به نام جوان، به کام ورزش

کافی است یک بار دیگر، پاراگراف بالا را بخوانید و طرح‌های اجرایی از سوی وزارت ورزش و جوانان را مرور کنید، آن گاه متوجه می‌شوید که اجرای هیچ کدام از این طرح ها، در مسیر حل دغدغه‌های اصلی جوانان نبوده است و درواقع، مجموع این طرح‌ها ضمن مفید بودن، در اولویت مسائل جوانان قرار ندارد. با وجود آن‌که اشتغال، مسکن و ازدواج در زمره اولویت‌های اصلی اغلب جوانان ایرانی قرار دارد، اما با گذشت بیش از دو سال از تاسیس وزارت ورزش و جوانان، توجه جدی به این گونه مشکلات اصلی جوانان نشده است و اهم بودجه‌های این وزارتخانه نیز همواره در اختیار ورزشی‌ها قرار گرفته است؛ طوری که می‌توان گفت هم‌اکنون جوانان، سهم ناچیزی از اعتبارات این وزارتخانه در جهت حل مشکلات اساسی خود دارند و به مشکلات آنها به دید مشکلات درجه دوم نگاه می‌شود و ورزش در اولویت اول این وزارتخانه قرار دارد در حالی که باید عکس آن باشد. به نظر می‌رسد چون کلمه ورزش در ابتدای نام وزارت ورزش و جوانان آمده است، این تصور برای خیلی‌ها به وجود آمده است که ورزش در اولویت و اهمیت بیشتری نسبت به مسائل جوانان قرار دارد، در حالی که این یک برتری مکانی واژه ورزش است نه برتری ماهوی و این ورزش است که زیرمجموعه‌ای از علایق و زندگی جوانان است و در حقیقت، موضوع ورزش، تنها بخشی از مسائل و دغدغه‌های جوان ایرانی را تشکیل می‌دهد. آن هم دغدغه درجه 2 چون خود نهاد ورزش هم جزو نهادهای ثانویه است و خانواده جزو نهادهای اولیه زندگی و تفاوت نهادهای اولیه و ثانویه برای اهل علم و فرهنگ واضح است. حتی در گذشته نیز که سازمان ملی جوانان به منظور حل مشکلات جوانان فعالیت می‌کرد، شاهد دستاوردی شاخص و خروجی قابل دفاعی از این سازمان نبودیم و آن گونه که از شواهد بر می‌آید اکنون، وزارت ورزش و جوانان نیز در بخش حمایت از جوانان، در همان مسیر سابق سازمان ملی جوانان گام می‌گذارد که جای تامل دارد.

آوید طالبیان ‌/ ‌گروه جامعه