با استرس سیاه‌پوشی کنار بیاییم

بعد از پذیرفتن واقعیت و به دلیل وجود فشار روانی معمولا احساس خستگی و فرسودگی می‌کنیم و هزاران چرا و فکر و خیال به سراغ‌مان می‌آید؛ فکرهایی که در حول و حوش فرد از دست رفته می‌چرخد.
در این شرایط ممکن است شب‌ها اصلا خواب راحتی نداشته باشیم، درست غذا نخوریم و دلشوره دائمی رهایمان نکند اما واقعیت این است زیاد در این شرایط ماندن ممکن است باعث بروز افسردگی‌های شدید شود. بنابراین باید سعی کنیم این واقعیت را بپذیریم که عزیزی از دست داده‌ایم. در این بین معمولا خانواده فرد فوت‌شده تا مراسم شب هفت تنها نیستند، اما بالاخره خانواده و اطرافیان فرد متوفی مجبورند در شرایطی سخت و پراسترس با غم فقدان عزیزشان کنار بیایند. به همین دلیل توصیه می‌شود بستگان و دوستان به یکباره خانواده عزادار را تنها نگذارند و با یک برنامه‌ریزی
هر بار یکی از نزدیکان برای احوالپرسی به خانه آنها برود یا آنها را به خانه خود دعوت کند.
متاسفانه گاهی شاهد افسردگی نزدیکان درجه اول هستیم و این وظیفه بازماندگان است که با صحبت‌های آرامش بخش و حتی به کمک یک روان‌درمانگر مشکل را حل و از بحرانی شدن آن جلوگیری کنند. اما نباید در هیچ شرایطی فرد عزادار را از گریه‌کردن منع کرد.
اگر زمانی که داغ مرگ عزیزتان تازه است گریه نکنید، در واقع یک واکنش طبیعی را به یک بیماری مزمن تبدیل می‌کنید و داغ عزیزتان همیشه تازه می‌ماند. غیر از این تخلیه کردن هیجان‌ها بعدا به شکل بیماری‌های روان‌تنی مثل دردهای مزمن معده یا اختلالات روانی مثل «اختلال استرس پس از سانحه» خودش را نشان می‌دهد. بنابراین وظیفه اطرافیان است که شرایطی را برای گریه کردن بازماندگان فراهم کنند؛ البته نه گریه‌های مداوم و بی‌وقفه که خود افسردگی می‌آورند. باید پذیرفت مرگ حق است و همه بالاخره رفتنی هستند و عزیزان ما نیز با مرگ از بین نمی‌روند و در کنار ما زندگی خواهند کرد، فقط ما قادر به دیدن آنها نیستیم.
بد نیست بدانید یکی از مهم‌ترین توصیه‌های روان شناسان این است که فرد داغدیده را به‌ویژه در مراحل نخست، نصیحت نکنید؛ مثلا نگویید چرا ناراحتی وقتی او الان در بهشت جایش خوب است.
شاید بتوان گفت سکوت و در آغوش گرفتن فرد داغدیده، کمک بسیار موثری به او در طی کردن مراحل چهارگانه پذیرش مرگ است.

پریسا اصولی

سلامت