مرسی آقای حافظ غزلتون عالی بود

خانوادگی‌ها هم که مثل همه گروهای خانوادگی لبریزند از استیکرهای دسته گل که صبحتان قشنگ. یک‌سری صحبت‌های پروفسور سمیعی، یک‌سری شعر نو از مولانا و نیز خواص درمانی سیاهدانه و روغن زیتون و بذر کتان و جوانه گندم. گروه‌های کاری هم که هر وقت لازم باشد، می‌روم سراغشان و کارها را هماهنگ می‌کنیم و تمام. هرکدام از این گروه‌ها کارکردی دارند و در باب رسالت خودشان انجام وظیفه می‌کنند. می‌ماند گروه شعر که اتفاقا فعال‌ترین گروه است. در دوران پیشاقطعی اینترنت صبحی نبود که از خواب بیدار شوم و نبینم حداقل هفتاد هشتاد شعر جدید در گروه گذاشته‌اند. شعرها هم یا فورواردی بود یا حاصل طبع افراد حاضر در گروه. در همین دوران، قطعی اینترنت داشتم نگاهی می‌انداختم که چه را نگه دارم و چه را لفت بدهم. یکی از گروه‌هایی که از فرصت بی‌اینترنتی استفاده کردم و از آن خارج شدم همین بود. یک شب نشستم فکر کردم. روزی دویست سیصد تا شعر؟ آدم واقعا در طول روز این همه شعر نیاز دارد؟ اصلا کارکرد شعر در زندگی روزمره ما کجاست؟ به چه کارمان می‌آید. حافظش هم اگر زنده بود و روزی دویست سیصدتا بیت و غزلش را با گوشی برایم می‌فرستاد شاید از سر احترام روی یکی از غزل‌هایش ریپلای می‌زدم مرسی آقای حافظ غزلتون عالی بود، ولی در خلوت خودم واقعا دلزده می‌شدم. این عزیزان که البته همه محترمند و قابل احترام جای خود دارند. با یقین و اقتدار از گروه لفت دادم آن شب. هنوز اینترنت سیمکارت‌ها وصل نشده است. خیلی احساس بی‌شعری نمی‌کنم و خوشحالم که بعضی وقت‌ها که دلم یک‌جوری می‌شود، می‌روم زیر نور هود آشپزخانه شانسی یک صفحه حافظ یا سعدی وا و با کلمه‌هایشان مستی می‌کنم.

حامد عسکری

شاعر و نویسنده