آقای بازیگر و نوازندگی

او سال ۱۳۷۹ یک گروه موسیقی راک ایرانی به نام «اپولو» داشت که راک ایرانی می‌نواختند، اما بعدها اعضا از گروه جدا شدند. اشکان خطیبی اما فعالیت جدی‌اش را در موسیقی با بنا نهادن گروه موسیقی‌اش آغاز کرد. گروهی که البته مثل دیگر بندهای ایرانی خیلی دوام نداشت و با جدایی‌ها و کمرنگ شدن فعالیت‌هایشان همراه بود. گروه «ترافیک» از سال 91 با انتشار آلبومی به همین نام اعلام موجودیت کرد؛ آلبومی که در بلبشوی موسیقی پاپ آن سال ها هم البته خیلی به چشم نیامد اما وجه تمایز آن نسبت به کارهای مشابهش پرداختن آنها به موضوعات اجتماعی روز بود. آن هم در روزهایی که عاشقانه خواندن مد سال موسیقی بود. قطعه ترافیک و البته «قصه دختر و خیابان» بیش از دیگر قطعات این آلبوم شنیده شد، اما نه تاجایی که به قول اهالی موسیقی هیت شود و بماند. ارتباط اشکان و موسیقی اما ماند، هر چند دیگر خبری از گروه ترافیک نشد. او به سیاق بسیار خواننده -بازیگران یک دهه گذشته ( از مهران مدیری و رضا عطاران بگیرید تا برزو ارجمند و امین حیایی) برای معرفی خود به دوستداران موسیقی تیتراژ خواند. میانبری که در این چند سال برای معرفی خوانندگان به مخاطبان جواب داده است.

اما چیزی که از اشکان خطیبی در موسیقی به یادماندنی شد نه انتشار آلبوم و نه خواندن تیتراژ بود. چیزی که او را متمایز کرد و برایش امضا ساخت کاور موسیقی از خواننده‌های مطرح جهان بود. اتفاقی که در موسیقی پس از انقلاب به واسطه تغییر مناسبات و تحولات فرهنگی کسی به سراغش نرفته بود و نکته مهم‌تر این که کمتر کسی توانایی اجرای آن را داشت. تا مدت زمان بسیاری، انگلیسی خواندن تابو بود و حتی اوایل دهه 70 آلبوم‌های روز موسیقی پاپ بدون صدای خوانندگان منتشر می‌شد اشکان خطیبی اما یکی از آن دسته افرادی بود که تبحر خوبی در خواندن این ترانه‌ها داشت و از همین توانایی در اجرای کنسرت «راک د پن» (قلم را بچرخان) ‌استفاده کرد، کنسرتی که بسیار هم مورد استقبال قرار گرفت. او در این اجرای ایده‌پردازانه به بازخوانی آهنگ‌هایی از گروه‌های معروف دهه 70 میلادی همچون رولینگ استونز، پینک فلوید، بیتلز، دورز و ... پرداخت و اقبال به اجرای این کنسرت نشان داد توانایی خودش را در موسیقی پیدا کرده است.

میثم اسماعیلی

موسیقی