اشک‌ها و لبخندها در جشن رمضان

امسال چندمین جشن رمضان را برگزار می‌کنید؟

نوزدهمین جشن را. من البته در چهار دوره از این برنامه نبوده‌ام.

15 سال یک برنامه را به پخش رساندن باید کار سختی باشد.

جشن رمضان یک برنامه خاص است که جدای از خودم نیست. آن چهار سال که نبودم هم بیشتر به دلیل سلایق مدیریتی بود. با این برنامه زندگی می‌کنم. برنامه‌سازی در ماه مبارک رمضان سخت است و برای آن باید از زندگی و خانواده منفک شد و همه وقت و انرژی را در اختیار برنامه قرار داد. از قدیم به همین صورت بوده؛ در ماه رمضان تمام وقتمان برای برنامه است. در شبانه‌روز فقط چند ساعت می‌خوابیم. چند روز قبل از آغاز برنامه تا چند روز پس از پایان آن درگیر هستیم.

پیش‌تولید برنامه از چه زمانی آغاز می‌شود؟

برای خودم که از یکی دو ماه قبل از ماه مبارک رمضان؛ البته شبکه معمولا کمی عقب‌تر است. وقتی می‌دانم قرار است برنامه ساخته شود، سعی می‌کنم آمادگی‌های مقدماتی را داشته باشم.

شعار برنامه امسالتان را «آرزوهای کوچک تا گره‌های بزرگ» انتخاب کرده‌اید. فلسفه این شعار چیست؟

فلسفه خاصی ندارد. سال گذشته مهمانان برنامه آرزوهای کوچکی مانند دوچرخه داشتن را برآورده می‌کردند؛ امسال اما به سراغ گره‌های بزرگ‌تر زندگی رفته‌ایم.

سوژه‌های برنامه چگونه شناسایی می‌شوند؟ آیا تیم و گروه خاصی برای این منظور دارید؟

چند تیم برای این منظور وجود دارد، علاوه بر این از کمیته امداد و سازمان حمایت از خانواده‌های زندانیان هم کمک می‌گیریم.

چندسال است به کسانی می‌پردازید که مشکلات اقتصادی دارند و از این بابت دچار عسرت زندان شده‌اند؟

امسال دنبال زندان نیستیم. امسال بحث خانواده‌ها را داریم؛ خانواده منهای اتفاقی که برایشان رخ داده است.

اما مسائل به هم مرتبط است.

ما اصلا به واژه «به خاطر» کار نداریم. هرکس مشکلات خودش را دارد. ما فقط با خانواده آسیب‌دیده کار داریم. به عمد هم این کار را انجام می‌دهیم. نباید اشتباه یا خطای یک انسان به پای خانواده‌هایشان نوشته شود.

چرا قهرمانان ورزشی و چهره‌های هنری را به برنامه دعوت می‌کنید تا به دیدار این خانواده‌ها بروند؟ منتقدانی هستند که اعتقاد دارند بعضی از این حرکات نمایشی است.

نه، من چنین اعتقادی ندارم. اگر این برنامه به دل کسی نمی‌نشست که این همه بیننده نداشت. اتفاقا وقتی فردی از جامعه هنرمندان به برنامه می‌آید، به نوعی دارد ریسک می‌کند. علتش هم شاید همین قضاوت‌های عجولانه باشد. امسال با کلی خواهش و تمنا یک بازیگر را راضی کردم که به برنامه بیاید، اما وقتی آمد و خانواده‌های نیازمند را دید، پای کار ایستاده و دیگران را هم تشویق می‌کند به کمک کردن و خیر رساندن.

بالاخره هر کسی می‌تواند هر حرفی را بزند، اما آدم برای حرف دیگران زندگی یا برنامه‌اش را از بین نمی‌برد. هر اتفاقی می‌تواند تبعات داشته باشد و جماعتی بگویند اینها همه‌اش فیلم است، در صورتی که این‌طور نیست.

