شادی‌های کودکانه در بوستان عموپورنگ

احتمالا به همین خاطر است که خیلی از بزرگ‌ترها هم در کنار بچه‌ها به تماشای برنامه‌های پورنگ می‌نشینند.

نام برنامه‌هایی که پورنگ اجرا کرده در طول 7، 8 سال گذشته چندین بار تغییر کرده است. نام قبلی برنامه «فوق‌برنامه» بود و الان به «دوستان بوستان پورنگ» تغییر یافته است، اما همه بچه‌ها این برنامه را با نام پورنگ‌ می‌شناسند. داریوش فرضیایی آن قدر با نام نمایشی‌اش گره‌خورده است که کسی باورش نمی‌شود او نامی جز «پورنگ» داشته باشد.

برنامه او جزو معدود برنامه‌های حوزه کودکان است که به‌صورت زنده اجرا می‌شود. حضور در پشت صحنه یک برنامه زنده همیشه جذاب و هیجان‌انگیز است، مخصوصا وقتی نفر اول آن برنامه، مجری پرطرفداری چون «عموپورنگ‌» باشد.

با هماهنگی‌های انجام شده در روزهای پایانی ماه مبارک رمضان همراه با عکاس روزنامه در پشت صحنه برنامه حاضر می‌شویم. استودیویی که واردش شده‌ایم 2 تا دکور مجزا دارد. یک طرفش دکور ماه عسل قرار گرفته و در طرف دیگرش دکور برنامه عموپورنگ.

چند ساعت مانده به آغاز برنامه استودیو شلوغ است و عوامل گروه مدام در حال رفت و آمد هستند. امیرمحمد و پورنگ هرکدام یک برگه به دست گرفته‌اند و دارند دیالوگ‌هایشان را تمرین می‌کنند.

این استودیو فضای شاد و کودکانه‌ای دارد. همان طور که انتظار داشتم در اینجا با افرادی مواجه می‌شوم که همگی سرحال و خندان هستند.

چند دقیقه بعد بچه‌های شرکت‌کننده در برنامه این قسمت با لباس‌های رنگارنگشان وارد استودیو می‌شوند. محمدحسین خلیفه که مجری طرح و مدیر تولید برنامه است بچه‌ها را راهنمایی می‌کند. او سعی می‌کند با لحنی کودکانه با آنها صحبت کند. از بچه‌ها می‌خواهد که آدامس نجوند و وسط برنامه حرف نزنند. خلیفه با صدای بلند اعلام می‌کند که همه صدای موبایل‌هایشان را ببندند. امیرمحمد می‌گوید: نخیر. خاموش کنن. نویز می‌ندازه.

خلیفه واکنش‌هایی را که بچه‌ها باید نشان بدهند با آنها تمرین می‌کند. بچه‌ها وقتی خبر قهر بودن 2 نفر را می‌شنوند باید تعجب کنند. وقتی هم عموپورنگ وارد صحنه می‌شود همه باید هورا بکشند.

عموپورنگ و تهیه‌کننده با هم در حال بحث و گفتگو هستند. عموپورنگ با نگرانی درباره خبری که صبح شنیده است تعریف می‌کند: یک عده کلاهبردار هستند که با خانواده‌ها تماس می‌گیرند. آنها وعده می‌دهند که بچه‌ها را به برنامه ما می‌آورند و... .

داریوش فرضیایی ادامه می‌دهد: امروز در برنامه هشدار می‌دهم که هیچ کس به حرف این‌ها توجه نکند و پولی به این آدم‌ها ندهد.

چند دقیقه پیش از آغاز ضبط برنامه فرصتی پیش می‌آید که با «امیرمحمد متقیان» صحبت کنم. امیرمحمد را همه بچه‌ها و حتی بزرگ ترها می‌شناسند. او همان کودک شیطان و بامزه برنامه‌های عموپورنگ است که این ور و آن ور می‌پرد. از زمانی که وارد استودیو می‌شویم او را زیر نظر می‌گیرم. امیرمحمد چندتا برگه دستش گرفته و راه می‌رود و دیالوگ‌هایش را حفظ می‌کند. البته وسطش شیطنت می‌کند و با هر کس که دوروبرش باشد شوخی می‌کند.

