازیکنانی مثل سردار آزمون، مهدی طارمی و یا عزتاللهی وهربازیکن دیگری با همان انگیزه دیدار با انگلیس مقابل قرقیزستان بازی می‌کند؟ خیر،مسلما این‌طور نیست. بازیکنان تیم‌ملی انگیزه ندارند و میزان آن کمتر هم شده است. به نظر من هر کسی در هر مسابقه‌ای لباس تیم‌ملی را می‌پوشد باید با انگیزه کامل به میدان برود. برزیل و کره شمالی هم ندارد.
مهم صعود به جام جهانی نیست. مهم این است که این تیم‌ملی می‌تواند در جام‌جهانی به دور بعدی صعود کند؟
توقع همه ما این است که از دور اول صعود کند نه این‌که بعد از سه مسابقه برگردد. بازیکنان تیم ایران سالهاست کنار هم بازی میکنند و درک تاکتیکی خوبی بین آنها وجود دارد. خود بازیکنان هم خودشان را بهترین نسل فوتبال ایران می‌دانند. حالا توقع این است که این نسل کار خیلی بزرگ‌تری نسبت به نسل‌های قبل انجام بدهد و بیشتر از سه مسابقه در جام‌جهانی داشته باشد. حداقل چهار مسابقه برای این تیم انتظار می‌رود.
توقع شما از ادامه عملکرد تیم‌ملی در مقدماتی جام‌جهانی چیست؟
آمار و ارقام تیم‌ملی تا اینجا خوب بوده است. شش بازی و ۱۶ امتیاز. البته تیم‌ملی نوسان زیاد داشته است. این رویه که تیم نیمه اول خوب است و نیمه دوم بد باید به پایان برسد. عملکرد تیم ملی گاهی اوقات نگران کننده است. این تیم باید کم نوسان تر شود تا کنترل همه چیز را در دست بگیرد.
پس حسابی به این تیم و بهتر شدن عملکردش امید دارید.
بله. تیمی مثل عربستان شکست میخورد و کره جنوبی مساوی می‌کند. فاصلهها در فوتبال آسیا خیلی کمتر از قبل شده است. اما ما در سطح قاره آسیا فقط باید با ژاپن خودمان را مقایسه کنیم. ژاپن تیمی است که از آسیا فراتر رفته. با مقایسه با ژاپن میتوانیم خودمان را بالا بکشیم و امید به بهتر شدن عملکرد داشته باشیم.
