کدام جشنواره؟ کدام واکسن؟

ساختار جشنواره این طور بود که هنرمند زیر ۲۵سال حق شرکت در جشنواره را نداشت. فقط باید کتاب می‌داشتی و در جشنواره، همان کتاب که از سال قبل تا آن سال چاپ شده بود، داوری می‌شد و جلسات شعر در حاشیه جشنواره هم معدودتر از سال‌های قبل بود.

برای دوستمان نوشتم من سی و چند ساله ام. تو هم همین‌طور. من در سال گذشته کتابی چاپ نکرده‌ام و تو هم همین‌طور. من برای شعرخوانی‌ها دعوت نشده‌ام. تو هم همین‌طور.

گفت خب! عرض کردم خب چی آن را تحریم کنیم؟ می‌خندند بهمان! مثل این می‌ماند بیانیه بدهیم و بگوییم ما جایزه نوبل را تحریم می‌کنیم. جوابش حیرت‌آور بود.

ایشان با جدیت تمام فرمود، من دیدم رشته‌های دیگر جشنواره‌هایشان را تحریم کردند، گفتم ما هم حرکتی بزنیم از قافله جا نمانیم. واقعا با همین تحلیل.

مهرداد میناوند عزیز را از دست دادیم. مرگی دردناک و متاثرکننده که دل همه‌مان را خنج انداخت. مهردادی که تازه داماد شده بود و حتما خیلی برای آینده‌اش برنامه‌ریزی داشت و قرار بود خیلی لحظات خوبی برای ما و زندگی شخصی‌اش خلق کند. اما اجل امانش نداد.

پزشکی که گویا پزشک معالج آقا مهردادمان بود در ماشین رو به دوربین سلفی می‌گوید اگر مهرداد واکسن زده بود این اتفاق نمی‌افتاد. ای کاش مهرداد واکسن زده بود و همین می‌شود یک بحث داغ در مجازی.

من هیچ صلاحیتی درباره حرف زدن درباره واکسن ندارم، چرا که یک بحث کاملا تخصصی است و حرف زدن راجع به آن به یک احاطه کامل به موضوع نیاز دارد.

عرضم در این یادداشت درباره انصاف است. این‌که با همین منطق می‌شود راجع به لری کینگ، فوق ستاره گفت‌وگوهای داغ سیاسی هم حرف زد یا خیر؟ می‌شود گفت اگر لری کینگ واکسن می‌زد این اتفاق نمی‌افتاد ؟ ستاره نبود؟ دسترسی نداشت؟ تحریم بود؟ مسن نبود؟ با چه منطقی نتوانست واکسن بزند؟ مگر خود سازمان جهانی بهداشت اعلام نکرد اول اقشار پرخطر اولویت دارند و در وهله اول باید واکسن بگیرند؟ کادر درمان. افراد سن و سال‌دار و کسانی که دارای بیماری زمینه‌ای هستند مگر اولویت‌ها نیستند؟

آقای دکتر و کادر درمان و همه کسانی که برای آقای میناوند زحمت کشیدند دمشان گرم. کسانی که بیش از یک‌سال است زندگی‌شان به خاطر کرونا و مداوا و رسیدگی به بیماران کرونایی را خدا اجر و توفیق دهد.

ولی رفیق قشنگ نیست که پیکر مهرداد روی زمین باشد و تو به هر دلیلی مرگش را بهانه کنی برای دیده شدن یا هر بهانه دیگری... این‌جور وقت‌ها ذهن آدمی جاهای خوبی نمی‌رود.

حامد عسکری - شاعر و نویسنده / روزنامه جام جم