با رضازاده شوخی نمی‌کنم

از روز اول​ کنار خنده‌بازار بودم. همان روزهای اول بخش آفریقایی‌ها را بازی کردم. آنجا فرمانده آفریقایی‌ها بودم. این بخش جزو اولین آیتم‌هایی بود که در ​خنده‌بازار​ ضبط شد. آقای شب‌خیز، تهیه‌کننده کار، مرا شناخت و از من برای همکاری دعوت کرد.

تیپ ثابت من «ظریف» بود. بقیه جاها بسته به نظر کارگردان بازی می‌کنم، اما خودم دوست ندارم ثابت بازی کنم. دوست دارم هر جا حضورم جواب می‌دهد باشم. در حال حاضر در همه بخش‌ها بجز کوکب خانم و روز از نو بازی دارم. در بخش نود درصد هر وقت دروازه‌بان بخواهند، مرا می‌آورند. من خودم اصلا پیشنهاد نمی‌دهم که بگویم این نقش را به من بدهید. طول نقش برای من خیلی مهم نیست. در بازی فوتبال یک بازیکن حتی اگر روی نیمکت ذخیره‌ها هم بنشیند، باز هم جزو تیم محسوب می‌شود.

فرم و سایز من برای مردم جالب است. «غول برره» یکی از نقش‌هایی است که در خاطر مردم مانده است. من نقش منفی یکی از پرفروش‌ترین‌های تاریخ سینمای ایران را بازی کردم. در فیلم« اخراجی‌ها 2»​ فرمانده اردوگاه عراقی‌ها بودم. وقتی آیتم‌های خنده‌بازار را دیدم، فهمیدم که خیلی جای کار دارد. وقتی پخش شد، در کوچه و خیابان دیدم که مردم بازخورد خوبی نشان می‌دهند. الان در خیابان که راه می‌روم، مردم نه درباره غول برره حرف می‌زنند و نه اخراجی‌ها. هر جا می‌روم حرف خنده‌بازار است. با این حرف‌ها آدم بیشتر تشویق می‌شود. چند روز که به خاطر برگزاری مسابقات لیگ فوتبال برتر خنده‌بازار پخش نشد، مردم در تاکسی و اتوبوس از من می‌پرسیدند که خنده‌بازار چی شد. این حرف‌ها نشان می‌دهد کار موفق بوده است. مردم ظریف را خیلی دوست داشتند، اما به دلایلی قرار شد حذف شود. ما هم تابع قوانین هستیم.

بازیگر اگر حرفه‌ای باشد، می‌تواند در نقش‌های جدی و طنز همزمان بازی کند. من وقتی به اکران خصوصی فیلم اخراجی‌ها 2 به اهواز رفتم، مرا با سیب‌زمینی و پیاز زدند. فکر می‌کردند من واقعا عراقی هستم. به نظر من ده‌نمکی ظلم زیادی به این فیلم کرد. او 40 دقیقه از فیلم را حذف کرد. اگر فیلم جنبه طنز پیدا نمی‌کرد، خیلی سر و صدا می‌کرد، اخراجی‌های اصلی یک کار تلخ بود. فرمانده عراقی‌ها در نسخه اصلی، اسیران ایرانی را شکنجه می‌کرد. اگر این صحنه‌ها را نشان می‌داد، فیلم خیلی دردناک و سوزناک می‌شد. من در آن فیلم نیروهای خودم را تیرباران می‌کردم.

من به خاطر مردم کار می‌کنم. من در بالیوود و هالیوود سابقه کار دارم. برای من مطرح شدن و دیده شدن مهم نیست. آدمی با هیکل من حتی اگر در سینما هم فعالیت نکند و در خیابان قدم بزند، مورد توجه قرار می‌گیرد. الان من تابلوی خنده‌بازار شده‌ام. وقتی در خیابان راه می‌روم، پشت سرم می‌گویند بازیگر خنده‌بازار. در سریال مختارنامه نقش هارون نعل بند را بازی کردم و در کنار عرب‌نیا و فخیم‌زاده در لوکیشن زندان ​ بازی کردم و یادم می‌آید که گریمم هشت ساعت طول کشید. من در سریال «در چشم باد» نقش یک آدم لات عربده‌کش را بازی کردم. خودم کارهای تاریخی را دوست دارم ولی فکر می‌کنم خمیر مایه طنز هم در وجودم هست. دو تا ابرو بالا و پایین بکنم و گردنم را تکان بدهم، مردم می‌خندند.

دستمزد کار اپیزودی، خیلی کمتر است. من وقتی می‌بینم پیرمردی جلویم را می‌گیرد و می‌گوید خدا خیرتان بدهد که دل ما را شاد می‌کنید، راضی می‌شوم. جنبه معنوی کار خیلی مهم‌تر است. وقتی لبخند یک بچه را می‌بینم، این لبخند برایم از میلیون‌ها تومان پول و اسکار باارزش‌تر است.

چون قیافه من شبیه کسی نیست.

حسین، رفیق صمیمی من است و خیلی دوستش دارم. مردم روی برخی چهره‌ها حساسیت دارند و نمی‌شود با آنها شوخی کرد.

من با همه رفیقم. بچه‌ها می‌گویند احمد اگر نقشی هم ندارد، بگویید بیاید سر صحنه. چون وقتی من باشم، همه را می‌خندانم. وقتی نیستم چهره‌ها غمگین و افسرده است. بچه‌ها در برنامه‌های تلویزیونی هم گفته‌اند که احمد خیلی مهربان است.

من با کسی دعوا نمی‌کنم. پنج سال قهرمانی آی‌کی دو را کسب کرده‌ام و ضربات مشتم هر کدام 157 کیلو وزن دارد. اگر آرام هم به کسی ضربه بزنم، طرف می‌میرد. سعی می‌کنم اختلافات را با لبخند حل کنم.

خیلی از سوپراستارها به من می‌گویند خجالت نمی‌کشی رفتی در خنده‌بازار بازی می‌کنی. من از همین جا می‌گویم که عاشق خنده‌بازار هستم. تا لحظه‌ای که این کار ادامه داشته باشد، در کنارشان هستم. از تهیه‌کننده این کار، خوش حسابی دیده‌ام. هنوز عرقت خشک نشده​، دستمزدت را می‌دهد. در شرایط اقتصادی الان این کار خیلی مهم است.