ای کاش حقیقت آنی بود که نوشتیم

جام جم آنلاین - جمعیت زیادی پنجشنبه ظهر در قطعه نام‌آوران بودند. علی‌آقا پروین، علی دایی، علی کریمی، کریم باقری، یحیی گل‌محمدی، محمد خاکپور، محمد پنجعلی، نیما نکیسا. بهنام هم بود. بهنام ابوالقاسم‌پور.  چهارشنبه ‌عصر، چند ساعت قبل از آن‌که میناوند برود، با او تماس گرفته بودیم. در راه بیمارستان بود و داشت دارویی را می‌برد برای تزریق به مهرداد. حالا به فاصله کمتر از چند ساعت از آن تکاپوی قشنگ برای نجات رفیق، همه یکجا جمع بودند. در قطعه نام‌آوران بهشت‌زهرا. مهرداد در این هوای سنگین کرونا، با‌شکوه بدرقه شد. در حضور جمعی هزار نفره از نزدیکان، دوستان و هواداران.

در ماشین، روزنامه را باز می‌کنم. صفحه ورزش. آن بالا. تاپ خبر. شروع به خواندن می‌کنم. آخرین خبر درباره میناوند و انصاریان. «خبرهای خوبی از بیمارستان لاله به گوش می‌رسد. پزشکان پیش‌بینی کرده بودند شرایط او در هفته آینده بهتر می‌شود....» چه خبر خوبی. اینها را بهنام چهارشنبه عصر  پای تلفن به ما گفته بود. ما هم نوشتیم تا خیلی‌ها که نگران مهرداد هستند، خوشحال شوند. اما روزنامه که چاپ شد مهرداد در سردخانه بود. خبر ما همان ساعت ۱۱ شب چهارشنبه که دستگاه‌ها را از میناوند جدا کردند و در پرونده پزشکی او نوشتند؛  «علت مرگ:آمبولی ریه» سوخت. قبل از  آن‌که روزنامه توزیع شود. اما این اولین باری بود که از چاپ یک خبر سوخته ناراحت نبودم. مهرداد را به خاک سپردیم و من دوست دارم تاپ خبر صفحه پنجشنبه را دوباره بخوانم «خبرهای خوبی از بیمارستان لاله به گوش می رسد. مهرداد همچنان بستری است اما به نسبت روزهای اول هفته بهتر است...»

 ای کاش حقیقت آنی بود که نوشتیم نه آنی که با چشم دیدیم و با قلب، تلخی‌اش را احساس کردیم. نمی‌دانم چرا یکهو یاد حرف مادربزرگم افتادم. می‌گفت آدم‌ها مثل شمع‌ها پرت آخر دارند. او به زبان خودش می‌گفت. منظورش همان پت‌پت کردن شمع قبل از خاموش شدن بود. می‌گفت به آن شمع روی طاقچه نگاه کن. بلندترین زبانه‌اش  درست وقتی کشیده می‌شود که دارد خاموش می‌شود. آدم‌ها هم همین‌طور هستند. هرچقدر هم که درد داشته باشند لحظاتی قبل از مرگ حالشان بهتر می‌شود و بعد ... خودش  هم سال‌ها درد کشید بنده خدا. اما روزی مرد که همه فکر می‌کردیم حالش بهتر شده و دارد خوب می‌شود. درست‌ مثل میناوند و خیلی‌های دیگر...

رضا پورعالی -  دبیرگروه ورزش / روزنامه جام جم