انتقاد کابلی از گالری‌ها

چند روز قبل جام‌جم در همین صفحه گزارشی از هشدار کارشناسان نسبت به ایجاد مشاغل کاذب پیرامون گالری‌ها با عنوان «به نام گالری به کام کاسبی» منتشر کرد که در آن نسبت به رویکرد برخی گالری‌ها انتقاد کرد.

یدالله کابلی، خوشنویس پیشکسوت در این باره به مهر گفت: در حال حاضر در دورافتاده‌ترین نقاط کشور ـ حتی شعبات مرزی ـ ما شاهد بروز و ظهور جوانان بسیار موفق و هنرآفرینی هستیم که گاه در گمنامی در این حوزه مشغول فعالیت هستند و حتی هنوز فرصت نیافته اند کمترین بهره‌ای از یک عمر تلاش خود داشته باشند و با نهایت بی‌توجهی مسئولان امر در شهرهای خود، در عین محرومیت مادی و معنوی به خدمت مجانی تن در می‌دهند. بنده توفیق داشته‌ام در چند دهه مسئولیت ارتباطات فرهنگی و نمایشگاه‌های انجمن خوشنویسان را عهده دار باشم و کاملا به این تنگناها واقف هستم. حمایت نکردن گالری‌ها از این جوان‌ها جای گلایه بسیار دارد.

این شکسته‌نویس گفت: بنده شاهد هستم هنرمندانی در این اوضاع دشوار اقتصادی تنها با ارتباطات و مدیریت‌های سلیقه‌ای و باندبازی، بودجه‌های هنگفت فرهنگی و هنری را چگونه تصاحب می‌کنند، در حالی که هستند هنرمندان شایسته بسیاری که به دلیل بی ارتباطی از این امکانات مالی کشور بی‌بهره می‌مانند.

او افزود: بنده هیچ‌گاه مخالف نقاشیخط و فعالیت‌های گرایشی متفاوت در عرصه هنر نیستم و اتفاقا این عرصه باعث شده است خوشنویسی ما رونق بیشتری به خود بگیرد. ما خوشحالیم در روزگاری که هنر خوشنویسی در رکود بود، نقاشیخط زبان برون‌مرزی پیدا کرد؛ اما فراموش نکنیم قبل از این دوره، سنگ بنای پیدایش اعتبار خوشنویسی ایرانی با رنج به دست آمده و بسیاری در بسترسازی این فرآیند نقش داشته است که نباید نادیده گرفته شود.

کابلی همچنین با بیان این‌که هنر خوشنویسی ما در هر موزه‌ای که کوچک‌ترین نشانی از تمدن و فرهنگی ایران دارد حضور دارد، یادآورشد: در چند موزه اثری از نقاشیخط پیدا می‌کنید؟ نقاشیخط امروزه بیشتر به سبب اسپانسرها و ارزشیابی کمپانی‌ها به رخ کشیده می‌شود. باز هم می‌گویم بنده مخالف این هنر نیستم خصوصا با وجود هنرمندانی چون فرامرز پیل آرام و نصرالله افجه‌ای و رضا مافی که در این عرصه نامدار هستند و هنوز هم بسیاری دارند از توانمندی آنها تقلید می‌کنند، اما این بها دادن به نقاشیخط نباید جلوی دیدگان ما برای بها دادن به هنر خوشنویسی را بگیرد.

کابلی با گلایه از مسئولان هنری کشور گفت: گمان می‌کنم امروزه کسب هر موفقیت در حوزه هنر ثمره کوشش و تلاش شخصی هنرمندان است، اما اگر انتظار داریم حرکت‌های بلند و جهانی داشته باشیم بدون حمایت مسئولان و عنایت آنها که متولیان اصلی توسعه و ترویج هنر هستند، نمی‌توان به صورت کلان و راهبردی این حرکت‌های جهانی را متصور شد.

این خوشنویس افزود: به هر حال اولین انگیزه حضور در هر جشنواره‌ای علاوه بر مقام و ارزش معنوی آن، جوایز آن است. تا چنین خلأهایی را پر نکنیم واقعا راه به جایی نمی‌بریم و هر چه در باب اهمیت هنر نگارگری و خوشنویسی می‌گوییم جز شعار نیست.

کابلی بیان کرد: امروزه بسیاری از هنرمندان شایسته و استادان بزرگ در عرصه‌های هنری کشور که با نقشی ستودنی موجب رشد و خلاقیت و تربیت نیروهای درونی جوانان ما هستند چه در تهران و چه در شهرستان‌ها در امور مالی زندگی روزمره خود درمانده شده‌اند و هیچ‌گونه پشتوانه‌ای برای امرار معاش و آینده خود و خانواده ندارند و اغلب برای مخارج تحصیل و تامین سلامت و بهداشت زندگی دچار معضلات و مشکلات لاینحل هستند. آن هم در حالی که به بسیاری از فضاهای غیر از فرهنگ و هنر، بودجه‌های کلانی اختصاص می‌یابد. مثلا در سازمان‌های ورزشی کمی وکاستی وجود ندارد. این در حالی است که هنر خوشنویسی قرن‌هاست به عنوان یک هنر معنوی نقشی سترگ در توسعه ادب و اخلاق و فضیلت جامعه داشته و به عنوان یک هنر قدسی بیش از هزار سال زینت بخش ابنیه تاریخی و مذهبی ما بوده است و هزاران اثر بی‌بدیل در قالب کتابت‌های فاخر و قرآن‌های مرصع در موزه‌های ایران و جهان به یادگار مانده است.

کابلی با طرح این پرسش از مسئولان که مزد این شایستگی‌ها کجاست و چه کسی باید آن را پرداخت کند، گفت: متاسفم که بگویم کشورهای عربی حوزه خلیج فارس همه دستاوردهای هنری معاصر ما را چه از حیث ترغیب هنرمند و چه از نظر خرید آثار به خود جذب کرده‌اند. کشور ما با پشتوانه غنی این هنر مظهر هنر خوشنویسی جهان به شمار می‌رود و ما مهد تمامی خطوط هستیم اما کشوری مثل ترکیه با بودجه‌های بسیار مرکز مسابقات و جشنواره‌های جهانی خوشنویسی شده است و ما در خواب هستیم و دست روی دست گذاشته‌ایم.