چند اشتباه رایج درباره آلزایمر

1-‌ فلانی خیلی حواس‌پرت است؛‌ حتما آلزایمر دارد!

نه، خیلی‌ها حواسشان پرت است، ولی آلزایمر ندارند. آلزایمر با حواس‌پرتی فرق دارد. در آلزایمر، اختلال‌حافظه و تفکر آن‌قدر شدید است که کار و زندگی فرد مختل می‌شود و حتی ساده‌ترین ارتباطات روزمره‌‌اش به هم می‌ریزد.

2- خب، فلانی پیر شده؛ باید آلزایمر بگیرد دیگر!

خیلی‌ها به 80 سالگی و 90 سالگی می‌رسند، ولی آلزایمر نمی‌گیرند. قبلا خیال می‌کردند اختلال‌حافظه، یک بخش طبیعی از زندگی سالمندان است ولی امروزه دیگر کسی این حرف را قبول ندارد. ضمن این‌که حواس‌پرتی یک چیز است و آلزایمر یک چیز دیگر. حساب این‌دو از هم جداست.

3- محال است من آلزایمر بگیرم؛ من همه جزییات ماجراهای 10 سال پیش را یادم هست!

در شروع آلزایمر، فقط حافظه اخیر پاک می‌شود و حافظه دور دست‌نخورده می‌ماند؛ یعنی ممکن است جزییات یک اتفاق مربوط به 10 سال پیش یادمان باشد اما آلزایمرمان کلید خورده باشد. در شروع بیماری، هیچ‌کس اسم و رسم و کار و زندگی‌اش را فراموش نمی‌کند. ضمن این‌که آلزایمری‌ها هم مثل خیلی از بیماران دیگر، روز خوب و روز بد دارند؛ یعنی ممکن است یک روز، حافظه‌شان بهتر کار کند و یک روز،‌ بدتر.

4-‌ من و تو که آلزایمر نمی‌گیریم؛‌ آلزایمر مال سالمندان است

نه! گاهی ‌جوان‌ها هم آلزایمر می‌گیرند. اگر مرز سالمندی را 65 سال بگیریم، آن‌وقت باید بگوییم که مثلا در کشوری مانند آمریکا، از میان 5 میلیون بیمار مبتلا به آلزایمر، دست‌کم 10 درصدشان هنوز سالمند نشده‌اند. البته این، حرف درستی است که احتمال بروز این بیماری با افزایش سن افزایش می‌یابد، ولی نوع نادری از این بیماری (با شیوع 5 تا 10 درصد) هست که شروعش زودهنگام است و گاهی در حوالی 30 سالگی بروز می‌کند. 

5- در ایران که نه؛ ولی در فلان کشور آلزایمر را درمان می‌کنند

متاسفانه این بیماری در هیچ جای جهان درمان ندارد یا لااقل هنوز دارویی برای مداوای قطعی‌اش شناخته نشده. البته داروهایی هستند که گفته می‌شود سرعت پیشرفت آلزایمر را کم می‌کنند و کیفیت زندگی بیماران را ارتقا می‌دهند ولی این به معنای درمان قطعی نیست.

6- من پدرم آلزایمر داشته؛ ‌پس حتما خودم هم می‌گیرم!

البته این‌که یکی از بستگان درجه اولتان آلزایمری باشد، احتمال آلزایمر گرفتن‌تان را بیشتر می‌کند ولی این احتمال، لااقل در بیماری آلزایمر، بسیار اندک است (بین 5 تا 10 درصد) و فقط در نوع بسیار نادری از این بیماری که شروع زودرس دارد (کمتر از 10درصد موارد آلزایمر)، نقش ژنتیک پررنگ‌ می‌شود. 

7- فلانی آلزایمر گرفته؛ کارش تمام است

نه، آلزایمر پایان زندگی نیست. خیلی از آلزایمری‌ها زندگی هدفمند، بامعنا و خوبی دارند. ضمن این‌که تشخیص زودرس‌ این بیماری واقعا کمک‌کننده است و حمایت‌ اعضای خانواده و مشارکت دادن بیمار در زندگی اجتماعی نیز به حفظ روحیه بیمار و ارتقای کیفیت زندگی او کمک می‌کند.

دکتر محمد کیا سالار