کسی آنری را نمی‌بخشد

اما 2010 که می‌تواند چهارمین جام جهانی در عمر 33 ساله مهاجم اسبق موناکو، یوونتوس، کاپیتان پیشین آرسنال و مهاجم 2 سال و 7 ماه اخیر بارسلونا باشد، شاید تلخ‌ترین هم جلوه کند، چراکه او زیر ابر ضخیمی از بدبینی و بدنامی به آفریقای جنوبی سفر خواهد کرد. ماجرا به گل سرنوشت‌سازی برمی‌گردد که وی با ضربه دست برای هم‌تیمی‌اش ویلیام گالاس در مرحله پلی‌اف جام 2010 در برابر ایرلند جنوبی زد و با همان گل صعود خروس‌ها قطعی و حذف ایرلندی‌ها محقق شد. وقتی اعتراض ایرلندی‌ها بیشتر شد، آنری پیشنهاد کرد بازی تکرار شود، اما فیفا به رسم همیشگی‌اش که نتیجه مسابقات را حتی در صورت وقوع اتفاقاتی از این دست و اشتباهات محرز داوری غیرقابل تغییر می‌انگارد، این پیشنهاد و درخواست‌های پیاپی مشابه ایرلند را رد، نتیجه بازی را تایید، فرانسه را مسافر جام جهانی و ایرلند را مغموم کرد.

تلخ‌ترین همایش

اما حالا این واقعه و احتمال پیش روی آنری خودنمایی می‌کند که 6 ماه بعد در آفریقای جنوبی به هرجا پا بگذارد خطای هند را بشدت به وی یادآوری و در هر فرصتی او را هو کنند و در آن صورت ضررهای ماجرا به وی ختم نمی‌شود و دودش به چشم فرانسه هم خواهد رفت، زیرا آرامش روحی از این تیم در رقابت‌ها گرفته خواهد شد. حتی اگر هم اعتراض‌ها و متلک‌ها فقط شامل حال آنری شود، در عمل یک بازیکن کلیدی آبی‌ها از تیم خارج خواهد شد. به این ترتیب واپسین جام‌جهانی یکی از برترین بازیکنان 15 سال اخیر فوتبال جهان به تلخ‌ترین همایش برای او تبدیل و بدترین پایان ممکن برای آنری ترسیم خواهد شد.

آنری در عین پذیرش خطای خود و اعتراف به این که در آن لحظه خاص در گوشه 18 قدم توپ را با دستش هدایت و آن را به سمت جلو هل داده و سپس با پا آن را به گالاس پاس داده، مدعی است که همه چیز در یک لحظه روی داده و او در یک آن و بدون این که بفهمد و قادر به فهم موضوع و ارزیابی حادثه باشد، غریزی این کار را کرده و نباید یک متقلب با هدف قبلی شمرده شود و سپ‌بلاتر، رئیس فیفا و تعدادی از دیگر چهره‌های سرشناس فوتبال از جمله هموطن بازنشسته‌اش، زین‌الدین زیدان بر این حرف مهر تایید زده و به حمایت از او برخاسته‌اند ولی اینها نیز محو‌کننده احتمالی نیست که در شهرهای مختلف آفریقای جنوبی انتظار آنری را می‌کشد و آن هوشدن محتمل وی در هر مکانی است که پا بگذارد یا در هر لحظه‌ای است که توپ در جریان یک مسابقه به پای او برسد. این احتمال آنقدر قوی است که به ریموند دومنک، سرمربی تیم ملی فرانسه توصیه شده که کاملا از خیر گزینش آنری بگذرد و سری را که درد نمی‌کند دستمال نبندد!

اما بسیار بعید است که او این پیشنهاد را بپذیرد و از مهارت‌ها و تجربه آنری صرف‌نظر کند آن هم در شرایطی که خروس‌ها به وضوح از توان فنی گذشته بی‌بهره‌اند.

بی‌ارتباط

حامیان استفاده از آنری به این نکته استناد می‌کنند که اگر مساله او حاد بود در دیدارهای اخیر بارسلونا نیز باید از روی سکوها به او اعتراض می‌شد حال آن که چنین نشده، اما این فرضیه قابل‌قبول نیست زیرا مسابقات بارسا ارتباطی به جام‌جهانی ندارد و آن مقوله‌ای مجزاست و این یک احتمال قوی است که هر مسابقه‌ای در چارچوب جام‌جهانی و با حضور تیم ملی فرانسه برگزار شود و آنری در زمین حاضر باشد، به جشنواره‌ای از اعتراض علیه او بدل شود و حتی ممکن است آنری هم غایب باشد، اما چون فرانسه با تقلب صعود کرده است،‌ در جریان مسابقه روی سکوها هو شود.

