بزن بهادر‌های تهرانی

تهرانی‌های اغلب عصبانی در دو ماه تیر و مرداد اما رکورد زده‌اند و بیش از 21 هزار نفر به خاطر درگیری مصدوم شده و راه پزشکی قانونی را در پیش گرفته‌اند (11 هزار و 9 نفر در تیر و 10 هزار و 127 نفر در مرداد)‌.

علت این رکوردزنی مشخص نیست، اما شاید بشود به گرمای شدید هوا در این دو ماه نسبتش داد؛ همان روزهایی که از فرط گرما، موتور ماشین‌ها جوش می‌آورد و مغز آدم‌ها نیز با یک بالای چشمت ابرو گفتن، می‌جوشد.

در ماه تیر، زنان نیز بانی یک رکورد شده‌اند و با 422مراجعه بیشتر نسبت به تیر پارسال، رقم مراجعاتشان به پزشکی قانونی را به 3781 مورد رسانده‌اند.

با این حال هنوز این مردان هستند که گوی سبقت در نزاع را از زنان می‌ربایند (شاید هم گوی شهامت برای مراجعه به پزشکی قانونی) چون در پنج ماه نخست امسال، 31 هزار و 849 نفر مشتری این سازمان بوده‌اند.

برخی از این دعواها خانوادگی است، بعضی‌ها هم میان همسایه‌ها اتفاق می‌افتد؛ در حالی که رقم مشاجرات منجر به جرح که بین رهگذران عصبانی اتفاق می‌افتد نیز کم نیست.

باید از خودمان بپرسیم چرا اینقدر عصبانی و کم‌تحمل شده‌ایم.

یکی در اتوبوس، پای آن دیگری را ندانسته لگد کرده، یکی بدون این‌که منظوری داشته باشد به کسی خیره شده، یکی در بحثی که به او مربوط نبوده وارد شده، یکی در صف نانوایی جلو زده، راننده‌ای کرایه اضافه گرفته، کسی صدایش را بی‌جهت برای دیگری بلند کرده و هزاران جرقه مشابه دیگر که به دعوا ختم شده در حالی که اگر خوب به آنها دقت کنی، هیچ‌کدام به دعوا کردن نمی‌ارزد.

اگر از یک نزاع که در آن شریک بوده‌ایم، فیلم بگیریم و تمام صداهایش را ضبط کنیم و وقتی آرام شدیم، دوباره به آن گوش دهیم، خواهیم دید که در تمام آن لحظات به خاطر «هیچ» عصبانی و پرخاشگر شده‌ایم.

باور کنید بیشتر نزاع‌ها با یک لحظه سکوت، با یک لبخند زدن و با یک کلمه «ببخشید» ختم به خیر می‌شود و اگر ما روزی از معرکه‌ای که بوی دعوا می‌دهد، دور شویم هیچ‌کس نخواهد گفت که فلانی جازده و ترسوست.