انتظار حداقلی از اصحاب فتنه

حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ که در ادبیات سیاسی کشور مترادف با «فتنه» است از جمله این وقایع است.

مسائلی که با یک دروغ بزرگ به نام «تقلب» و یک تهمت بزرگ‌تر یعنی دست داشتن نظام در این تقلب آغاز شد و با اردوکشی‌های خیابانی ادامه پیدا کرد و با زیر سوال بردن سیاست‌های راهبردی نظام و ارکان قانون اساسی و توهین به مقدسات، تا مرز براندازی پیش رفت.

در این وقایع خون‌هایی ریخته شد، انسجام ملی آسیب دید، دشمنان نظام برای فائق آمدن بر ملت ایران امیدوار شدند و اعتبار بین‌المللی ایران اسلامی آسیب دید.

آیا فسادهایی با این عظمت را می‌توان بسادگی فراموش کرد و از کنار عوامل ایجاد آن بی‌تفاوت گذشت؟ کسانی که نه‌تنها در مهار و کنترل این فساد نقش مثبتی ایفا نکردند بلکه با سکوت معنی دار خود یا اظهار نظرهای چند پهلو به گسترش این فساد کمک کردند، حکمشان چیست؟

آیا در شرایطی که نظام، مسببین اصلی این فتنه را بنا به مصالحی به حداقل مجازات یعنی حصر خانگی محکوم کرده است و با عوامل دست دوم نیز مدارا پیشه کرده، این افراد به جای عذرخواهی از مردم و تلاش برای جبران بخشی از خسارت‌ها باید گستاخانه طلبکاری کنند و انتظار داشته باشند نظام به این طلبکاری پاسخ مثبت بدهد؟ حاشا و کلا؛ نظامی که مقتدرانه در برابر فشار و زیاده‌خواهی نظام سلطه مقاومت کرده، هرگز به این جریان و افراد ضعیف و منزوی که برای بازگشت به عرصه سیاسی محتاج مجالس ختم و جشن تولد و امثال اینها هستند، باج نخواهد داد.

شاید این جریان و افراد شاخص وابسته به آن گمان کرده‌اند از نتیجه انتخابات شکوهمند و حماسی ۲۴ خرداد، می‌توانند برای بازگشت خود سوءاستفاده کنند اما در اشتباهند؛ زیرا نه رئیس‌جمهور منتخب این ریسک را می‌پذیرد و نه نیروهای ارزشی از جمله نمایندگان مجلس شورای اسلامی اجازه چنین کاری را خواهند داد.

البته موضوع تفکیک اصلاح‌طلبان خوش‌خیم از عوامل فتنه، موضوع روشنی است که نظام، هوشمندانه آن‌را پذیرفته و به آن پایبند است.

حداقل انتظار و توقع از عوامل فتنه و حامیان آنها این است که با استمداد از فیوضات ماه مبارک رمضان و خصوصاً شب‌های قدر که امشب آخرین آنهاست، از این گناه بزرگ توبه کرده و با عذرخواهی از ملت بزرگ ایران، عرض خود را حفظ و زحمت نظام را کم کنند.

مهدی فضائلی