زنگ خطر برای تیم ملی کشتی آزاد

جای تاسف است که در فاصله شش ماه به بازی‌های المپیک، کوچک‌ترین فشاری به کشتی‌گیران ملی‌پوش وارد نیامده است تا در این عرصه تنها لیگی مورد توجه قرار گرفته باشد که کوچک‌ترین بازدهی را برای پویایی تیم ملی کشتی آزاد ما نداشته است.

ناکامی کشتی‌گیران ملی پوش و مدال‌آور در فینال لیگ از این جهت قابل توجه بود که مشخص ساخت تیم ملی کشتی آزاد با چه خلأ‌های اساسی روبه‌روست.

هر چند که بازگشت دوباره رسول خادم به کشتی، اسباب امیدواری شده است، اما واقعیت این است که تیم ملی کشتی آزاد تا تیم شدن کامل جای کار زیادی دارد و به طور طبیعی نیز دستیابی به تیمی منسجم که بتواند در المپیک لندن قد علم کرده و چشم به درصدی از مدال‌ها داشته باشد، مصائب خاص خود را خواهد داشت.

این ضعف و خلأ در شرایطی به چشم می‌آید که تیم ملی کشتی آزاد ما منهای یکی دو وزن خود، با ضعف‌های اساسی روبه‌روست و هنوز از کشتی‌گیر ششدانگی برخوردار نیستیم که پیشاپیش روی مدالش در المپیک حساب کنیم.

هر چند حساب کار مهدی تقوی، صادق گودرزی و رضا یزدانی در اوزان 66، 74 و 96 کیلوگرم از بقیه نفرات جداست، اما حقیقت امر را بخواهید این سه کشتی‌گیر نیز هر یک با ضعف‌های خاص خود همراه هستند و اگر تا فرصت موجود تا المپیک، ضعف‌هایشان مرتفع نشود چه بسا در این میدان بزرگ پایشان برای یک لحظه بلغزد و تمام تلاش‌هایشان بر باد برود.

جدا از این سه وزن که نقایص فنی و تکنیکی کشتی‌گیران یاد شده، قابل برطرف شدن است، در 4 وزن 55، 60، 84 و 120 کیلوگرم چندان قوی نیستیم، به‌ویژه در سنگین وزن که متاسفانه طی چند سال گذشته مربیان وقت تیم ملی، هیچ کار خاصی را برای شناسایی و تربیت چند کشتی‌گیر خوب و مطمئن انجام ندادند تا در این شرایط فردین معصومی به پایان خط رسیده،‌ در بین جوانان مانور داده و بالاتر از آنان در صدر 120 کیلویی‌ها بایستد.

جای تاسف بیشتر اینجاست که محمدرضا آذرشکیب با سابقه دو مدال نقره جوانان جهان، همچنان در 120 کیلو درجا می‌زند تا با نداشتن اعتماد به نفس لازم، یک مهره سوخته در کشتی ایران تلقی شود.

این در حالی است که این کشتی‌گیر کرجی با فیزیک جسمانی مناسب، اگر طی دو ، سه سال گذشته تحت پوشش ویژه قرار می‌گرفت باید امروز جایگاه خود را در ترکیب تیم ملی کشتی آزاد ما مستحکم می‌کرد، نه این‌که در مصاف با فردین معصومی حتی از انجام یک زیرگیری نیز عاجز باشد و نداند که چه سان باید با قوس کردن و استفاده از دستان خود، سطح اتکای حریف را به هم‌زده و شرایط را برای زیرگیری فراهم کند.

بی‌تردید در چنین شرایطی باید به معصومی حق داد که همچنان در میدان رقابت باقی مانده و چشم به پیراهن تیم ملی داشته باشد.

در 60 کیلو نیز با وضعیت حادتری مواجه هستیم و هنوز نتوانسته‌ایم با گذشت قریب به دو سال از خداحافظی مراد محمدی، جانشینی شایسته در این وزن پیدا کنیم.

البته نه این‌که با فقر استعداد مواجه باشیم، بلکه ایراد این است که مربیان ما چندان به سازندگی توجه ندارند و نمی‌خواهند با زحمت و تلاش این استعدادها را به سرمنزل مقصود برسانند.

به هر حال امیدواریم با حضور رسول خادم، کشتی آزاد ایران جان دوباره‌ای یافته و در مسیر شکوفایی گام بردارد.

باید تاکید کنیم که مسابقات جهانی به هیچ‌وجه قابل مقایسه با بازی‌های المپیک نیست و ساده‌انگارانه است اگر تصور شود می‌توان با اتکا به عنوان نایب قهرمانی جهان در سال 2011، موفقیت در المپیک را پیش خرید کرد.

حجت‌الله اکبرآبادی - دبیر گروه ورزش