یک میلیارد تومان فقط برای چند دقیقه

این سنگ بزرگ حالا پیش روی تیم ملی برای حضور در بازی‌های آسیایی 2014 قرار گرفته و در شرایطی که بیشتر فدراسیون‌ها به دنبال اجرای برنامه‌های آماده‌سازی ورزشکاران خود در این راه هستند، تیم ملی سوارکاری به دنبال یافتن شرایطی است که بتواند در بزرگ‌ترین آوردگاه آسیایی حضور پیدا کند. شرایطی که مسئولان برگزاری بازی‌های آسیایی اینچئون در این راه در نظر گرفته‌اند، امکان حضور اسب‌های شخصی ملی‌پوشان کشورمان را در این تورنمنت کاملا منتفی می‌کند، چراکه مشکلات قرنطینه اسب‌های ایرانی همچنان پابرجاست و با توافق‌هایی که صورت گرفته، کشور آذربایجان تنها مقصد برون‌مرزی اسب‌های سوارکاران تیم ملی بوده است که تیم ملی از سال گذشته تاکنون سه بار در مسابقه‌های گرندپری و لیگ قفقاز این کشور با اسب‌های شخصی شرکت کرده است. با این حال، نداشتن قرنطینه بین‌المللی مشکلی است که به خاطر آن سوارکاران کشورمان نمی‌توانند در رقابت‌های بین‌المللی ازجمله بازی‌های آسیایی حضور پیدا کنند.

از ماه‌ها قبل در این‌باره رایزنی‌هایی صورت گرفته تا ورزشکاران ایرانی با اسب‌های ایرانی در این بازی‌ها حضور پیدا کنند، اما در مجمع فدراسیون جهانی که روز سیزده آبان ماه گذشته در سوئیس برگزار شد، کلیات بازی‌های آسیایی نیز مطرح شد و رئیس کنفدراسیون آسیایی که اتفاقا کره‌ای است تاکید کرد شرایط حضور اسب‌ها در بازی‌های آسیایی اوایل ماه می‌ آینده اعلام می‌شود.

وی در این‌باره تاکید کرد شرایط مسابقه‌ها شبیه بازی‌های آسیایی بوسان خواهد بود که براساس آن تیم ملی سوارکاری نمی‌تواند با اسب‌های شخصی در این رقابت‌ها شرکت کند.

تنها گزینه

این پرسش مطرح است با وجود شرایطی که به وجود آمده آیا تیم ملی سوارکاری می‌تواند در بازی‌های آسیایی حضور پیدا کند؟ پاسخی که سرپرست فدراسیون سوارکاری در مواجهه با این سوال «جام‌جم» بر زبان آورد، این ود: بله تیم ملی می‌خواهد در این مسابقه‌ها شرکت کند.

ما در جلسات کمیته فنی این مسائل را مطرح کردیم و شرایط را هم خود ورزشکاران اطلاع دارند، ولی با همه مشکلاتی که وجود دارد آنها به دنبال این هستند تا در بازی‌های آسیایی شرکت کنند. ما مکاتبات خود را از مدت‌ها قبل با کنفدراسیون آسیا انجام داده بودیم ولی به خاطر مشکلات قرنطینه نمی‌توانیم از اسب‌های داخلی استفاده کنیم. به همین علت سوارکاران مجبورند اسب‌های شخصی خود را از اروپا تهیه کنند و با آنها به بازی‌های آسیایی بروند که این شرایط را با ورزشکاران در میان گذاشتیم و آنها می‌خواهند با هزینه شخصی در اینچئون حضور داشته باشند.

سرپرست فدراسیون سوارکاری این را تنها گزینه پیش‌روی ملی‌پوشان کشورمان عنوان می‌کند و می‌گوید: در مجمع اخیر فدراسیون جهانی تکلیف ما مشخص شد. دو کشور امارات و قطر خیلی تلاش کردند مسابقه‌های استقامت را در بازی‌های 2014 اینچئون بگنجانند که مورد پذیرش واقع نشد.

بحث قرنطینه هم مطرح شد و آنها گفتند شرایط تقریبا مثل بازی‌های آسیایی قبلی که کره جنوبی میزبانی آن را به عهده داشت خواهد بود. ما با سوارکارها کاملا همه چیز را بررسی کردیم و قرار بر این شده هزینه اسب‌ها با خودشان باشد و ما هم هزینه اردوها را بپردازیم.

بررسی شرایط

مازیار جمشیدخانی که در مسابقه‌های دو ستاره آذربایجان بهترین عملکرد را بین ایرانی‌ها داشته است، در این‌باره شرایط پیش‌روی سوارکاران را برای ما تشریح می‌کند: اسب ابزار دست سوارکار است و به‌طور مثال اگر یک ورزشکار تیر و کمان را در نظر بگیریم، فدراسیون آن می‌خواهد بهترین و گران‌ترین کمان را بخرد تا ورزشکار بتواند با آن تیراندازی کند، ولی برای سوارکاری شرایط این‌طور نیست.

ما دو راه پیش‌روی خودمان می‌بینیم. به‌عنوان مثال پیتر اریکسون، سوارکار سرشناس سوئدی در مسابقه‌هایی شرکت می‌کند که اسب آن مال فدراسیون سوئد است، ولی لودو فیلیپاتیس که یک اسب خیلی خوب دارد با اسب خودش در تیم ملی بلژیک حضور پیدا می‌کند. مشکل ما در ایران این است که مثلا یک نفر کره اسب خریده و برایش هزینه کرده و با آن تمرین می‌کند، اما به خاطر مشکلات قرنطینه نمی‌تواند در مسابقه‌های خارجی شرکت کند. ما تنها همان این است که از اروپا اسب تهیه کنیم، چون آنجا مشکل قرنطینه وجود ندارد و می‌توانیم اسب را مستقیم به اینچئون کره ببریم. بنده خودم سه اسب دارم که با آنها در مسابقه‌های مختلف شرکت می‌کنم و حتی در رقابت‌های بین‌المللی آذربایجان نیز شرکت کرده‌ام، ولی حالا باید به دنبال اسب دیگری باشم. این موضوعی نیست که بخواهیم آن را گردن فدراسیون بیندازیم، بلکه خودمان باید اسب مورد نظر را تهیه کنیم.

