در این میان، اما در اغلب موارد جای روانشناسان و روانپزشکان خالی است. انگار هیچکس به این مساله فکر نمیکند و حضور چنین افرادی را ضروری نمیداند؛ تفاوتی هم ندارد، نه بیماران به فکر کمکگرفتن از این افراد متخصص هستند و نه دیگر اعضای کادر درمانی.
این موضوع بویژه زمانی که قرار است خبر ابتلا به بیماریای دشوار و ناراحتکننده به فرد بیمار و خانوادهاش گفته شود، اهمیت بیشتری پیدا خواهد کرد.
چراکه در این شرایط روانشناسان یا روانپزشکان نیز باید حضور داشته باشند تا هیجانات منفی بیمار را تشخیص و البته آنها را کاهش دهند.
از طرف دیگر، این متخصصان بهتر از هر فرد دیگری میتوانند شرایط روحی بیمار را ارزیابی کنند و با در نظر گرفتن آن، مرحله به مرحله و قدم به قدم پیش بروند.
علاوه بر این، در این گروه از بیماران ممکن است رفتارهایی غیرقابل پیشبینی نیز بروز کند که در چنین شرایطی فرد روانشناس یا روانپزشک است که باید با تسلط کافی و آمادگی لازم با بیمار روبهرو شود.
با وجود این، متأسفانه هماکنون در کشور ما خیلی به این موضوع اهمیت داده نمیشود و روانشناسان یا روانپزشکان جایی میان اعضای کادر درمانی ندارند بنابراین بد نیست خود بیماران یا اعضای خانواده شان به فکر باشند و به موقع از این متخصصان کمک بگیرند.
یادمان نرود با نادیدهگرفتن صورت مسأله و انکار وجود بیماری هیچ چیز حل نمیشود؛ فقط باید راهحل مناسب را برای این مشکل پیدا کنیم.
از طرف دیگر، زمانی که بیمار از این افراد متخصص کمک میگیرد و به شیوهای مناسب با بیماریاش برخورد میکند، کیفیت زندگی او نیز افزایش خواهد یافت و چه بهتر خواهد بود اگر سالهای پس از تشخیص بیماری با انگیزه کافی و امیدواری سپری شود.
سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد