انگشت اتهام به سوی آرسن ونگر

خود آرشاوین که 21 ماه پیش از زنیت سن پترزبورگ در معامله‌ای به بهای 15 میلیون پوند جذب آرسنال شد، معترف است که در قبال برخی نمایش‌های خوب، بازی‌های بد هم داشته است و شاید این، همسو با نمایش‌های کلی آرسنال در فصول اخیر باشد که در بعضی روزها درخشان و برخی روزهای دیگر ضعیف و کم‌توان عمل کرده است.

ونگر که تیمش مثل سال‌های اخیر کلکسیونی از جوانان مستعد اما فاقد بینش و تجربه قهرمانی است و «مروان شاماخ» مراکشی را نیز به جمع مردانش افزوده است، می‌گوید: «کافی است به آمار و روال بازی‌سازی تیم ما و سهم آرشاوین در این روند چشم بدوزید تا به تاثیرگذاری وی و صحت رایزنی من پی ببرید.

این آمار به ما می‌گویند وی بیشترین پاس گل و فزون‌ترین سهم را در پرورش بازی رو به جلوی ما داشته و در این خصوص هیچ‌کس با او برابری نکرده است.

بعضی‌ها می‌گویند آرشاوین در آرسنال هرگز چیزی نشان نداده که پیشتر در زنیت بود و یا همیشه در بازی‌های تیم ملی روسیه جلوه کرده است، اما آماری که من از آن صحبت می‌کنم، نقض‌کننده این ادعاست.

به اعتقاد من از زمان شروع فصل جاری لیگ برتر انگلیس، آرشاوین بهترین بازیکن بازی‌ساز و موثرترین فرد به لحاظ خلاقیت نزد ما بوده است.»

میزان اعتقاد ونگر به نکته فوق به حدی است که از حالا طرح‌هایی را برای تمدید قرارداد آرشاوین ریخته و می‌خواهد اقامت او را در لندن تا سرحد امکان طولانی‌تر کند. این عادت ونگر است که معمولا نفراتی را که در تیمش کلیدی می‌پندارد برای مدتی طولانی‌تر نزد خود نگه دارد، اما آرشاوین در شرایط فعلی از تمامی موارد مشابه قبلی برای ونگر مهم‌تر و حساس‌تر است، زیرا او در شرایطی به این هافبک کوتاه قد ولی تکنیکی روس‌ها چشم دوخته که خط میانی آرسنال در سال‌های اخیر امثال گیلبرتو سیلوا و الکساندر هلب را از دست داده و از دورانی که امانوئل پتی، پاتریک ویه‌را و روبر پیرس فرانسوی در آن حکم می‌راندند، سال‌ها می‌گذرد.

آسیب‌‌دیدگی‌های دائمی توماس روسیچکی که باعث شده وی در 3 سال اخیر بیشتر از 25 بازی برای توپچی‌ها انجام ندهد، در عمل امید بستن به این هافبک چکی سابق بروسیا دورتموند را به کاری عبث بدل کرده و «ابو دیابی» فرانسوی نیز بیشتر یک مهره مخرب برای حریفان جلوه می‌کند تا خلاق برای تیم خودی.

ونگر در این ارتباط می‌گوید: «آرشاوین به‌رغم 29 ساله شدن آینده‌ای طولانی در تیم ما دارد و کافی است خودش بخواهد و اینجا بماند و دیری نمی‌پاید که به یکی از کلیدی‌ترین عناصر آرسنال در سال‌های اخیر بدل شود.

ما برای بستن قراردادی تازه با او از همین حالا اعلام آمادگی کرده‌ایم و با اوست که در این مورد اتخاذ تصمیم کند. کار ایده‌آل از نظر من این است که او برای 4 سال اضافی با ما قرارداد ببندد، اما باید دید مدیر برنامه‌های او چه می‌گوید.»

با این حال زندگی ونگر در سال‌های اخیر متمرکز و متکی بر خرید و فروش‌های گسترده و پرتعداد نفرات تیمش بوده است و نه لزوما تلاش برای حفظ آرشاوین‌ها در ترکیب تیمش. این روشی است که مردانی چون اشلی کول، ویلیام گالاس، امانوئل اده بایور، متیو اپسون، سول کمپبل و تیه‌ری آنری را در عین نیاز باشگاه به آنها، از جمع توپچی‌ها دور ساخته است و در برخی موارد جانشینان رفته‌ها اصلا نتوانسته‌اند جای آنها را پر کنند.

