شطرنج‌باز کهنه‌کار

دوباره به هم رسیدیم، اما... بازگشت به کی‌روش شاید فقط یک دلیل ساده داشت. کارلوس چیزی داشت که دراگان کم داشت؛ ایجاد اطمینان!

اسکوچیچ هر چه می‌کرد نمی‌توانست قوت قلب باشد. او هر چه می‌کرد، آن ناخدایی نبود که در دریای طوفانی همه سرنشینان را مجاب کند که می‌توان عبور کرد، بخشی از این ماجرا به نوع شخصیت آرام و کم‌تعامل او در ارتباطات اجتماعی برمی‌گشت و بخشی هم به سابقه و کارنامه‌اش و قطعا بخشی هم به نوع برداشت جامعه برمی‌گشت. کارلوس کی روش، اما این گونه نیست، در خاطره جمعی ایرانی‌ها، حتی در میان منتقدانش این ذهنیت وجود دارد که او عاقبت کار را درمی‌آورد.

حافظه تاریخی هم به این اطمینان کمک می‌کند، اگر در جام‌جهانی ۲۰۱۴، بازی با آرژانتین آن قدر ترسناک بود که برای رهایی از ترس پیش از مسابقه به طنز و شوخی پناه بردیم، بازی با اسپانیا در جام‌جهانی ۲۰۱۸ کمتر دلهره‌آور بود و این باور عمومی‌شده بود که می‌توان روی تاکتیک کارلوس حساب کرد. در آستانه بازی با انگلستان این ترس حتی کمتر است. همه ما باور داریم که می‌شود روی قلعه کارلوس حساب کرد. همه ما فکر می‌کنیم او این شکل از بازی را بلد است، با یک دفاع منطقی و بازی بسته می‌تواند تمام نام‌های بزرگ را در تار عنکبوت فنی مرد پرتغالی گرفتار دید.

خب فوتبال است، همیشه این احتمال وجود دارد که آنچه فکر می‌کنیم نشود، اما به هر حال این قلعه تاکنون مقابل تمام تیم‌های بزرگ جواب داده و شاید این بار هم جواب دهد. کارلوس کی‌روش شاید این بار زمان کمتری برای آماده‌کردن تیم داشته، اما این واقعیت را نمی‌توان نادیده گرفت که خیلی از مهره‌هایی که در این جام، قرار است نقشه‌های کی‌روش را اجرا کنند، سال‌ها شاگرد او بودند و افکار او را می‌شناسند. کارلوس کی‌روش نسبت به قدیم خیلی آرام‌تر است، خیلی تند نیست، اما امید ما به او است؛ به یک شطرنج‌باز کهنه‌کار!

روزنامه جام جم