روزی که نکبت صهیونیسم عالمگیر شد

به گزارش جام جم آنلاین، دولت جعلی صهیونیستی در سرزمین های اشغالی روی خرابه های كاشانه فلسطینی‌ها بنا شد و صهیونیست‌ها از سال 1948 تا به امروز از هیچ جنایتی برای شكستن مقاومت ساكنان اصلی فلسطین دریغ نكردند.

کار، کار انگلیسی ها است

«آرتور جیمز بالفور» ، سیاستمدار معروف انگلیسی در روزگاری که در هرم قدرت قرار داشت یکی از موثرترین عوامل پیشبرد سیاست خارجی انگلس و از بانیان تاسیس رژیم صهیونیستی بود. مهمترین اقدام او در طول حیات سیاسی اش صدور اعلامیه معروف مبنی بر تشکیل دولت صهیونیستی در فلسطین در دوم نوامبر 1917 بود. اعلامیه ای که در آن تشکلی دولتی یهودی در این سرزمین و حمایت بریتانیا از آن ضروری اعلام شده بود. هفت ماه بعد فلسطین به تصرف نیروهای انگلیسی درآمد و زمینه اجرایی شدن مفاد این اعلامیه فراهم شد. از آن پس بود که نیروهای متجاوز شرایط را برای انتقال تدریجی یهودیان از سراسر دنیا به سرزمین های اشغالی فراهم کردند.

چه عواملی باعث صدور اعلامیه از سوی بالفور شد؟

مدتها پیش از این سرمایه گذاران بزرگ یهودی برآن شدند تا زمینه همراهی و هماهنگی میان یهودیان سراسر جهان را ایجاد کنند. آنها با صرف میلیاردها دلار و بهره گیری از وسایل ارتباط جمعی و شرکت در فعالیت های حزبی توانستند در بسیاری از ساختارهای دولتی کشورهای اروپایی و آمریکا نفوذ کنند. آنها موفق شدند برای نخستن بار کنگره صهیونیسم را در 29 اوت 1897 با حضور نمایندگان یهودیان در سراسر دنیا در شهر بال سوئیس تشکیل دهند و در مورد تشکیل دولتی یهودی به بحث و بررسی بپردازند. نفوذ و اقتدارصهیونیست ها تا ارکان دولت بریتانیا نفوذ کرد. بگونه ای که یکی از سرمایه داران بزرگ صهیونیستی به نام بارون روچیلد با تاثیرگذاری روی بالفور وزیر خارجه انگلیس زمینه صدور اعلامیه را فراهم کرد.

گنگره یهودیان اقدامات گسترده ای را در دستور کار داشت کم کم در قالب یک پارلمان جهانی درآمد. آنها با شعار «عشق به صهیون » از یهودیان سراسر جهان خواستند تا به فلسطین سفر کنند. مهاجران در سرزمین جدید، زمین ها اعراب بومی را به تملک خود درآوردند و از سویی دیگر پیگیری مجموعه از فعالیت های سیاسی نیز شدند و باب مذاکره با سلطان عبدالحمید امپراطور عثمانی را باز کردند. از آنجایی که سرمایه داران صهیونیست با بسیاری از سیاسیون کشورهای اروپایی و آمریکا ارتباط داشتند، با آنها به داد و ستدهای سیاسی و مالی پرداختند.

براساس برآوردی که در سال 1929 صورت گرفت جمعیت یهودیان در فلسطین در روزگار تحت الحمایگی بریتانیا 15 درصد بود. در آن زمان مهاجران و میهمانان ناخوانده رفتار شایسته ای با ساکنان بومی نداشتند و سرزمین اشغالی هر روز صحنه درگیری میان بومیان و تازه واردان بود. مهاجران یهودی که از امکانات مالی خوبی برخوردار بودند و حمایت و پشتیبانی صهیونیست جهانی را با خود داشتند توانستند از ضعف مالی بومیان استفاده کنند و زمین های بسیاری را خریداری کنند. در آن زمان اروپا در آستانه یک بحران قرار داشت و جنگ افروزی های هیتلر و نفرت او از یهودیان، موج جدیدی از مهاجرت به فلسطین را بوجود آورد بگونه ای که تعداد یهودیان ساکن این سرزمین به 30 درصد افزایش پیدا کرد. این مساله نگرانی های جهان عرب را در پی داشت. صهیونیست ها که نگران خشم اعراب بودند اقدام به به تاسیس دو سازمان تروریستی به نام های «اشترن» و «ایرگون» کردند. این دو سازمان اغلب هتلهای بزرگ و مراکز حساس فلسطین را منفجر می‌کردند. شرایط زندگی در سرزمین های اشغالی بسیاری نابسامان شده بود اما با توجه به سرمایه گذاری سازمان جهانی صهیونیست، یهودیان مهاجر به لحاظ شرایط اقتصادی و نظامی شرایط برتر را داشتند.

در سا ل1947 بریتانیا که موقعیت را برای قدرت گیری یهودیان مهاجر در فلسطین مناسب دید، به سازمان ملل اعلام کرد که ناتوان در اداره فسلطین است. مجمع عمومی سازمان ملل نیز با تشکیل جلسه در نوامبر همان سال کشور فلسطین به یک دولت عرب با 11500 کیلومتر مربع و یک دولت یهود با 14100 کیلومتر مربع تقسیم و اداره بیت‌المقدس را به یک سازمان جهانی واگذار کرد. بعد از این بود که نیروهای انگلیسی با خیالی راحت از فلسطین در 14 مه 1948 خارج شدند و بلافاصله صهیونیست ها تشکیل دولت اسرائیل را اعلام کردند و در پی آن، 33 کشور از جمله آمریکا و شوروی وجود چنین دولتی را به رسمیت شناختند. در تقویم فلسطین ها این روز به نام « یوم نکبت » معروف است. از روزهای اول رسمی شدن این مصوبه، یهودیان فلسطین با پشتوانه شورایی نظامی به نام هاگانا هزاران فلسطینی از خانه و کاشانه اشان بیرون کردند و آوارگان مجبور شدند در اردوگاه هایی که از سوی سازمان های بین المللی ایجاد شده بود، اقامت گزینند. آمارها حکایت از آن داشت که ماههای اول اشغال آوارگی 750 هزار فلسطینی و نابودی 400 روستا را در پی داشت.

واکنش جهان اسلام

این رویدادها گرچه با حساسیت در دنیای عرب پیگیری می شد اما از آنجا که مساله فلسطین در درجه اول نه به عنوان یک کشور اسلامی بلکه در قالب یک مساله عربی مطرح شده بود، کشورهای مسلمان نتوانستند از وجهه عمومی اسلامی برای پیگیری مشکل فلسطین ها استفاده کنند.

با این وصف برخی از گروههای ملی گرای عربی مثل عبدالقادر حسینی و فوزی قووقیج با تشکیل گروههای رزمی به نام ارتش آزادی بخش به مبارزه با صهیونیست ها پرداختند.

از سویی دیگر برخی از علمای کشورهای اسلامی از بعد فقهی و سیاسی نسبت به این مساله واکنش شدید نشان دادند.

عزالدین قسام از اولین علمایی بود که در سال 1922 نسبت به مساله قیومیت اعراض کرد و آن را نقض اراضی دارالاسلام دانست و جهاد علیه اشغالگران را واجب عینی اعلام کرد. مبارزه مسلحانه او با بریتانیا و صهیونیست ها از سا ل 1935 ادامه پیدا کرد.

حسن‌البنا، پایه‌گذار اخوان‌المسلمین‌ از دیگر علمایی بود برای مبارزه با صهیونیست ها اعلام جهاد کرد. همچنین ابوالاعلی‌ مودودی‌، از شخصیت‌های‌ اسلامی‌ پاکستان‌، در رساله‌ای‌ به‌ نام‌ الجهاد فی‌سبیل‌اللّه موضوع‌ جهاد را تشریح‌ کرد.

در بین علمای شیعی آیت‌الله محمد حسین کاشف الغطا، امام خمینی و حضرات آیات سیدمحسن حکیم، سیدهادی میلانی، شهاب‌الدین مرعشی نجفی، سیدابوالقاسم خویی، علی موسوی بهبهانی، بهاءالدین محلاتی، سیدعبدالله شیرازی و ... مساله مبارزه با صهیونیست را مورد توجه جدی قرار دادند. با این وصف به خاطر ناهماهنگی موجود میان سردمداران کشورهای اسلامی و اولویت داشتن مسائل ناسیونالیستی و عرب گرایی از ظرفیت های موجود برای حل مساله فلسطین استفاده نشد.

8 سال بعد از تشکیل دولت صهیونیستی اسرائیل، رژیم اشغالگر قدس در جنگی شش روزه با کشورهایی شامل مصر،‌سوریه و اردن موفق به شکست ناسیونالیسم عربی شد و بیش از پیش به عنوان تهدید در دنیای عرب و جهان اسلام شناخته شد.

از تاریخ اشغال فلسطین تا کنون چندین جنگ میان اعراب و رژیم صهیونیستی درگرفت که در بیشتر نبردها پیروزی با رژیم صهیونیستی بود. برغم این تاریخ خونبار با این وصف در شرایط کنونی برخی از کشورهای اسلامی بدون توجه به چنین سابقه ای از مصالحه با رژیم اشغالگر قدس سخن می گویند. این رویه حتی از سوی برخی از گروههای فلسطینی هم دنبال می شود اما در عین حال جوانان فلسطینی که این سرزمین را متعلق به جهان اسلامی می دانند و بر حق حاکمیت خود بر سرزمین اشغالی تاکید می ورزند به تدوام انقلاب انتفاضه پایبندند و هیچ سازشگری را با رژیم اشغالگر بر نمی تابند.