یک امت زیر یک چادر

داغ تو را دوام نمی‌آورم

امیرحسین مدرس

شاعر و مجری

سال گذشته، شب شهادت حضرت صدیقه طاهره (سلام‌ا... علیها) به دعوت دوستی می‌بایست در مجلس سوگواری حاضر می‌شدم. حالم پریشان و دستم خالی بود. این غزل کوتاه را از زبان حضرت شاه‌ولایت، امیر مؤمنان علی بن ابیطالب (علیه افضل صلوات‌ا... الواهب) در وداع بانوی دوعالم، ارتجالا سرودم. امیدوارم صاحب این غم، به ضعف تألیف این کلمات ننگرد و کم مرا به کرَم خویش بپذیرد.
ای روح، گرچه خسته‌ای، از پیکرم مروای سایه خدای علی، از سرم مرو
از نای تو صدای خدا آیدم به گوشای پاسخ سلام علی، از برم مرو
بسم‌ا... شکسته قرآنِ قلب منزین بیشتر مخواه چنین مضطرم، مرو
بازوی من اگرچه که خیبرشکن، ولیداغ تو را دوام نمی‌آورم، مرو
من تشنه کام بادیه غربتم، بمانمن ماندم و سراب غم، ای کوثرم مرو...

چادرِ زنی در دوربین داعش

مرتضی درخشان
نویسنده
1. می‌گفت تک‌تیرانداز جایی بود که تا انتهای جاده را می‌دید، می‌گفت داعشی‌ها نقطه می‌زنند، می‌گفت تیر می‌انداخت و به هیچ‌کس نمی‌خورد، می‌گفت تا تیر آخرش را شلیک کرد، آن‌قدر که وقتی رسیدیم گلوله‌ای توی خشاب نداشت. می‌گفت داعشی را گرفتیم. قناسه‌چی نابلد نبود، از آن سعودی‌های بدلج که هیچ‌کدام‌شان برای برگشتن نیامده‌اند.
داعشی می‌گفت توی دوربین تفنگ‌اش چادر زنی را می‌دید که باد می‌خورد و راه را به نشانه می‌بندد.
حسین دروغ نمی‌گفت، اگر دروغ می‌گفت که شهید نمی‌شد.
2. لوله پلاستیکی زیر آفتاب به مار سیاهی شبیه بود که توی شیب کوه تن می‌کشد و هرکس را که لمس می‌کرد نیش می‌زد. مثلا دوش من، یا گردن امیر، حتی دست سجاد!
لوله روی شانه‌ها راه می‌رفت و تشنه‌ها برای رساندن آب روستا جان می‌کندند.
آفتاب لج کرده بود، آن‌قدر که نمی‌دیدم از 14 کیلومتر چقدر مانده. افتادم!
افتادیم، انگار که یکی از ستون‌های سقفی بریزد. امیر التماس می‌کرد و نمی‌توانستم. نشست، یاد گرفته بودیم سخت که شد روضه بخوانیم. روضه مادر خواند...
صدایش توی کوه پیچید. گریه هیچ‌کس بند نمی‌آمد، هنوز بند نمی‌آید...
3. این دو مشت بود از هزار خروار، من خیلی امام حسینی‌ام، اما بعضی شب‌ها هست که خود امام حسین (ع) هم مادر مادر می‌کند.

کوهی که آرمیده چنین روی شانه‌ام

سعید بیابانکی

شاعر

نام تو ریخته است شکر در ترانه‌ام
بوی تو شور در غزل عاشقانه‌ام
از جمله داغ‌های جهان، داغت ای عزیز!
آورده ابرهای جهان را به خانه‌ام
باور نمی‌کنم که تو باشی، عزیز من!
کوهی که آرمیده چنین روی شانه‌ام
باور نداشتم که غم نازنین تو
آشوب افکند به من و آشیانه‌ام
دریای دوردست که از یاد برده‌ای
نام مرا که دورترین رودخانه‌ام
دستی برآر و مثل اناری مرا بچین
ترسم که انتظار کند دانه دانه‌ام

گل یاس مجروح

محمد رسولی

شاعر

یکی از زیباترین تشبیهات شاعرانه‌ای که تاکنون برای وجود مقدس حضرت صدیقه طاهره(س) استفاده شده تشبیهی است که احمدی عزیزی -رضوان خدا بر او باد - در شعرش آورد و بعدها هم دیگران استفاده‌اش کردند؛ گل یاس. گلی که لطیف است و سفید است و یکی از خوشبوترین گل‌هاست. گل یاس با وزش باد پرپر می‌شود و می‌ریزد. همه اینها را ما می‌توانیم از عالم مجاز به عالم واقع در وجود مقدس حضرت زهرا (س) ببینیم. همان‌طور که پیامبر نیز ایشان را انسیه‌الحوری خطاب کردند. آن ظرافت و لطافت را که با وزش بادی جراحت برمی‌دارد در حضرت زهرا (س) می‌بینیم. من وقتی ایشان را تصور می‌کنم، بانویی استوار را در پوششی از نور می‌بینم که دیده هستی لیاقت تماشای او را نداشته است؛ مزارش را هم پنهان کرده‌اند از چشم جهان که هر نامحرمی اجازه حضور به این تجلیگاه را نداشته باشد.
در عین حال، وقتی به نام ایشان می‌رسم، عظمت و شکوهی دلم را فرامی‌گیرد که اگر در این لحظات بخواهم شعری بنویسم دست و دل و قلمم می‌لرزد. راحت نمی‌شود برای او مضمون‌پردازی کرد. عقل ما از درک این مقام عاجز است. با این حال، من و اغلب شیعیان حس مادرانه‌ای نسبت به ایشان داریم و نگاه مهربانش را حس می‌کنیم. می‌بینیم مادر مهربانمان حواسش به ما هست و برایمان دعا می‌کند. من بارها از توسل به ایشان پاسخ گرفته‌ام.