بی‌توجهی والدین باعث دلمردگی بچه‌ها می‌شود

آل‌ایوب قرار بوده در سریال «87 متر» به کارگردانی کیانوش عیاری بازی کند، اما وقتی تهیه‌کننده برنامه رنگین‌کمان با او تماس می‌گیرد و خبر تولید سری جدید این برنامه را به آل‌ایوب می‌دهد، خاله نرگس از بازی در سریال چشم‌پوشی می‌کند تا باز هم در کنار بچه‌ها باشد. با این مجری باسابقه تلویزیون درباره کودکان دو دهه اخیر و تفاوت‌هایشان با یکدیگر هم‌صحبت شدیم.

کار کردن با بچه‌ها و در کنار آنها بودن این حسن را دارد که آدم حالش خوب می‌شود و البته مجبور است مدام اطلاعات خود را به‌روز کند تا از آنها جا نماند، بخصوص در روزگار فعلی که هوش و اطلاعات کودکان بیشتر از بچه‌های گذشته است.

وقتی اجرای برنامه‌ کودکان را به عهده می‌گیری مثل این است که هر روز متولد می‌شوی. بعد از اتمام برنامه روزانه، مجری صفر می‌شود و باید فردا کاملا با انرژی و پر از انگیزه مقابل تعدادی دیگر از بچه‌ها حاضر شود، بچه‌هایی که هیچ ذهنیتی از دیروز مجری نداشته و دوست دارند با خاله نرگس تازه و جدیدی روبه‌رو شوند. مجری طبق سلیقه و خواسته آنها باید رفتار کند. همه اینها باعث می‌شود تا مجری هر روز اطلاعات و روحیه خود را به‌روز کند و شاداب و با طراوت مقابل دوربین و در جمع بچه‌ها حاضر شود.

با تجربه‌ای که با چند نسل از بچه‌ها دارید و در کنار آنها برنامه اجرا کرده‌اید به نظرتان بچه‌های دو دهه اخیر با توجه به فناوری‌ها و امکاناتی که در اختیار دارند، از نظر هوش و استعداد، مدارا کردن با دیگران، دلخوشی‌ها و ... ‌چه تفاوتی باهم دارند؟

به نظرم هرچه جلوتر می‌رویم بچه‌ها بی‌قرارتر شده و آرامش آنها کمتر می‌شود. معتقدم بچه‌ها عشق و آرامش را از والدین دریافت می‌کنند و چون پدر و مادرهای امروزی به دلایل مختلف آرامش زیادی ندارند، نمی‌توانند آن را به بچه‌ها منتقل کنند.مسلما والدینی که بیشتر وقت خود را در بیرون از خانه کار می‌کنند تا مایحتاج فرزندان را تهیه کنند، نمی‌توانند آرامش و صبر را به بچه‌های خود بدهند. واقعیت این است که در چشمان بچه‌های امروزی غمی می‌بینم که خیلی ناراحت‌کننده است. بچه‌ها باید سرشار از انرژی و شادی باشند، اما اینجوری نیست. آنها باید انرژی خود را تخلیه کنند، اما امکان و شرایط این کار برایشان مهیا نیست و انرژی‌های فروخورده کم کم تبدیل به غذای مسمومی می‌شود که بچه‌ها را بیمار می‌کند.

یعنی والدین از بچه‌ها فاصله گرفته‌اند؟

به نوعی بله! آنها وقت لازم را برای بازی با بچه‌ها ندارند به همین دلیل به مرور آنها دل‌مرده و منزوی می‌شوند. ما در استودیوی برنامه رنگین‌کمان هر چند جای کافی نداریم، اما زمین بازی طراحی کرده‌ایم تا بچه‌ها بازی در کنار بزرگ‌ترها را تجربه کنند و از آن لذت ببرند.

اما وقتی همین بچه‌ها به خانه برمی‌گردند چنین بازی‌هایی را تجربه نمی‌کنند؟

تعداد کمی از بچه‌ها می‌توانند این لذت را دوباره تجربه کنند.آدم‌بزرگ‌های امروزی خیلی درگیر دخل و خرج و حواشی زندگی شده‌‌اند و فرصت نمی‌کنند به عزیزان و نزدیکانشان رسیدگی کنند. .برای همین است که تقریبا همه از یکدیگر بی‌خبرند و از هم دور شده‌اند.

البته در کنار پدر و مادرهایی که شاغل هستند، مادران خانه‌داری هم هستند که این روزها به جای رسیدگی به فرزند، سرگرم شبکه‌های اجتماعی شده و بیشتر وقت خود را در کنار تلفن همراه سپری می‌کنند که این آسیب بیشتری به بچه‌ها می‌زند.

بله! متاسفانه مادرانی هستند که به حضور در شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی معتاد شده‌اند و حتی نیازهای فرزند یا فرزندان خود را نادیده می‌گیرند و برای استفاده حداکثری از این فضاها برای بچه خود یک گوشی یا تبلت می‌خرند تا او نیز به این وسیله سرگرم شود و از مادر چیزی نخواهد!‌ این درحالی است که بچه‌ها به بازی‌های محیطی احتیاج داشته و بیشتر دوست دارند در کنار والدین بازی مثلا در پارک را تجربه کنند. برخی مادرها یک گوشی به بچه می‌دهند و به او می‌گویند برو آن گوشه بنشین بازی کن!‌ این یعنی پرت کردن بچه به انزوا و تنهایی و این خطر بسیار بزرگی است که نباید به سادگی از کنار آن گذشت. نمی‌گویم مادرهای امروزی نامهربان شده‌اند، معتقدم همه این اتفاق‌ها سهوی رخ داده و مادران از روی ناآگاهی دچار چنین رفتارهایی شد‌ه‌ و وظایف خود را فراموش کرده‌اند. خانم‌ها باید بپذیرند وقتی تصمیم می‌گیرند مادر شوند، باید مسئولیت‌ بزرگ کردن فرزند را بپذیرند و همه تلاش خود را به کار بگیرند تا بچه خود را بدرستی تربیت کرده و همه نیازهای روحی، روانی و مادی او را در حد معقول تامین کنند.

در برنامه رنگین‌کمان چه راهکارهایی برای آگاه‌سازی والدین در نظر گرفته‌اید؟

مدیر شبکه از ما خواسته برنامه را به سمتی ببریم که هم کودکان و هم والدین تاثیر بگیرند. تصمیم داریم مادرها را هم به استودیو دعوت کنیم و آنها نیز در تولید برنامه در کنار ما و بچه‌‌ها مشارکت داشته باشند. اگر تصمیم بر این است که برنامه تلویزیونی تاثیرگذار باشد، ابتدا باید اعتماد خانواده‌‌ها را به برنامه جلب کنیم و آنها را پای تلویزیون بنشانیم تا بعد بتوانیم خوراک لازم را به آنها بدهیم. به نظرم کار‌های تلویزیونی در دوره فعلی که فضای مجازی بسیار گسترش یافته هم به بودجه کافی و هم به خلاقیت در برنامه‌سازی نیاز دارد.