شکست آتیلا پادشاه هون ها

این شکست موجب می شود آتیلا با باقیمانده قوایش سرزمین گل (فرانسه قدیم) را پس از یک یورش کوتاه اما وحشتناک برای همیشه ترک کند.

هون ها اقوام بیابانگردی بودند که نژاد آنها به مغول ها نزدیک بود ، این قوم خونخوار و وحشی از استپ های دور دست آسیا به حرکت درآمده و در قرن سوم میلادی در حالیکه اقوام ژرمن از مقابل آنها فرار می کردند در منطقه دانوب مستقر می شوند.

تحت فشار هون ها اقوام ژرمن به نوبه خود مسیر غرب را پیموده و وارد قلمروی امپراتوری روم می شوند.
در سال 378 میلادی ژرمن های موسوم به ویزیگوت ها از رود دانوب عبور کرده و به ارتش امپراتور والنسین حمله می کنند.

در حالیکه هون ها در دشت های سرسبز اروپای شرقی مستقر شده بودند یکی از شاهزادگان این قوم به نام آتیلا در دربار امپراتور روم شرقی در کنستانتینوپل (قسطنطنیه) پرورش یافت.

در سال 445 میلادی آتیلا به نزد قوم خود بازمی گردد و پس از به قتل رساندن برادرش پادشاه همه هون ها می شود.

او که در دربار امپراتوری روم شرقی مجذوب ثروت های امپراتوری روم شده بود بنابراین دست به جنگ های پراکنده با قوای امپراتوری روم شرقی می زند.

آتیلا و هون های تحت فرمانش در این تهاجم دست به وحشی گری های بسیار زده و شهر متز کنونی را با خاک یکسان می کنند.

هنگامی که آتیلا با قوایش که بالغ بر 200 هزار هون و اقوام دیگر بربر بود به سواحل راین دوباره نزدیک می شود مورد تهاجم نیروهای مشترک تئودوریک اول پادشاه ویزیگوت تولوز و آئتیوس یک ژنرال رومی قرار می گیرد.

به این ترتیب ، در روز 20 ژوئن سال 451 میلادی آتیلا پادشاه قوم مخوف هون ها در حوالی شالون آن شامپین در نزدیکی سواحل رودخانه راین به سختی از قوای مشترک تئودوریک اول پادشاه ویزیگوت تولوز و آئتیوس ژنرال رومی شکست می خورد.

این شکست موجب می شود آتیلا و هون های هراس آور خاک گل را ترک کنند.

آتیلا با باقیمانده قوایش تصمیم می گیرد شهر رم را تصرف کند اما از این کار منصرف شده و به سواحل دانوب بازمی گردد.

در سال 453 میلادی آتیلا یک شب به طور اسرارآمیزی در اردوگاه خود در ساحل رودخانه دانوب می میرد که راز مرگش هنوز مشخص نشده است.

درپی مرگ آتیلا ، قوم هون ها همان گونه که ناگهان در تاریخ ظهور کرده بودند از صفحه روزگار محو می شوند.

این قوم در دوران طلوع و غروب خود به جز غارت و خونخواری دست به هیچ کار دیگری نزده و امروز کمتر رد و اثری از آنها باقی مانده است.




                                                                                                                  بهرام افتخاری