وقتی که نوبت مصاحبه با او می‌رسد می‌آید و چهار زانو روی مبل می‌نشیند. امیرمحمد متقیان آذر ماه کلاس سوم راهنمایی را به پایان رسانده و امسال وارد دبیرستان می‌شود. او متولد آذر ماه سال 1374 است. از او می‌پرسم تو در زندگی واقعی‌ات هم مثل امیرمحمد شیطون هستی؟ او جواب می‌دهد:‌ آره ولی دیگه نه این قدر! می‌پرسم: چقدر؟ بند انگشت اشاره‌اش را نشان می‌دهد و می‌گوید: این قدر وقتی با او صحبت می‌کنم چند تا دختربچه و پسربچه طرفش می‌آیند و می‌خواهند با او عکس یادگاری بگیرند. چند نفر هم از او امضا می‌گیرند.

او می‌گوید، دوست دارد تا زمانی که عموپورنگ باشد در این برنامه بماند. امیرمحمد دوست دارد درآینده بازیگر یا کارگردان شود. او که از 8 سالگی در گروه نمایش مدرسه‌شان بازی می‌کرده می‌گوید: اگه کارگردان یا بازیگر بشم توی 80?سالگی می‌گم من 72 ساله این کاره‌ام!

امیرمحمد از لطیفه‌هایی که خودش شنیده هم در برنامه استفاده می‌کند. از او می‌خواهم یکی از این لطیفه‌ها را تعریف کند. می‌گوید: یه نفر تصادف کرده، میان ملاقاتش، می‌گن چی شده. می‌گه اومدم سبقت بگیرم. یه ماشین داشت می‌رفت. نگو داشت می‌اومد.

او موقع خداحافظی می‌گوید:‌ آقا ما ارادت داریم کیلو کیلو!

امیرمحمد در آغاز برنامه ترانه‌ای را می‌خواند که ترجمه منظوم سوره حمد است: «ما رو راهنمایی که به سمت راهی که درست و مستقیمه»

او این ترانه را کامل می‌خواند؛ اما روی ترانه «خوش?اومدی» فقط لب می‌‌زند. خلیفه شمارش معکوس شروع برنامه را اعلام می‌کند. او از بچه‌ها می‌خواهد که دست‌هایشان را بالای سرشان ببرند و برای هورا کشیدن آماده شوند. هنگام ضبط برنامه هم از پشت صحنه به بچه‌ها اشاره می‌کند که چه کاری باید بکنند.

احمد درویش علی‌پور، کارگردان هنری برنامه «دوستان بوستان پورنگ» است. از او می‌پرسم که در این برنامه چه وظایفی را بر عهده دارد. او می‌گوید: از نظر ساختاری روی تعداد آیتم‌های برنامه و مدت زمان هر کدامشان نظارت دارم. همچنین درباره این که چقدر از آیتم‌ها تولیدی باشد و چقدرشان زنده، برنامه‌ریزی می‌کنم.

علی‌پور ادامه می‌دهد: تمرین دیالوگ‌ها یک ساعت و نیم قبل از برنامه آغاز می‌شود. بازیگران ما بیش از 85 درصد وفاداربه متن هستند. محمد سلیمی سرپرستی نویسندگان را به عهده دارد. در این مدت نزدیک به 10 جلسه مشترک با نویسندگانمان داشته‌ایم. نویسنده‌های ما برای 150 قسمت برنامه 150 تا متن نوشته‌اند. برخی از متن‌ها مناسبتی‌اند و برای ایامی چون ماه مبارک رمضان، روز معلم، روزجهانی کودک و اعیاد نوشته شده‌اند.

دوربین‌هایی که دور تا دور استودیو قرار گرفته‌اند توجهم را جلب می‌کند. برنامه با 4 تا دوربین متحرک ضبط می‌شود. احتمالا سوییچ کردن این نماها باید کار سختی باشد؛ چون عموپورنگ در یک جا ثابت نمی‌ماند و مدام جایش را عوض می‌کند.

علی‌پور این نکته را تایید می‌کند و می‌گوید: عموپورنگ میزانسن‌پذیر نیست، چون جنب و جوش زیادی دارد. نمی‌توانی به او بگویی از نقطه «الف» به نقطه «ب» برو.

مهسا ایرانیان، دستیار کارگردان برنامه از شور و شوق بچه‌ها برای شرکت در برنامه تعریف می‌کند. او می‌گوید: این بچه‌ها شب قبل خبردار می‌شوند که فردایش قرار است مهمان عموپورنگ شوند. به گفته پدر و مادرشان شب از خوشحالی خوابشان نمی‌برد و فردایش از اول صبح التماس می‌کنند که آنها را به استودیو ببرند.