فراموش نشدنی

همه اینها در حالی روی می‌دهد و یک جام‌‌جهانی سیاه برای آنری و خروس‌ها پیش بینی می‌شود که دیه‌گو مارادونای آرژانتینی 24 سال پیش با ضربه دستی آشکارتر و تقلبی بزرگ‌تر به انگلیس گل زد و با همان گل، حذف انگلیسی‌ها و قهرمانی کشورش را پایه‌گذاری کرد.

با این حال شاید ماندگارترین تصویر از آنری در دنیای ورزش همان خطایی باشد که در ورزشگاه استادو فرانس در حومه پاریس انجام داد و همه کارهای مثبت قبلی و نمایش‌های فنی او طی این سال‌های طولانی نادیده گرفته شد و تک‌خطای او در برابر ایرلند که البته بسیار بزرگ هم بود و سرنوشت دو ملت را عوض کرد، به مهم‌ترین نشانه شناسایی او بدل شود و حتی در مورد کاپیتان سابق تیم ملی آرژانتین و سرمربی فعلی این تیم نیز همین نگرش وجود دارد و با این‌که او به دستاوردها و درجه‌های بالاتری از آنری رسید و یکی از 5 فوتبالیست برتر تاریخ شناخته می‌شود، اما بندرت پیش می‌آید که به خطای خاص یادشده در دیدار مورد بحث، هر موقع که بحثی اساسی درباره مارادونا مطرح می‌شود، اشاره نشود.

از موناکو تا بارسلونا

آنری استعدادی ناب و جوان در موناکو بود که سال 1997 با آن تیم قهرمان لیگ فرانسه شد و سپس در اوان جوانی با تیم ملی این کشور به عنوان قهرمانی جام‌جهانی 98 رسید. حضور او در یوونتوس همراه با ناکامی بود و فقط 6 ماه طول کشید، اما کار کردن زیر نظر هموطن نامدارش، آرسن وانژه در آرسنال به مدت 7 سال وی را شکوفا و تبدیل به چیزی کرد که ما می‌شناسیم. او با آن تیم 2 بار قهرمان لیگ انگلیس، 2 مرتبه فاتح جام حذفی این کشور، یک بار نایب‌قهرمان جام باشگاه‌های اروپا و یک بار حائز رتبه دوم جام یوفا شد.

آنری در تابستان 2007 به عضویت بارسلونا درآمد و واقعه‌ای را که حداقل 2 سال درباره آن صحبت می‌شد، سرانجام تحقق بخشید. وی ابتدا در این تیم درخشش چندانی نداشت، اما در فصل دوم حضورش او و بارسا 3 جام بردند و در این فصل نیز آنها تاکنون 3 جام دیگر را به دست آورده‌اند و بازی‌های خود در این مدت بسیار متحول‌تر و بهتر از آن فصل نخست بوده است.

ماندگارترین حرف

با این حال بازیکنی که در 117 بازی ملی‌اش 51‌‌گل برای فرانسه زده و مدتی است به کاپیتانی این تیم نیز ارتقا یافته و با عبور از حد نصاب میشل پلاتینی، بهترین گلزن تاریخ فوتبال ملی این کشور شده است، در ماه‌های اخیر بیشتر مجبور به پنهان کردن خود در روزهایی بجز زمان مسابقات بارسلونا و رد پیشنهادات پی در پی مصاحبه با رسانه‌ها بوده است تا بلکه مقداری از زیرفشار اعتراض‌ و انتقادات ماجرای دیدار با ایرلند رهایی یابد، اما این نیز کارگر نبوده و حمایت زیاد وانژه از وی هم موثر واقع نشده و بیش از هرچیزی حرف‌های جان دیلانی، مدیر اجرایی اتحادیه فوتبال ایرلند جنوبی در گوش‌ها زنگ می‌زند که گفته است:آنری فوتبالیست فوق‌العاده‌ای بود، اما او با دست خودش کاری کرد که بیشتر به خاطر خطای اخیرش و به عنوان یک متقلب در یادها باقی بماند و این اسباب تاسف همگان است.»

مترجم: وصال روحانی
منبع: Guardian / ژانویه 2010