مانوئل المونیا و لوکاس فابیانسکی بهترین نمونه‌ها در این موردند که هرگز به اندازه ینس لمن آلمانی دروازه‌بانانی توانا جلوه نکرده‌اند و امسال اشتباهات مکرر آنها در چند نوبت کمر آرسنال را شکسته است.

این اتهام که اکثر خریدها و فروش‌های ونگر نه براساس نیازها و الزام‌های فنی بلکه رویکردهای اقتصادی است، در 10 سال اخیر حتی لحظه‌ای هم فروکش نکرده ولی بهره‌های عظیم حاصل از این رویکرد سبب شده سران آرسنال چشم به روی نتایج بد تیم ببندند و این نکته را مبنای کار و ملاک دید خود قرار ندهند که آرسنال 5 سال است، هیچ جام و عنوانی را به دست نیاورده و در قیاس با منچستر یونایتد و چلسی دست‌هایش در این زمینه کاملا خالی مانده است.

وقتی ونگر، سسک فابرگاس را از بارسلونا خریداری کرد، بیشتر از 400 هزار پوند برای نوجوان 17 ساله‌ای نپرداخت که فقط در تیم جوانان این باشگاه محبوب ایالت کاتالونیای اسپانیا بازی می‌کرد، ولی اینک همین باشگاه اسپانیایی حاضر است برای تصاحب مجدد او 50 میلیون یورو هزینه کند. همین فرض برای نیکولاس انلکا هم صادق است.

زمانی که این فرانسوی بلند قد 18 ساله به لندن آمد، فقط 500 هزار پوند برای او پرداخت شد، اما قیمت وی به سرعت به بالای 30 میلیون پوند ارتقا یافت و او با همین قیمت به رئال مادرید رفت و همین فرض با ‌ابعادی کمتر یا بیشتر برای نفرات پرشمار دیگری مثل سانیا، دنیلسون، ولا، فان پرسی و ژورو در ترکیب کنونی آرسنال و آنری و ویه‌را در آرایش اوایل دهه گذشته این تیم صدق می‌کند.

همین امروز هم امثال جک ویلشر 18 ساله به گونه‌ای در آرسنال به سرعت رشد می‌کنند که بعید است در آینده‌ نزدیک بالای 30 میلیون پوند قیمت انتقال برایشان تعیین نشود و حتی امانوئل اده بایور توگویی هم که از موناکو فرانسه در ژانویه 2006 به لندن کوچ کرد و 16 ماه است به منچسترسیتی نقل مکان کرده قیمت زمان جدایی‌اش دو برابر بهای زمان آمدنش بود.

آرشاوین چون به آرامی پا به سن می‌گذارد، این مساله برایش صدق نمی‌کند اما او در آرسنال در حال تبدیل شدن به بازیکن کامل‌تری است که فقط در مکتب و کلاس مربیانی چون ونگر امکان نیل به آن وجود دارد.

با این اوصاف نمی‌توان حتی فروش وی را نیز به یکی از متقاضیان پرشمار او در تضاد با ادعاهای ونگر غیرممکن دانست.

در عین حال ونگر و سران آرسنال به خود می‌بالند که سیاست‌های کاری‌شان در این ارتباط درست در نقطه مقابل ریخت و پاش‌های وحشتناک منچسترسیتی قرار دارد. این باشگاه که از 29 ماه پیش توسط چند تاجر بسیار ثروتمند اماراتی خریداری شده، به سبک و سیاق چلسی به خرید مهره‌های گرانقیمت و نامدار سایر تیم‌ها مبادرت ورزیده و از قضا در میان خریدهایش اضافه بر اده‌بایور، کولو توره مدافع ساحل عاجی سابق آرسنال هم دیده می‌شود.ونگر برای کولو توره نیز که در اوایل دهه 2000 به هایبری آمد، ذره‌ای پول خرج نکرد، اما وی را در عین شهرت و به قیمت کلان (بیش از 20 میلیون پوند)‌ در تابستان 2009 به منچسترسیتی فروخت و فهرست کاسبی‌های آرسنال از این منظر را طولانی‌تر ساخت.با این شرایط آنها و بویژه شخص ونگر از این که انگشت اتهام پیوسته به سمت‌شان گرفته شود، تا زمانی که سیاست‌های اقتصادی‌شان جواب می‌دهد، هیچ ابایی ندارند زیرا لااقل ژست بازیکن‌سازی را به بهترین شکل می‌گیرند و البته این کار را به شکل احسن انجام هم می‌دهند.

منبع: گاردین / مترجم: وصال روحانی