هر سال معمولا هنگام اجرا همکاری را در کنار خود داشتید، اما امسال تنها هستید. چرا؟

در 15 برنامه‌ای که من حضور داشته‌ام شاید فقط هشت برنامه را به همراه دیگران اجرا کرده‌ام. هفت برنامه باقیمانده را خودم به تنهایی بوده‌ام. امسال دوستان هر کدام گرفتاری‌هایی داشتند. هومن حاجی‌عبدالهی که سر سریال است و نتوانستم کسی دیگر را پیدا کنم که در کنارم باشد. از همه مهم‌تر احساس می‌کنم شاید نیاز به این کار هم نباشد. یک زمانی وقتی مجری دیگری کنار من ایستاد همه تعجب کردند و پرسیدند که چرا آمده؟! حالا می‌خواهیم عکس آن را اجرا کنیم. شاید اصلا بهتر باشد تنها اجرا کنم. البته دوست داشتم همکار دیگری کنارم باشد، اما چون فرد مناسبش را پیدا نکردم ترجیح دادم تنها باشم.

همین باعث شده فضای برنامه هم کمی جدی‌تر بشود.

نه، این‌طور نیست. شوخی‌هایی که با مردم می‌کنیم و بده بستان‌هایی را که با آنها داریم سال قبل نداشتیم.

سال‌های قبل شوخی‌ها و بده‌ بستان‌ها بیشتر بین مجریان برنامه بود.

درباره جدی بودن برنامه اصلا با شما موافق نیستم. ما هر کاری که انجام دهیم هم جامعه ژورنالیستی و هم مردم انتقاد می‌کنند و در دنیای مجازی هم حرف و حدیث شکل می‌گیرد. حاجی‌عبداللهی سال گذشته شوخی می‌کرد، اما آن‌قدر انتقاد داشتیم که یک دهمش را امسال نداریم. تعاملی که با مردم داریم و شوخی‌هایی که می‌کنیم در شأن برنامه است.

این برنامه 15 سال با مسئولیت شما به عنوان تهیه‌کننده و مجری ساخته شده و به تماشاگران ارائه می‌شود. تنوع و خلاقیت لازمه چنین برنامه‌هایی است که به تکرار نیفتد و هر سال حرف تازه‌ای برای گفتن داشته باشد تا مخاطب هم خسته نشود. چقدر این مساله را لحاظ می‌کنید؟

من و همکارانم فکر می‌کنیم این برنامه به تکرار نرسیده است. اگر شما شاهد تکراری بوده‌اید و بتوانید به موردی اشاره کنید، خیلی خوشحال خواهم شد. ضمن این‌که من اصولا با بد بودن تکرار مخالف هستم؛ لزوما هر تکراری بد نیست و هر تنوعی خوب. گاهی دیده‌ایم زمانی که ساختار یک برنامه متحول شده و در آن تغییرات اعمال کرده‌اند، به‌طور کل نابود شده است. برنامه‌ای هست که سال‌ها با یک دکور، یک مجری و یک ساختار از تلویزیون پخش می‌شود و هیچ مشکلی هم ندارد یا سریالی را می‌بینید که شخصیت‌های آن با مردم پیر می‌شوند، اما همچنان جذاب و دیدنی هستند. در برنامه سال گذشته آرزوها را طرح ‌کردیم و امسال به سراغ گره‌ها و دردهای آدم‌ها می‌رویم و مشکلات آنها را رفع می‌کنیم. یک سال به بیماران کلیوی توجه داشتیم، یک سال به ایتام پرداختیم و... هر سال یک موضوع داشته‌ایم و هنوز هم به تکرار نیفتاده‌ایم.

صحبت پایانی؟

برنامه جشن رمضان به فرد یا شبکه یا رسانه‌ای خاص تعلق ندارد. جشن رمضان مال مردم است و اگر آنها برنامه را نمی‌دیدند و مشارکت نمی‌کردند 19 سال دوام نمی‌آورد. برنامه‌های خوب در تلویزیون زیاد است، اما این برنامه به‌ دلیل حضور مردم، نفس‌ها، اشک‌ها و لبخندهایشان تا به حال مانده است. برای همین این برنامه را با عشق مردم آغاز و تمام می‌کنیم.

رادیو و تلوزیون

محسن محمدی