روزگار غریب فوتبال ایران

هر چند نگاهی به عملکرد علی کفاشیان در طول دوره تصدی‌اش در فوتبال ایران روشنگر بسیاری از مسائل است، اما جای تعجب است که این مدیر بازنشسته تشکیلات دولت، امروز همه چیز را به دست فراموشی سپرده و می‌خواهد خلاف مسیر آب شنا کند تا برایش میز و تشکیلات فوتبال مهم‌تر از هر چیز دیگری باشد. گرچه فکر می‌کنیم اگر وی کمی به عقب برگردد و شرایط و اتفاقات منجر به حضورش در راس فدراسیون فوتبال را مرور کند، بهتر به این نتیجه می‌رسد که «رطب خورده منع رطب کی کند»، اما محض یادآوری باید اشاره کنیم که وقتی محمد علی‌آبادی رئیس سازمان تربیت بدنی وقت نتوانست مجوز حضور در انتخابات فدراسیون فوتبال را بگیرد تمام قد پشت علی کفاشیان که در آن زمان مسئولیت دبیر کلی کمیته ملی المپیک را نیز عهده‌دار بود، ایستاد و حتی برای آن‌که خطری مدیر خنده‌روی ورزش را تهدید نکند، به شاهرخ شهنازی که در آن مقطع مشاور بین‌الملل علی‌آبادی بود توصیه شد پای خود را از انتخابات فدراسیون کنار بکشد تا کفاشیان در انتخاباتی فرمالیته به کرسی فدراسیون فوتبال تکیه بزند.

اما چرا چنین اتفاقی در عرصه ورزش صورت گرفت؟ در حقیقت علی‌آبادی که از مدیریت محمد دادکان زخم خورده بود، برای آن‌که دیگر مدیری پیدا نشود که جلویش بایستد، کفاشیان را بهترین مهره‌ای دید که نیابتی می‌تواند افکار و تفکرات او را در فوتبال نیز پیاده کند.

بر همین اساس نیز بود که کفاشیان به دفعات اعلام کرد اختیار لیوان آبی را نیز که در دست دارد، ندارد تا با چنین مدیریت ضعیفی فوتبال خسران زیادی را به خود ببیند. باز ماندن از راهیابی به بازی‌های جام‌جهانی 2010 آفریقای‌جنوبی، آن هم در شرایطی که براحتی آب خوردن می‌توانستیم مجوز حضور بگیریم، به‌دلیل دخالت‌های خارج از فوتبالی دود شد و هوا رفت تا کفاشیان که نمی‌توانست به مدیران بالادستی‌اش نه بگوید، براحتی با منافع ملی فوتبال بازی کرده و فرصت گرانبهای حضور در جام جهانی را بر باد دهد.

باز برای این‌که متوجه مدیریت ضعیف کفاشیان و خوش‌خدمتی‌اش به مدیران بالادستی شوید باید اشاره کنیم که او در دوره علی سعیدلو در سازمان تربیت بدنی وقت نیز در دولت دهم، در جهت خوشامد رئیس وقت ورزش، به نفع او از نامزدی برای تصدی پست نایب رئیسی کنفدراسیون فوتبال آسیا کنار کشید تا با رای نیاوردن سعیدلو، یک بار دیگر سر فوتبال ایران بی‌کلاه بماند.

شاید در این مسیر حضور در جام جهانی 2014 تنها برگ موفقیت مدیریت هشت ساله کفاشیان باشد که البته در رابطه با آن نیز می‌توان گفت اگر با مربی مطرح و کلاس جهانی چون کارلوس کی‌روش و کلی هزینه صورت گرفته به جام جهانی برزیل نمی‌رسیدیم، جای تعجب داشت. نمی‌دانیم شاید موارد دیگری از عملکرد موفق کفاشیان در فوتبال وجود داشته باشد که ما از آن بی‌خبریم، اما واقعا باید پرسید در طول مدت حضور کفاشیان در راس فدراسیون چه اتفاقاتی در مجموعه فوتبال ایران صورت گرفته است؟ آیا فوتبال باشگاهی ایران رشد کرده و نظام‌مند شده است؟ آیا فوتبال به لحاظ مالی به خودکفایی رسیده و باشگاه‌ها به سمت خصوصی‌سازی واقعی رفته‌اند؟

آیا در این دوره تیم امید به آرزوی دیرینه‌اش در جهت حضور در بازی‌های المپیک رسید؟ و مواردی از این دست که داستان طول و درازی دارد.

تازه‌ترین شاهکار نیز برمی‌گردد به حکم اخیر کنفدراسیون آسیا علیه فوتبال ایران که طی آن نمایندگان فوتبال کشورمان در لیگ قهرمانان آسیا از حق مسلم‌شان برای میزبانی از تیم‌های عربستانی محروم می‌شوند تا انفعال فوتبالی ایران نیز برگی دیگر به عملکرد منفی مدیریت فعلی فوتبال اضافه کند.

به هر صورت از شما می‌پرسیم آیا در چنین اوضاع و احوالی جایی برای ادامه حضور کفاشیان در راس این فوتبال باقی می‌ماند؟ و آیا می‌توان همچنان با پشت پا زدن به منافع ملی فوتبال، چند صباح بیشتر در راس تشکیلاتی قرار گرفت که از اول نیز به اشتباه پیشکش آقایان شده است؟!

حجت‌اله اکبرآبادی

روزنامه‌نگار