وقتی عصبی می‌شوم، غذا می‌خورم!

به گزارش جام جم آنلاین ، افراد مبتلا به این اختلال دچار مشکل پرخوری هستند و پرخوری در این اختلال با افزایش اشتهای عادی متفاوت است. آنورکسیا و پرخوری عصبی در دختران شایع‌تر است، اما پرخوری دوره‌ای در دختران و پسران به طور یکسان شایع است.

هم پرخوری دوره‌ای و هم پرخوری عصبی با خوردن بسیار زیاد همراه است و فرد موقع خوردن، کنترل خود را از دست می‌دهد و در پرخوری عصبی افراد بعد از پرخوری، برای این که خود را از شر اضافه شدن وزنشان نجات دهند، خود را وادار به استفراغ کرده یا از داروهای ملین استفاده می‌کنند و به طور افراطی ورزش می‌کنند، اما افرادی که دچار پرخوری دوره‌ای هستند از بالا آوردن و داروهای ملین برای کنترل وزن خود استفاده نمی‌کنند و ممکن است برای حل مشکلشان رژیم بگیرند، اما رژیم آنها معمولا افراطی یا ناسالم است و تلاش آنها برای دنبال کردن روش‌های تغذیه سالم معمولا کوتاه مدت و ناموفق است.

علائم پرخوری وسواسی عبارتند از:

ـ غالبا مقدار بسیار زیادی غذا را به طور مکرر مصرف می‌کنند.

ـ حمله‌های خوردن بیش از دوبار در هفته و حداقل به مدت شش ماه وجود دارد.

ـ بسیار سریع می‌خورند و موقع کارها (مثل تماشای تلویزیون، انجام تکالیف مدرسه یا حتی صحبت کردن با تلفن) به خوردن ادامه می‌دهند.

ـ با این که احساس سیری می‌کنند، اما دست از خوردن نمی‌کشند.

ـ معمولا دچار اضافه وزن هستند یا چاق‌اند و مقدار کالری‌ای که مصرف می‌کنند از مقدار کالری‌ای که می‌سوزانند بیشتر است.

ـ احساس بدی نسبت به خود و اندامشان دارند و از چاق بودنشان ناراحت هستند.

ـ در مورد توقف خوردن کنترل ندارند.

ـ آرزو دارند اندام متناسبی داشته باشند و چاقی به آنها استرس می‌دهد.

ـ هنگام عصبانیت یا استرس به طور افراطی می‌خورند و خوردن برای آنها لذتبخش است.

ـ پس از خوردن‌های افراطی دچار عذاب وجدان و افسردگی می‌شوند.

ـ اعتماد به نفس پایینی دارند و از بیان رفتارهای غیرقابل کنترل خود در مورد خوردن اجتناب می‌کنند.

برای درمان لازم است علائم و مدت زمان ابتلا و علل ابتلا شناسایی شود. مداخلات پزشکی و دارویی متخصص تغذیه به فرد کمک می‌کند مشکلات فیزیولوژیک خود را برطرف کند. و درمان‌ها در حوزه روان‌شناختی هم به صورت انفرادی و هم درمان‌های گروهی اثر بخش است.

در حوزه فردی تکنیک‌های کاهش استرس و درمان‌های شناختی برای کاهش افسردگی و افکار ناکارآمد و بیمارگون و ارتقای اعتماد به نفس به فرد کمک می‌کند خودکنترلی بیشتری پیدا کند و الگوهای صحیح خوردن را جایگزین رفتارهای افراطی و غلط کند.

همچنین آگاهی و همراهی اعضای خانواده و اجتناب از سرزنش فرد مبتلا به اختلال، جزو عوامل تسهیل‌کننده برای درمان است.

دکتر مهرنوش دارینی

‌ روان‌شناس و مشاور