امروز دیگر انتشار کتابهایی با موضوع ایران شناسی (ایران نمایی) به یک قالب رایج و شاید تنها قالب موجود در کتابهای عکس تبدیل شده است. در شرایطی که امکان سرمایه گذاری برای انتشار کتابهای عکس ، بسیار کم و محدود است ، چنین بهانه ای به دلیل جذابیت برای مخاطبان فرصت خوبی است تا عکاسان آن را غنیمت بشمرند و نگاهشان را به نمایش بگذارند.
کد خبر: ۱۸۱۷۷

این کتاب ها هر چند در قالبهای موجود نمی تواند آینه تمام نمای نگاه و فعالیت یک عکاس باشند؛ اما می توانند بخشی از حرکت او را نشان دهند و منتقدان را به نقد آثار او ترغیب کنند. از کتابهای عکسی که بتازگی وارد بازار نشر شده ، مجموعه عکسهای سعید محمودی ازناوه ، از ماسوله است که توسط انتشارات یساولی منتشر شده است .

محمودی در سال 1346در تهران متولد شد و از سال 1368به تحصیل در رشته مرمت آثار تاریخی پرداخت . او همزمان ، به صورت جدی و پیوسته به تجربه اندوزی در عکاسی پرداخت و آن را تا سطح حرفه ای ادامه داد.

تحصیل و اشتغال در زمینه ای که با میراث فرهنگی و معماری قرابت دارد، سبب شد تا او به عکاسی معماری و بناهای تاریخی توجه ویژه ای داشته باشد و خود را به عنوان عکاس این موضوع بنمایاند. اگرچه این موضوع ، تنها هنر اکتسابی محمودی نیست اما آنچه تاکنون از او عرضه شده و او را شناسانده ، همین است .

کتابی که چندی پیش از او با عنوان ماسوله به چاپ رسید؛ با کتابهای قبلی که به طور مستقل در زمینه عکاسی منتشر کرده است یعنی کاشان مروارید کویر، تخت جمشید؛ بارگاه تاریخ و زیبایی های ایران تفاوت دارد.

ماسوله ، نمایانگر نگاه و آغاز دوره جدیدی در آثار محمودی است . آنچه پیش از این توسط وی ارائه شده ، کمتر از نگاه شخصی بهره برده است و می توان آنها را تحت عنوان تکنیک گرایی ساده محسوب کرد. در آن دوره ، نگاه عکاس در ورای موضوع و کیفیت تکنیک پنهان و نامحسوس مانده است ، که شاید دلیل آن خواسته های سفارش دهنده هایی باشد که به نمایش آثار او پرداخته اند.

از سوی دیگر، اقبال عمومی در مقطعی خاص ، او را به رفتن در راه گذشته کشانده است اما در «ماسوله» به نظر می آید او توانسته است دوره تجربه های تکنیکی را پشت سر بگذارد و بر آنها چنان مسلط شود که کمتر خود را به رخ تماشاگران بکشد.

محمودی در این مجموعه ، بیشتر از کارهای پیشین به انسان توجه نشان می دهد، چنان که در هیچکدام از کتابهای گذشته او به اندازه ماسوله ، انسانها فرصت حضور و جلوه نداشته اند. البته این رویکرد چنان نیست که فقط جلوه ای مستند خبری عرضه کند بلکه او تلاش کرده است تا با پرداخت خود از آنها جلوه ای زیباگرایانه به دست آورد.

از همین رو می توانیم در تمام عکس های این مجموعه ، حضور عکاس را لمس کنیم ؛ عکسهایی که در آن ، احساس هنرمند و نگاه او موج می زند و مجموعه ای تقریبا یکدست را شکل داده است . محمودی ازناوه با گذر از خودباختگی در برابر جذابیت های موضوع و تکنیک ، توانسته است به مرحله ای برسد که «زاویه دید» و دریافت احساس در شکل و قالب دیداری را که همان جوهره اصلی عکاسی است ، بیابد.

اینجا عینیت و موجودیت آن هدف مطلق نیست ، بلکه رهیافتی به ذهنیت و دریافت هنرمند است . او از ترکیب پیچیده و غیرمتعارف بهره نمی گیرد؛ اما به دلیل ترکیب مناسب حضور انسان و زندگی با بافت ثابت محیط، فضایی شاعرانه را در عین سادگی خلق می کند.

این می تواند حاصل پختگی عکاس در پس تجربه های بسیار باشد تا او را به سبکی شخصی ، که نقطه اوج در هر هنری است ، برساند. این موقعیت شرایط محمودی را برای ادامه حضور، سخت تر می کند تا گامی جلوتر بگذارد.

رضا دبیری نژاد
newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها