یادداشت
قدرت چهره‌سازی در تلویزیون
واقعا باید گفت این شبکه‌های ماهواره‌ای ذره ذره دارند در فرهنگ ما نفوذ می‌کنند و در این امر بسیار تخصص دارند و می‌دانند چکار باید بکنند تا مخاطبانشان بیشتر شود، درحالی که آنچه به نمایش می‌گذارند و از آن بهره برداری می‌کنند، در زندگی واقعی چنین نیست و همه آن چیزی که نشان می‌دهند، خلاف واقع و مملو از نیرنگ است.
آنها بلد هستند چگونه دروغ‌پردازی کنند و به سریال‌های خود رنگ و لعابی حرفه‌ای دهند بدون آن که ساختار و بدنه حرفه‌ای داشته باشند.
ما ساختار حرفه‌ای و تنومندی داریم که آنها ندارند. ما نویسندگان، کارگردانان، بازیگران، فیلمبرداران و صدابردارانی داریم که آنها ندارند و تنها مشکل ما قصه است. ما قصه نداریم و زود هم تسلیم می‌شویم.
تلویزیون ایران یکی از پاک‌ترین و بااخلاق‌ترین رسانه‌های دنیاست و تقریبا تمام سنین بدون نگرانی می‌توانند به تماشای آن بنشینند. فقط باید قصه خوب داشته باشیم و در آن صورت حتی لازم نیست برای سریال هایمان ده تا بازیگر ستاره بیاوریم. قصه خوب به بازیگر مشهور نیاز ندارد و فقط کارگردانی دقیق و هنرپیشه خلاق می‌خواهد.
اگر قصه خوب داشته باشیم می‌توانیم از جوان‌هایی که استعداد دارند و خاک تئاتر خورده‌اند، استفاده کنیم.
در تلویزیون در دوره‌های مختلف، بازیگرانی به واسطه سریال‌ها معرفی شده‌اند که الان هر کدام موتور محرک یک فیلم هستند. تلویزیون هنوز هم توان این را دارد که چهره‌سازی کند.
قابلیت چهره‌سازی تلویزیون را باید خیلی جدی بگیریم چون حتی می‌تواند زمینه‌ای باشد برای سرمایه‌گذاری. به عبارتی تهیه‌کنندگان باید با چهره‌های توانمند قراردادهای بلندمدت داشته باشند تا بعد از گل کردن و برند شدن، باز با حداقل هزینه با تلویزیون کار کنند.
سریال‌های ترک ماهواره‌ای نه اخلاقیات را حفظ می‌کنند و نه از منظر تکنیکی حرفی برای گفتن دارند و انگاری فقط تولید می‌شوند برای پر کردن آنتن. از آن طرف هنوز در تلویزیون خودمان سریال‌های جذاب و مخاطب‌پسند تولید می‌شود که کلی بحث ایجاد می‌کند. سریال‌هایی تماشایی هم در درجه اول داستان‌های جذاب و دیدنی دارند و چه خوب است که این داستان‌های جذاب، بیشتر و بیشتر شود.
محسن وزیری
تهیه‌کننده