او از مشکلات حضور بچه‌ها در یک برنامه زنده تعریف می‌کند و می‌گوید: کنترل بچه‌ها سخت است. برخی‌ها بیش‌فعال هستند و مدام به وسط صحنه می‌آیند. برخی هم عموپورنگ را صدا می‌کنند. اما حضور بچه‌ها باعث گرم‌تر شدن یک برنامه زنده می‌شود.

سعید جهانیان هم نقش آش دایی را بازی می‌کند. آش?دایی مخفف آشپز دایی است. او از این لباس‌های بادی تنش می‌کند و در نقش یک مرد چاق روی صحنه می‌رود. در برنامه امروز قرار است آش دایی و امیرمحمد با هم قهر کنند.

وسط آیتم‌ها کارتون پخش می‌شود و گروه در این زمان کوتاه فرصت پیدا می‌کنند که دکور را عوض کنند. یکی از بخش‌های برنامه، مسابقه حضوری است که 2 پدر و 2پسر در آن شرکت می‌کنند. گروه یک نیمکت و چند صندلی عروسکی را وسط صحنه می‌برند. امیرمحمد هم در این مدت گریمش را عوض می‌کند. او لباس‌های قبلی‌اش که مربوط به نگهبانی پارک بود درمی‌آورد و نقش خودش را بازی می‌کند. امیرمحمد یک شیشه محلول بی‌رنگ به دست گرفته و دارد گریم صورتش را پاک می‌کند. او پیش داریوش فرضیایی می‌رود و از او می‌پرسد که آیا دیالوگ‌هایش را خوب ادا کرده یا نه. عموپورنگ روی شانه‌اش می‌زند و کارش را تایید می‌کند.

مسلم آقا جان‌زاده،‌ تهیه‌کننده برنامه علاوه بر تهیه‌کنندگی به جای مدیریت پارک هم صحبت می‌کند. اگر برنامه «دوستان بوستان پورنگ» را دیده باشید، حتما می‌دانید که در فضای پارک بلندگویی قرار گرفته که گاهی پیام‌هایی از آن صادر می‌شود. مسلم آقاجان‌زاده صحبت‌هایش را این طوری شروع می‌کند: ‌براساس آخرین نظرسنجی سازمان صدا و سیما در زمستان سال گذشته، برنامه عموپورنگ پربیننده‌ترین برنامه حوزه کودکان بوده است. از او می‌پرسم راز موفقیت برنامه شما در چیست؟ او پاسخ می‌دهد:‌ خیلی‌ها در تلویزیون زورکی عمو و خاله شده‌اند؛ اما این قدر محبوب نشده‌اند. عموپورنگ و امیرمحمد کاراکترهای دلنشینی هستند. ضمن این که برنامه ما مدام در حال تغییر است. این تغییر را شما می‌توانید در دکورها، آیتم‌ها و ترانه‌های برنامه ببینید. طراوت برنامه موجب می‌شود که بیننده خسته نشود.

داریوش فرضیایی خیلی سرش شلوغ است. اما با این حال دعوت ما را برای یک گفتگوی کوتاه می‌پذیرد. از او درباره عنوان جدید برنامه یعنی «بوستان دوستان پورنگ» می‌پرسم. او پاسخ می‌دهد: فضای قبلی برنامه موقتی بود. قرار بود یک فضای بازی بچه‌ها ایجاد کنیم. پارک یک مکانی برای تفریح و سرگرمی است. دوستان هم معنای شعف و شور و شادی را می‌رساند. پارک بهانه‌ای است برای دور هم جمع شدن و شادی کردن. ما به جای واژه لاتین پارک کلمه فارسی بوستان را انتخاب کردیم. داخل این بوستان دستمان خیلی باز است.

فرضیایی با بیان این که در درازمدت شخصیت‌های جدیدی را به نمایش‌های برنامه خواهیم آورد توضیح می‌دهد: این برنامه 150 قسمت دارد. هیچ‌وقت فضای برنامه را شلوغ نکرده‌ایم. اما دوست داریم از همه عناصر به نحو احسن استفاده کنیم. شلوغ کردن بی‌فایده است. باید کسانی را بیاوریم که استعداد بازی در 2، 3 نقش مختلف را داشته باشند. الان چون فضایمان خلوت است، من راحت‌ترم. من و امیرمحمد پس از چند سال همدیگر را کاملا پیدا کرده‌ایم. ما جای خالی هم را پر می‌کنیم. لزومی ندارد که دنبال یک جایگزین بگردم. مکمل اصلی من امیرمحمد است. اما دوست دارم برای تنوع کار یک نفر دیگر در کنارمان باشد.