یک میلیارد هزینه برای اینچئون

به نظر می‌رسد سوارکاران ایرانی برای حضور در این دوره از بازی‌های آسیایی باید هزینه زیادی را متحمل شوند و در رقابتی که شاید چند دقیقه به طول نینجامد حضور پیدا کنند. برآوردهای سرانگشتی هم نشان می‌دهد هر کدام از آنها دست‌کم باید یک میلیارد تومان کنار بگذارند تا بتوانند با بهترین‌های قاره کهن رقابت کنند.

سرپرست فدراسیون سوارکاری بر این باور است که ورزشکاران کشورمان مشکلی در این زمینه ندارند و می‌گوید: به هر حال سوارکاران از هزینه‌ها باخبر هستند و خودشان می‌دانند چقدر باید برای خرید یا اجاره اسب از اروپا هزینه کنند. وضع مالی فدراسیون هم به گونه‌ای نیست که بتواند به آنها کمک کند و ما همه چیز را برای آنها توضیح داده‌ایم. البته بخشی از هزینه مثل حمل و نقل و اردوها را می‌پردازیم، ولی بقیه هزینه‌ها با خود ورزشکاران است.

اما بهترین سوارکار ایران در رنکینگ جهانی چه حرفی برای گفتن دارد: واقعا می‌ترسیم تا هزینه‌ها را برآورد کنیم. برای خرید اسب دست‌کم باید 200 هزار یورو هزینه کنیم. از طرفی من باید 40 تا 50 هزار دلار هم هزینه کنم که مدام به اروپا بروم تا با اسب‌ها تمرین کنم. هزینه نگهداری، مربیان و... همه را باید در نظر گرفت که فکر می‌کنم چیزی حدود یک میلیارد تومان بشود، البته دنبال اسپانسر هستیم تا بتوانیم این هزینه‌ها را تامین کنیم.

شانس کسب مدال

همه چیز 50 ـ50 است، این را ملی‌پوش سوارکاری ایران می‌گوید. جمشیدخانی از سوارکاران قطر، عربستان و امارات به‌عنوان بهترین ورزشکاران این رشته در آسیا یاد می‌کند که در المپیک هم مدعی هستند.

وی توضیح می‌دهد: سوارکار عربستان در المپیک لندن با سه اسب شرکت کرده بود که به ترتیب 8، 5 و 4 میلون یورو قیمت آنها بود. ما باید با آنها رقابت کنیم که کار بسیار سختی است. ایران از نظر سوارکار مشکلی ندارد، ولی 50 درصد قضیه به اسب‌ها بر‌می‌گردد. ما باید با غول‌های آسیا مبارزه کنیم که در اروپا سکونت دارند و بهترین تمرینات را انجام می‌دهند. خوشبختانه سوارکاری ورزشی است که در آن شانس هم دخیل است. یک موقع می‌بینید اسب هشت میلیون یورویی سوارکار عربستانی کاری می‌کند که او خطا کند و نتواند به‌عنوان مهمی دست یابد، برای همین ما به کسب مدال امیدوار هستیم.

خرید یا اجاره اسب

شاید این سوال به ذهن هر علاقه‌مند غیرحرفه‌ای به رشته سوارکاری خطور کند که آیا امکان اجاره اسب‌های مسابقه از اروپا وجود دارد یا چگونه با وجود احتمال مصدومیت یک اسب مسابقه که حکم مرگ را برای وی دارد، مالکان اروپایی اجازه خواهند داد اسب‌هایشان در بازی‌های آسیایی شرکت کنند. جمشیدخانی در این‌باره می‌گوید: هر دو حالت امکان‌پذیر است، ولی باید بگویم برای اجاره به این صورت نیست که همین‌طوری اسب‌های گران‌قیمت خود را اجاره بدهند. تنها در صورتی اجاره اتفاق می‌افتد که سوارکار و مالک اسب به هم اعتماد کامل داشته باشند. گاهی ممکن است یک اسب دست‌کم 200 هزار یورویی را به یک اسب چلاق تبدیل کند. البته عرف اجاره کردن اسب‌های مسابقه از اروپا به این صورت است که مالکان قرارداد می‌بندند و کل پول اسب را یک جا می‌گیرند و بعد از مسابقه اگر اسب آسیبی ندیده باشد اجاره را کم می‌کنند و مابقی پول را برمی‌گردانند که این کار خطر بزرگی است. البته بچه‌های ما هر کدام به دنبال این هستند که اسب‌ها را بخرند. من خودم چون در سوئد زندگی می‌کردم به دوستانم ایمیل زدم که دنبال اسب بگردند و باید به آنجا سفر کنم تا اسب را انتخاب کنم. سایر ملی‌پوشان هم در آلمان، بلژیک، فرانسه، هلند و دیگر کشورها به دنبال اسب می‌گردند. البته فکر کنم خودم باید برای خرید یک اسب خوب با قیمت مناسب کل اروپا را بگردم تا بتوانم آن را پیدا کنم. اگر فدراسیون می‌توانست برای ما اسپانسر پیدا کند خیلی خوب می‌شد، ولی ما هر کدام مان دنبال اسپانسر هستیم تا بتوانیم با اسپانسر شخصی به دنبال خرید اسب باشیم.

علی رضایی / جام‌جم