عَلَم‌های طلاکوب و پرچم‌های چند میلیونی

وقتی از او پرسیدم از حال و هوای آن روزهایی که کارش را شروع کرده بود تعریف کند انگار او را به حال و هوای نوجوانی بردم؛ زمانی که حاج آقای محمدی معروف این بازار، فقط 14 سال داشت و به تماشای دسته‌های عزاداری می‌پرداخت، با چشمانی که شوق آن روزها را می‌توانستی در درونش ببینی با حسرت می‌گوید: در قدیم ناصر خسرو اینگونه نبود جمعیت خیلی کم بود و ماشین تردد نداشت، دسته‌های عزاداری در تهران خیلی ساده سینه‌زنی می‌کردند. او از دسته عزاداری شهید طیب حاج رضایی که هیات‌داری را باب کرد نیز یاد می‌کند و ادامه می‌دهد هم‌اکنون برخی دسته‌های عزاداری آنقدر زرق و برق‌دار شده‌اند و نوحه‌ها با ریتم تند پخش می‌شود که دیگر آن حال و هوای گذشته را ندارد.

همانطور که به صحبت‌هایش گوش می‌دهم نگاهی هم به پرچم‌هایی که به عنوان نمونه برروی دیوار نصب شده و تا سقف مغازه بالا رفته می‌اندازم، همه جور پرچمی می‌بینید؛ سه گوش، قرنیزهای کتیبه‌ای، کتل، شال علامت، دوچوبه، پرچم‌های بادی که روی آن جملاتی در وصف امام حسین و اهل‌بیت (ع) نوشته شده بود، جنس پارچه‌ها متفاوت بود و به گفته خودش اغلب پارچه‌های مورد استفاده چینی است، آن هم به خاطر قیمتش که ارزان‌تر از پارچه‌های داخلی است.

ادامه مطلب را در صفحات 10 و11 بخوانید.